Η γοητεία του να κοιμάσαι λυπημένος.
Κυριακή βράδυ στην Πλατεία Κολιάτσου.
Ήταν από τις πιο όμορφες Κυριακές μας, μαζί. Καιρό είχα πει ότι μας αξίζει μια Κυριακή να λιώσουμε στη θάλασσα αγκαλιά, να ακούσουμε μουσική, να μου διαβάζεις παραμύθια και να σου διαβάζω τα ποιήματα σου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί θέλεις να σου διαβάζω τα ποιήματα που γράφεις. Δεν τα διορθώνεις, δεν αφήνεις άνθρωπο να τα διαβάζει και απλά τα βγάζουμε βόλτα, ζουν για λίγα λεπτά και μετά ξανά στο όμορφο κουτί με το λουκέτο τους και μέσα στο συρτάρι. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κρύβεις τα ποιήματα σου και γιατί σου αρέσει τόσο να στα διαβάζω αγκαλιά δίπλα στη θάλασσα. Μια φορά μόνο σε είχα ρωτήσει:
-Μάγδα, να σε ρωτήσω κάτι;
-Υπάρχει περίπτωση να σου πω όχι;
-Όχι!
-Ρωτάω…
-Ακούω την ερώτηση!
-Γιατί κρύβεις τα ποιήματα;
-Γιατί έτσι νιώθω καλύτερα…
-Μα είναι τόσο όμορφα, κρίμα να μένουν μέσα στο συρτάρι…
-Παίρνουν ζωή όταν μου τα διαβάζεις…
-Και φτάνει αυτό;
-Εμένα ναι, έχεις κάτι άλλο να με ρωτήσεις;
-Όχι!
Με φίλησες και μ’ αγκάλιασες με τόση γλύκα που δε ρώτησα ποτέ ξανά.
Θυμάμαι ακόμα αυτή μας την Κυριακή. Μουσική και χορός στο καθιστό μέχρι να φτάσουμε στη θάλασσα, στάσεις για φωτογραφίες με αστείες φάτσες και βουτιές από τα βράχια μέχρι να καταλήξουμε στην παραλία μας. Ήταν μακριά, αλλά ήταν η παραλία που άρεσε και στους δύο. Πάμε πάντα εκεί μαζί. Πικ νικ κάτω από την ομπρέλα μας, παραμύθια, ποιήματα μουσική με το μπλε της θάλασσας και το γαλάζιο του ουρανού που έγινε ροζ με μια τελευταία βουτιά. Κάτι στο χέρι γιατί το στομάχι μας δημιουργούσε ρυθμούς κρουστών από τη πείνα και έτοιμοι για ποτό στο κέντρο στην ταράτσα μας με θέα την Ακρόπολη. Μια βόλτα με παγωτό βόλτα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και επιστροφή.
Σπίτι, Μπάνιο και ώρα για νάνι.
Λίγο πριν το καληνύχτα για να κλείσουν τα μάτια μια αγκαλιά. Σ’ έσφιξα στην αγκαλιά μου και μόνο ένα ‘ ‘Μαγδα μου’ ‘ βγήκε αντί για καληνύχτα.
-Αγάπη μου, θέλω η κάθε ώρα μας να είναι γεμάτη από την ευτυχία αυτής της μέρας του μαζί, μου είπες και με φιλήσεις.
-Η γοητεία του να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Μαζί.
Είπα και κοιμηθήκαμε αγκαλιά μέχρι που χτύπησε το ξυπνητήρι. Δε συμβαίνει συχνά, συνήθως μέχρι να ξημερώσει καθένας βρίσκει αγκαλιά το μαξιλάρι του.
Πέρασε ακριβώς ένας χρόνος που δε γυρίζουμε μαζί πια τις Κυριακές. Η επιστροφή της Κυριακής στο μόνος με πονάει πιο πολύ από τις άλλες μέρες. Δεν κατάφερα να μη σου στείλω μήνυμα.
” Η γοητεία του να κοιμάσαι λυπημένος. Μόνος.”
Εστάλη.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
