Είχα ξεκινήσει πριν μία εβδομάδα να ασχολούμαι με την αντίσταση στην αλλαγή. Πιο συγκεκριμένα άκουγα από κάθε καρυδιάς καρύδι την ίδια δυσκολία. Πόσο δεν αντέχουμε τους αποχαιρετισμούς και τα κλεισίματα στις σχέσεις. Πόσοι σέρνουμε ή έχουμε σύρει καταστάσεις από τα μαλλιά εξαιτίας ενός αδιόρατου φόβου.
Αρχικά, το βόλεμα έχει πλάκα, και η ευθύνη όχι. Νιώθουμε την εγκατάλειψη και φερόμαστε λίγο σα παιδάκια. Και δεν το λέω διόλου προσβλητικά. Καθώς τα παιδιά εξελίσσονται ραγδαία. Για να είμαστε καλά τώρα, δεν κάνουμε καμία κίνηση ώστε να είμαστε καλά στο κοντινό αύριο. Ένα 4χρονο θέλει να φάει δέκα παγωτά τώρα και δεν το ενδιαφέρει καθόλου αν θα έχει επιπτώσεις αύριο. Άρα θέλω τον Μπάμπη τώρα (αν όχι χθες) για να μη μείνω μόνη και φάω τα σκατά μου κι ας ζω μία μετριότητα δίχως τέλος. Δεν το κρίνω καν είναι η γνωστή λούμπα του: Τα θέλω όλα. Φάση μαγικό ραβδί: Και να μην είμαι μόνη και ο Μπάμπης να λοβοτομηθεί και να αποκτήσει αφρικανικό πουλί ή στη χειρότερη να τον έχω καβάτζα μέχρι να βρω τον τέλειο να τον παρατήσω και να μην πενθήσω.
Έλα όμως που το πρώτο απαγορεύεται, η επιμήκυνση έχει αμφίβολα αποτελέσματα, και συνήθως δεν είμαι ουσιαστικά διαθέσιμος, ώστε να μου τύχει το δεύτερο. Και τότε έρχεται η στιγμή λίγο μετά την πρώτη κρίση πανικού που πρέπει να επιλέξω. Και τότε αρχίζει το γλέντι! Αρχικά φταίει ο άλλος γιατί είναι ξεκάθαρα μαλάκας και απ’ την άλλη εγώ που δεν μπορώ να αποφασίσω γιατί έχω περάσει πολλά. Μαγεία η φάση.
Η αντίδραση λοιπόν στην απελπισία είναι ή να τα βροντήξω και να φύγω ή να γεράσω με τον Μπάμπη και να παίζουμε το muppet show. Τώρα θα φύγω από την απλή πεπατημένη και θα πάω στην παθολογική…
Σκέψου φίλε και φίλη, ότι ο Μπάμπης με βαράει και μου δίνει λεφτά όποτε γουστάρει. Και για την ιστορία έχω και δύο παιδιά και ξοφλάμε ακόμα το σπίτι που μου αγόρασε. Ναι αναγνωρίζω ότι είναι άσχημη κατάσταση. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να συμβουλεύσεις την κακοποιημένη να κάτσει εκεί που είναι; Υπάρχει ποτέ περίπτωση ο Μπάμπης να αλλάξει αν δεν κάνει 10 χρόνια θεραπεία; Όλοι θα λέγαμε ΠΡΕΠΕΙ να φύγεις. Πάρε δικηγόρο, πήγαινε σ έναν ξενώνα, οτιδήποτε. Ενώ είναι δύσκολο. Και οικονομικά και ψυχολογικά και συστημικά και ψυχαναλυτικά και γνωσιακά και απλά λαϊκά: ΠΑΚΕΤΟ. Θα έμενε άφραγκη, θα ξεχνούσε την προσωπική της ζωή αν δεν είχε πλάτες να στηριχθεί. Όμως θα γλίτωνε αυτή και τα παιδιά της από την αρρώστια. Και αν δεν έχετε βρεθεί σ αυτή τη θέση, σε σχέση εξάρτησης δηλαδή ακόμα και χωρίς βία, θέλει φαντασία για να νιώσετε τι θα περνούσε τον πρώτο καιρό.
-Bonus track: Κάθε θείτσα να της λέει ‘’μην αφήσεις τον άντρα σου είναι χειρότερο…’’-
Και τώρα ήρθε η Ελλάδα πιο βιασμένη από ποτέ. Με συσσίτια, βασικό 400 ευρώ, άνεργους, σύνταξη στα 80. Δε φεύγει. Δίνει τελεσίγραφο ή στρώνεις ή σε καταγγέλλω. Πάει τον Μπάμπη στην εισαγγελία . Και έχουμε απελπιστεί όλοι. Τρέμουμε και αντιδράμε αλλιώς. Αλλά, ρε φίλε, τώρα σοβαρά, θα της πεις να μείνει να τη βαράει ο φον Μπάμπης; Όχι. Κι ας μείνει στο δρόμο για λίγο. Είναι ο μόνος δρόμος για να φύγει από την αρρώστια. Είναι δύσκολος, πονάει, θα γονατίσει αλλά το οφείλει στον υγιή πυρήνα του εαυτού της και στα παιδιά της.
