Από τα μικρά και ασήμαντα μέχρι τα πιο μεγάλα και σημαντικά οι τσακωμοί και οι αντιπαραθέσεις είναι η πραγματικότητα κάθε ανθρώπινης σχέσης.
Που θα πάμε, τι θα φάμε, χωρίσαμε και θέλουμε να ξεσπάσουμε, έχουμε ένα πρόβλημα υγείας και κάπου πρέπει να τα πούμε δυνατά, με ένταση και νεύρο!
Ο στόχος για τη μεγαλύτερη εκτόνωση και φασαρία, οι άνθρωποι που θα νιώσουν στο πετσί τους αυτό το «νεύρο» είναι οι κοντινοί και αγαπημένοι μας.
Είναι οι φίλοι και συγγενείς που έχουν την τύχη να είναι εκεί «για τα καλά και τα άσχημα»…κυρίως τα άσχημα!
Σίγουρα έχεις δείρει τον αδερφό ή την αδερφή σου (χτυπήματα ανώδυνα όχι μπουνιές και κλοτσιές), έχεις φαγωθεί με την κολλητή σου, έχεις ξεσπάσει στους γονείς σου και σε έχουν ακούσει όλα τα τετράγωνα και τρίγωνα της γειτονιάς!
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί «σφαζόμαστε» με τους κοντινούς και αγαπημένους;
Διότι αυτοί είναι οι άνθρωποι που ό,τι και να γίνει θα είναι δίπλα μας για μια ολόκληρη ζωή. Είναι αυτοί που θα σταθούν στο πλάι μας, θα μας ανεχτούν και θα μας βοηθήσουν.
Ορισμένες φορές- αν έχουν νοιαστεί πολύ και μας έχουν γνωρίσει- θα σκεφτούν «Άλλη μια μπόρα είναι, θα περάσει» και μας αγκαλιάζουν (όταν ηρεμήσουμε) τρυφερά και με στοργή άνευ προηγουμένου! Οι πιο «δικοί» μας είναι ο σίγουρος στόχος λοιπόν!
Η Deborah South Richardson, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Georgia Regents University, τονίζει πως ο θυμός μας και τα νεύρα μας έχουν στόχο τις ανθεκτικές σχέσεις. Αυτές που θα βγουν αλώβητες και μετά από λίγο θα είμαστε και πάλι μαζί και ευτυχισμένοι.
Την ίδια στιγμή η άμεση επίθεση που κάνουμε είναι και η ασφάλεια μας! Ξέρουμε ότι δεν έχουμε πρόβλημα, δεν θα αντιδράσουν βίαια, θα μας προστατέψουν και θα είναι εκεί με υπομονή και αγάπη! Αυτό ισχύει για τα αδέρφια μας. Διότι όσο ξύλο και να πέσει λεκτικό ή σωματικό, το αίμα νερό δε γίνεται.
Οι φίλοι είναι δέκτες της έμμεσης επίθεσης και προσβολής. Είναι τότε που σταματάει ο χρόνος, ο αέρας γεμίζει με δηλητηριώδη βέλη που πηγαίνουν και έρχονται. Είναι αυτό το πηκτό και αρρωστημένο αεράκι που δεν φυσάει αλλά είσαι σε αναμονή να πεις, να ακούσεις, να προσβάλλεις και να βγεις από πάνω! Είναι που σιγοβράζει «η μπουνιά» που ποτέ δεν θα ρίξεις!
Οπότε την επόμενη φορά που θα είσαι έτοιμη για φασαρία, σήκωσε το τηλέφωνο, πάρε τηλέφωνο αυτόν που αγαπάς περισσότερο και κάλεσέ τον στο σπίτι για καφέ και –ποιος ξέρει- αν είσαι πολύ τυχερή μπορεί να πέσει και λίγο (ανώδυνο και ασφαλές) ξύλο!
Καλή εκτόνωση!
