Διανύουμε τη δεύτερη μέρα με την ανακοίνωση του σημαντικού δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Χαζεύω στο Facebook και μια φίλη μου έχει ποστάρει την ατάκα της τετράχρονης κόρης της, Άννα: ‘‘Μαμά, άκουσα ότι τελειώνουν τα λεφτά. Εσύ, το’κανες για να μη φάω παγωτό, έτσι;” Ειλικρινά, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να διαβάσω μέσα σε πολύ σκοτεινές ώρες.
Το πρωί της Δευτέρας εκείνο που ήθελα περισσότερο από όλα να κάνω πριν πάω στο γραφείο ήταν να δω έστω για μία ώρα την 16 μηνών ανιψιά μου γιατί ήξερα πως το χαμόγελο της και η άγνοια της για όλα όσα συμβαίνουν γύρω της θα μου έδινε τη δύναμη να ξεκινήσω μια πολύ δύσκολη εβδομάδα.
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ακούω τα παιδιά των γειτόνων μου να παίζουν στην πίσω αυλή του ενός, και γυρίζω 15 χρόνια πίσω όταν στην πρώτη μου δουλειά σε ναυτιλιακή εταιρεία είχα γνωρίσει έναν Κροάτη συνεργάτη μας και συζητούσαμε για το πως κατόρθωσαν μέσα σε ένα χρόνο οι κάτοικοι της πρώην Γιουγκοσλαβίας να αφήσουν πίσω τους τις μέρες του εμφυλίου και να αποκτήσουν κανονικούς ρυθμούς ζωής, η απάντηση του ήταν αφοπλιστική “Το ανθρώπινο είδος έχει δημιουργηθεί για να επιβιώνει”.
Σε μια απόπειρα μου να ρίξω λίγο φως σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που οι περισσότεροι περιγράφουμε ως πλάκωμα στο στήθος, σκέφτηκα να υπενθυμίσω στον εαυτό μου κυρίως πως αν παρατηρήσουμε λίγο τα παιδιά ή τη ζωή μας μαζί τους, θα πάρουμε όχι μόνο κουράγιο αλλά και μερικά πολύτιμα μαθήματα ζωής που θα μας βοηθήσουν ειδικά στις δυσκολίες:
Ζουν για τη στιγμή
Τα παιδιά δεν ξέρουν από “επόμενη μέρα”, βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους, για το τι τους περιμένει στο “άγνωστο αύριο”. Ζουν για τη στιγμή και απολαμβάνουν κάθε στιγμή της στιγμής, κάθε σημείο της διαδρομής. Πως γίνεται να μοχθείς και να ανησυχείς για ένα “αύριο” όταν δεν ζεις το παρόν σου;
Εκτιμούν τα απλά πράγματα στη ζωή
Το λέμε συχνά, το δημοσιεύουμε σε τσιτάτα posts στα social media, μπορεί να το χτυπήσουμε και σε τατουάζ, αλλά και πάλι κατά πόσο το συνειδητοποιούμε; Ας παρατηρήσουμε ένα παιδί για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε…
Σε αναγκάζουν να προσαρμοστείς
Κάθε εργαζόμενος γονέας θα σου εκμυστηρευθεί πως η καθημερινότητα τους είναι ένας συνεχής αγώνας για κλείσιμο εκκρεμοτήτων που όχι μόνο δεν κλείνουν αλλά ως δια μαγείας προκύπτουν καινούργιες. Πως δεν υπάρχει η τέλεια ισορροπία, πάντα θα υπάρχει πολύ από κάτι, όπως τα ξενύχτια που έπρεπε να κάνεις επειδή το παιδί σου ήταν άρρωστο και λίγο από κάτι άλλο, όπως ο ελεύθερος χρόνος. Μέσα σε όλα αυτά, η λύση ήταν μία: προσαρμογή. Η ζωή με ένα παιδί είναι μια συνεχής προσαρμογή σε νέα δεδομένα. Γιατί η ανάγκη για προσαρμογή σε φοβίζει τόσο στη ζωή σου; Δεν θα υπάρχουν ποτέ οι τέλειες συνθήκες, αλλά θα υπάρχει η ικανότητα μας να προσαρμοζόμαστε σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Σε ωθούν να εμπιστευτείς το ένστικτο σου
Σου δίνουν “Οδηγίες Χρήσης” πριν γίνεις μητέρα; Όχι. Όλα γίνονται βάσει ενστίκτου. Ακόμα κι όταν το παιδί δεν μιλά για να σου εκφράσει αυτό που έχει ανάγκη, εσύ ήδη ξέρεις τι χρειάζεται. Στη ζωή τις περισσότερες φορές χρειάζεται να βάλεις σιγαστήρα σε όλα τα άλλα, και να ακούσεις την εσωτερική σου φωνή. Οδηγεί έναν άνθρωπο σε σωστές αποφάσεις όταν πρέπει να το κάνει για το παιδί του, και κάπου στην πορεία ξεχνάμε πως μας οδηγεί σε σωστές αποφάσεις όταν πρόκειται για τον εαυτό μας.
Ανακαλύπτεις τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου
Δύναμη, θυσία, κουράγιο, ανιδιοτελής αγάπη, όλες αυτές οι “ικανότητες” ενεργοποιούνται όταν επιστρατεύονται για τη φροντίδα ενός παιδιού, άρα πάντα τις είχες μέσα σου…
Ανιδιοτελής αγάπη .- (δεν είναι τυπογραφικό λάθος, είναι Τελεία & Παύλα)
Λένε πως τη νιώθεις μόνο όταν γίνεσαι γονέας. Ακόμα και η γνώση πως υπάρχει αρκεί για να σου υπενθυμίσει πως η αγάπη είναι οδηγός και ο φόβος και το μίσος τα εμπόδια στο δρόμο.
Με σπουδές στην Επικοινωνία, guest εμφάνιση στο χώρο της Διαφήμισης, τελικά, με κέρδισε ο χώρος του Βιβλίου. Σε μία «έκλαμψη φρονήσεως», αποφάσισα να ασχοληθώ με τα δύο παιδικά μου όνειρα, τη μόδα και το γράψιμο, ε, και εδώ κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα!