Της Αφροδίτης Μαμίδη
Εμένα οι φίλοι μου δεν είναι μαύρα πουλιά, μα φοβούνται τα 30! Μαζί κι εγώ. Έρχονται κι αυτά αδυσώπητα να μας πουν τι; Ότι μεγαλώσαμε; Μπάστα! Δεν είμαστε έτοιμοι…
Ίσως δεν είμαστε τόσο αλάνια όσο ο Πήτερ Παν, αλλά δεν το ‘χουμε βρε αδερφέ. Όσο μεγαλώνω υπάρχουν στιγμές που νιώθω πιο έφηβη από ποτέ. Ασφαλώς και δεν ξέρω που πάω, ασφαλώς κι αναρωτιέμαι πως θα είμαι όταν μεγαλώσω. Γιατί, μην τα ξαναλέμε: Δεν έχω μεγαλώσει! Δύο καινούρια πράγματα έμαθα ως τα τριάντα. Ασφαλώς ότι θα κάνω ένα ντορβά λάθη σε γεωμετρική πρόοδο ως τα επόμενα -άντα και πως φοβάμαι το θάνατο. Ακούω πολλά και τρέμω ότι κάποτε μπορεί να χάσω το ρόλο του παιδιού , της εγγονής, της φίλης και πολλούς ακόμα που δεν αντέχω να τους δω γραμμένους.
Νομίζω ωστόσο πως είμαστε πολύ πονεμένη γενιά τριαντάρηδων, βρε αδερφέ. Ζούσαμε ζωή και κότα μέχρι τα 21 και μετά μας έμειναν δυο πούπουλα από την κότα και… That’s Life! Κανένας φίλος μου δεν κάνει τη δουλειά που σπούδασε, οριακά οι μισοί δουλεύουν, οι άλλοι άνεργοι και μένουν με γονείς ( ο Iωβ καλύτερα την έβγαζε) και κάτι ψίχουλα ζουν μίζερες οικογενειακές στιγμές ή τα απόνερα τους. Μεγαλώσαμε – πιο καπιταλιστικά πεθαίνεις – κάναμε την επανάστασή μας στο πανεπιστήμιο γιατί είμαστε «και γαμώ τα παιδιά» και μετά περάσαμε στους απελπισμένους, πλην όμως προοδευτικούς, καναπεδόπληκτους.
Χθες μου είπε η κολλητή μου ότι έχει ανάγκη να βρει τι θα γίνει όταν μεγαλώσει. Και η φωνή της ήταν πιο συγκινητική κι από παιδιού. Ξέρεις κάτι; Μόνο στα 30 μπορείς να βρεις τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις. Έχεις δίκιο. Γιατί στα 17 δεν έχεις προλάβεις να κάνεις τις προαπαιτούμενες μαλακίες, να μετανιώσεις, να τα παρατήσεις όλα για γκόμενες και γκόμενους, να πιεις και να καταλάβεις τι σημαίνει τη βγάζω με το βασικό πενιχρό μισθό σε ένα κράτος δίχως ψήγμα πρόνοιας.
Μα είναι δυνατόν να μας βάζουν να αποφασίζουμε στα 17; Και μετά τι; Έκανες λάθος; Unlucky. Ξαναδώσε πανελλήνιες; Ή ακόμα καλύτερα τελείωσε τη μπούρδα που πέρασες, δώσε κατατακτήριες και μετά σύρε να βρεις δουλειά εν καιρώ οικονομικής κρίσης, βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που άκουγες τη μάνα σου να πας πανεπιστήμιο και δεν έγινες κομμώτρια, σερβιτόρα ή οτιδήποτε άλλο αφού ούτως η άλλως δε σε βγάζουν τα λεφτά ούτε για κορνίζα για το πτυχίο;
Και αυτός είναι ο λόγος που μαλακιζόμαστε/μαλακιστήκαμε με τα γκομενικά μας τόσα χρόνια. Διαβάζαμε στο λύκειο ρε φίλε, σόρρυ κιόλας. Πότε θα τα κάνουμε;
Λοιπόν, οι τριαντάρηδες (τριάντα παρά και τριάντα και κάμποσο) είμαστε «και γαμώ τα παιδιά» γιατί αντιληφθήκαμε πόσο στημένα ήταν όλα. Οπότε αργούμε να μεγαλώσουμε (άσε που δε θέλουμε κιόλας) γιατί πρώτα πρέπει να αποφασίσουμε τι θα γίνουμε… Λένε ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Δεν τα τρώει, τα φτύνει. Κι αυτό είναι χειρότερο. Ξεκάθαρα. Κι εμείς οι κάποιοι που μείναμε εδώ για όσο ακόμα, έχουμε να βρούμε τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε στην πιο σωστή ηλικία που υπάρχει. Κι ας αλλάξαμε ηλικιακό γκρουπ στις κρέμες για τη μούρη και στα γκάλοπ. Είμαστε πολύ μικροί ακόμα. Κι αφού τα προηγούμενα όνειρα πήγαν άπατα κι άκλαφτα, έχουμε να βρούμε άλλα και να συνεχίσουμε τα λάθη και τους λάθος γκόμενους, κι αυτές τις βραδιές με φίλους που μετράνε πιότερο απ’ όλα, και κάποιες παιδικές αγκαλιές να μας χαρίζουν κάθε μέρα παιδικότητα κι ευθύνες.
Υ.Γ: Η γενιά των γονιών μας να το βουλώσει, πάραυτα, τα ‘χει κάνει εντελώς…σκατά.
Αφιερωμένο στην Εύη
