Γράφει η Κωνσταντίνα Χατζηαναστασίου
Ένα ελάττωμα που λίγο πολύ όλοι το έχουμε (ή το έχουμε ανά περιόδους) είναι η αναβλητικότητα. «Θα το κάνω. Έχω καιρό μπροστά μου. Θα το αφήσω για αύριο ή για όποτε έχω χρόνο, δεν αγχώνομαι. Δεν θα μου πάρει πολύ χρόνο να το κάνω οπότε θα το κάνω κάποια στιγμή μέσα στον μήνα. Όταν χαλαρώσω από όλα τα άλλα θα ασχοληθώ και με αυτό». Όλες αυτές οι φράσεις είναι τα συμπτώματα του αναβλητικού ατόμου, που στην αρχή μπορεί να ανέβαλε κάποιες δουλειές του και στην πορεία έκανε τρόπο ζωής να μεταφέρει στο «θα» στις υποχρεώσεις του. Μα πόση δύναμη έχει η συνήθεια! Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το καθημερινό ραντεβού με μια τόσο κακή συνήθεια που δεν πηγαίνει μόνο πίσω τις δουλειές σου αλλά όλη σου την ζωή…
Όταν υιοθετούμε μια κακή συνήθεια ξεκινάμε πρώτα από τα μαλακά, δηλαδή στο πρώτο στάδιο αρχίζουμε να κάνουμε κάτι «κακό» αλλά είναι άφοβο γιατί είναι μικρό και αμελητέο. Για παράδειγμα δεν θα αγοράσω γάλα σήμερα αλλά αύριο. Όλα καλά μέχρι εδώ. Στο δεύτερο στάδιο όμως βλέπουμε τον εαυτό μας να επαναλαμβάνει αρκετές φορές στην καθημερινότητα αυτήν την μικρή «ατασθαλία» διαπιστώνοντας ότι έχει γίνει κομμάτι του χαρακτήρα μας και της ζωής μας ένα όχι και τόσο κολακευτικό χαρακτηριστικό. Και στο τρίτο στάδιο (σοβαρεύει η κατάσταση) κάτι δεν πάει καλά. Βλέπουμε τον εαυτό μας αρκετά αλλαγμένο, μια οκνηρία έχει αποφορτίσει τις μπαταρίες μας. Πέρα από τις μικρές αναβολές της καθημερινότητας (που τις έχουμε εντάξει για τα καλά στην ζωή μας) παρατηρούμε ότι έχουμε αναβάλει και σημαντικά θέματα της ζωής μας. Έχουμε αναβάλει «θέλω» μας, στόχους ,υποχρεώσεις σημαντικές, τη λήψη σημαντικών αποφάσεων, πράγματα που θα μας ανοίξουν προοπτικές… Με λίγα λόγια έχουμε απενεργοποιηθεί πλήρως περιμένοντας κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε και να αρχίσουμε να ζούμε…
Η αναβολή φέρνει και άλλη αναβολή και αν το κάνεις μια φορά σου γίνεται κακή συνήθεια και μετά κάκιστη όπου στο τέλος βλέπεις ότι έχεις αναβάλει όλη σου την ζωή στο αύριο χωρίς να ξέρεις μέρα και ώρα! Οι μικρές ατασθαλίες επιτρέπονται στην ζωή αρκεί να μην αρχίσουμε να τις «ανατρέφουμε». Κυλήστε στο ποτάμι της ζωής και μην κάθεστε στη όχθη. Όσο ορμητικό και να είναι, αξίζει τον κόπο.
