Γνωρίσαμε τον Κωνσταντίνο Τσακαλάκη το 2022, όταν η τραγική ιστορία της σεξουαλικής κακοποίησης της 12χρονης από τον Κολωνό, στάθηκε η αφορμή να εμπνευστεί και να επιμεληθεί στιχουργικά ένα τραγούδι “μανιφέστο” με τίτλο «Ταυτότητα κι Επάγγελμα Παιδί». Πρόκειται για έναν νέο, ξεχωριστό καλλιτέχνη, με πολυσχιδή προσωπικότητα και διάχυτη κοινωνική ευαισθησία, ο οποίος, αφενός αποτελεί έναν γνήσιο εκπρόσωπο της γενιάς του, με σύγχρονες αντιλήψεις, γεμάτο όνειρα και διάθεση για δημιουργία και αφετέρου έναν δημιουργό με διάχυτο ρομαντισμό που έχει την ανάγκη να προσθέσει το δικό του “λιθαράκι” στην πολυπόθητη, αλλά τόσο δύσκολη κοινωνική αλλαγή. Είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε και να συζητήσουμε με τον εξαιρετικά ταλαντούχο Κωνσταντίνο Τσακαλάκη, ο οποίος ξεδιπλώνει τα “χαρτιά” του σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.

Κωνσταντίνε, είσαι μόλις 27 χρονών, όμως έχεις καταφέρει ήδη να «χτίσεις» ένα πλούσιο βιογραφικό. Πανεπιστημιακές σπουδές, αρθρογραφία, στιχουργική δράση, ραδιόφωνο, διοργάνωση εκδηλώσεων και η λίστα συνεχίζεται… Περίγραψέ μας με συντομία τον εαυτό σου, για να μπορέσουμε να σε γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

Από τα σχολικά μου χρόνια ήδη, ο κόσμος της μουσικής μού ασκούσε μια ακατάλυτη έλξη και γοητεία. Όλο το χρονικό διάστημα -από την σχολική μου αποφοίτηση και την έναρξη των σπουδών μου στη Νομική Σχολή Αθηνών μέχρι και σήμερα- ήμουν απόλυτα στοχοπροσηλωμένος στο να τον γνωρίσω και σταδιακά να ξεκινήσω να τον κατακτώ επαγγελματικά με πολλή υπομονή, προσεκτικά βήματα, επιμονή στην ποιότητα, πολλή δουλειά και πίστη στο όνειρό μου και στη δύναμη που ένιωθα ότι είχε και εξακολουθεί να έχει! Θέλω δε να πιστεύω πως αυτή είναι μόνο η αρχή!

Αν έπρεπε τώρα κάπως να με χαρακτηρίσω, θα έλεγα πως είμαι γλυκά εμμονικός με αυτή τη δουλειά και οπωσδήποτε λάτρης της δημιουργίας κάθε είδους Τέχνης. Είμαι εξαιρετικά οργανωτικό πνεύμα στις σκέψεις, στις κινήσεις και στη δράση μου, ενώ πάντα φροντίζω να παραμένω προσγειωμένος και πιστός στην καλλιτεχνική μου ταυτότητα και στη μουσική που υπηρετώ! Επίσης, επειδή είμαι ένας άνθρωπος που έχω συνήθως το συναίσθημα κυρίαρχο, οι νομικές σπουδές μου με έχουν βοηθήσει στο να μπορώ να τοποθετώ τους συναισθηματισμούς της καλλιτεχνικής μου φύσης μέσα στα “σωτήρια” κουτάκια της λογικής. Η ρομαντική πλοήγησή μου στα μουσικά πράγματα ξεκίνησε δημοσιογραφικά, κάνοντας ραδιόφωνο, αρθρογραφώντας ελεύθερα σε ηλεκτρονικά μουσικά περιοδικά, γράφοντας κριτικές για παραστάσεις και παίρνοντας συνεντεύξεις από σπουδαίες καλλιτεχνικές προσωπικότητες. Έπειτα, ξεκίνησα να διαχειρίζομαι και να επιμελούμαι επικοινωνιακά τη δημόσια εικόνα καλλιτεχνών. Κάπως έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να μπω στην οργάνωση μεγάλων projects, όπως η πανελλήνια περιοδεία που ετοιμάζουμε φέτος για τα 60 χρόνια του θρυλικού συνθέτη και μαέστρου Χρήστου Νικολόπουλου με την εταιρεία Cantabile και την καλή μου φίλη και συνεργάτιδα Μαρίνα Μπουρδάρα, με την οποία μετράμε σημαντικές συνεργασίες με σημαίνουσες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες της χώρας μας, όπως η Μαρία Φαραντούρη, ο Κώστας Μακεδόνας και πολλοί ακόμη. Και για επιστέγασμα αυτής της σύντομής μου παρουσίασης, άφησα το πιο πολύτιμο μου, την ενασχόλησή μου με τη συγγραφή και τους στίχους, την κινητήρια δύναμή μου, αυτό που με εκφράζει, με φέρνει αντιμέτωπο με το φως και τα σκοτάδια μου κι εντέλει με λυτρώνει. Γι’ αυτό, και νιώθω χρέος μου να το μοιράζομαι είτε μέσα από τον λογαριασμό μου στο Instagram (@konstantinos_tsakalakis) υπό μορφή αποφθεγμάτων – quotes, είτε μέσα από τα τραγούδια μου, είτε με όποιον άλλο πρόσφορο τρόπο βρίσκω, όπως η κυκλοφορία του βιβλίου που έχω εδώ και κάποιον καιρό στα σκαριά, ένα βιβλίο που θα έρθει ως συνέχεια του τραγουδιού κατά της παιδικής κακοποίησης «Ταυτότητα κι Επάγγελμα Παιδί», που είχαμε κυκλοφορήσει το Νοέμβριο του 2022 με τον επίσης επιστήθιό μου φίλο και ταλαντούχο ερμηνευτή και συνθέτη Γιώργο Χουβαρδά.

“Ταυτότητα κι Επάγγελμα Παιδί”. Ένα τραγούδι με δικούς σου στίχους που απασχόλησε έντονα τα ΜΜΕ, καθώς βασική πηγή της έμπνευσής σου αποτέλεσε η τραγική ιστορία της 12χρονης από τον Κολωνό που έπεσε θύμα κακοποίησης. Μίλησέ μας για τη «γέννηση» αυτού του τραγουδιού και για τη συνεργασία σου με τον Γιώργο Χουβαρδά.

Εκείνον τον σκοτεινό Νοέμβριο του 2022, η είδηση της σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης ενός άτυχου 12χρονου κοριτσιού από έναν 53χρονο άνδρα στον Κολωνό, ήρθε να επιτείνει την ήδη υπάρχουσα αποπνικτική διάθεση που είχαμε εγώ και ο Γιώργος μετά τις τόσες πρόσφατες και απανωτές σοκαριστικές αποκαλύψεις εκείνης της περιόδου για πράξεις προσβολής γενετήσιας αξιοπρέπειας και δη ανηλίκων. Νιώσαμε λοιπόν επιτακτική την ανάγκη να εκφραστούμε μέσα από την Τέχνη μας. Με το τραγούδι μας απευθυνόμαστε συμβολικά τόσο στην άτυχη αυτή κοπέλα όσο και σε κάθε παιδί που μεγάλωσε με τη βία πιο νωρίς απ’ όσο θα έπρεπε και που δεν έζησε την παιδικότητά του. Σκοπός μας ήταν και είναι να διαδώσουμε και να διατρανώσουμε το ελπιδοφόρο μήνυμα πως κάθε παιδί μπορεί και πρέπει να σωθεί. Αρκεί να ανοίξουνε τα στόματα και να αγκαλιάσουμε όλες εκείνες τις αθώες παιδικές ψυχές, όπως ακριβώς οφείλουμε.

Πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο που το περιβάλαμε με στοργή και με ηρεμία, κάτι που θεωρώ ότι προκύπτει και από τους στίχους που δεν αποτελούνται από φράσεις ή λέξεις θυμού. Γιατί ο θυμός φέρνει θυμό και η βία φέρνει βία. Στόχος μας είναι να διεγείρουμε την ευαισθησία όλων όσων ακούσουν το τραγούδι μας, το συναίσθημα δηλαδή εκείνο που δυστυχώς λείπει στην εποχή μας, και να αφυπνίσουμε και να βάλουμε – στο μερίδιο που μας αναλογεί – το δικό μας “λιθαράκι” στην κοινωνική εξυγίανση. Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται αυτό, θεωρούμε πως η Τέχνη μπορεί να το καταφέρει και ελπίζουμε και εμείς να είμαστε από τους αρωγούς αυτής της αλλαγής. Γι’ αυτό και το κοινωνικό τραγούδι πρέπει να έχει και – πιστεύω πως με τον καιρό – θα έχει όλο και περισσότερο χώρο στην Ελλάδα του σήμερα. Η φράση “Ταυτότητα κι Επάγγελμα Παιδί” είναι ένας στίχος – μανιφέστο που έγραψα πάνω σε μια στιγμή συναισθηματικής εξέγερσης. Ουσιαστικά εμπεριέχει αυτό που όλοι πρέπει να θυμόμαστε και συνέχεια να το υπενθυμίζουμε σε όσους το ξεχνάνε: τα παιδιά πρέπει να μετέχουν μόνο σε όσα προστάζει η ηλικία τους και να είναι πάντα αδιαπραγμάτευτα στο βάθρο του σεβασμού και της προστατευτικότητάς μας.

Μάλιστα, είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι γιατί το τραγούδι μας έχει αρχίσει και βρίσκει τα σωστά στόματα εδώ και αρκετό καιρό, καθώς διδάσκεται και αγκαλιάζεται από παιδικές χορωδίες, όπως εκείνη του 17ου Δημοτικού Σχολείου Καλλιθέας, η οποία διακρίθηκε με αυτό στην Πανελλήνια Συνάντηση Χορωδιών και προσκλήθηκε από το Μουσείο Ηρακλειδών κατά την Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων παρουσιάζοντάς το σε πλήθος κόσμου πάλι, κερδίζοντας την προσοχή των ΜΜΕ. Κάθε φορά που οι λέξεις και οι μουσικές μας βγαίνουν απ’ το στόμα ενός παιδιού με τόση αγάπη, ευαισθησία και σεβασμό, είναι τεράστια η ευλογία, η ευθύνη, η συγκίνηση αλλά και η δικαίωση των προσπαθειών μας. Τώρα όσον αφορά στον Γιώργο Χουβαρδά, ο οποίος έντυσε τους στίχους μου με την εξαιρετικά εμπνευσμένη μουσική του και με την τόσο βαθιά ερμηνεία του, αποτελεί το καλλιτεχνικό μου alter ego. Γνωριστήκαμε πριν από τεσσεράμισι χρόνια σε μία συνάντηση ενός εκδοτικού οίκου που ήμουν τότε σε συζητήσεις και νομίζω πως η γνωριμία μας ήταν μοιραία και είναι σαν να είχαμε να πούμε τόσα πολλά μεταξύ μας, ίσως από κάποια προηγούμενη ζωή. Οι υφές μας ταιριάξανε αμέσως, συνδεθήκαμε και δέσαμε πολύ και σε επαγγελματικό αλλά και σε φιλικό επίπεδο με αμοιβαία εμπιστοσύνη, σεβασμό και θαυμασμό που σίγουρα σπανίζει.

Σίγουρα αποτελείτε ένα δίδυμο που επιθυμούμε να ξαναδούμε. Να περιμένουμε νέα συνεργασία;

Πολύ σύντομα έρχεται ο πρώτος μας δίσκος, τον οποίο επεξεργαζόμαστε και προετοιμάζουμε εδώ και πολύ καιρό, επιλέγοντας εκείνα που θεωρούμε ότι είναι κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχουμε δημιουργήσει στο ήδη γεμάτο κοινό μας συρτάρι αυτά τα χρόνια. Είμαστε και οι δύο πολύ επιλεκτικοί και μεθοδικοί γιατί αυτό που θα δημιουργήσουμε και θα φέρουμε στο φως θέλουμε να είναι ιδιαίτερο, πρωτότυπο, απόλυτα συνεπές στο ύφος μας, αντιπροσωπευτικό της αισθητικής και του κλίματος που θέλουμε να φτιάξουμε και να αφήσει ένα όμορφο πρώτο αποτύπωμα της Τέχνης που παράγουμε και διακαώς ανυπομονούμε να μοιραστούμε με τον κόσμο. Ο Γιώργος πραγματικά είναι ένας σπάνιος άνθρωπος και καλλιτέχνης. Το γεγονός ότι οι κόσμοι μας έχουν ενωθεί με τέτοια αλήθεια και επικοινωνούν τόσο θαυμάσια, πιστεύω πως έχει αποκρυσταλλωθεί και θα φανεί τους επόμενους μήνες που θα κυκλοφορήσει πια και επίσημα το πρώτο τραγούδι – προπομπός του επερχόμενου δισκογραφικού μας εγχειρήματος.

Σε ποιο φάσμα της μουσικής βιομηχανίας θα κατέτασσες τον εαυτό σου;

Αν έπρεπε να με κατατάξω κάπου, θα με τοποθετούσα οπωσδήποτε στο έντεχνο φάσμα της μουσικής βιομηχανίας -τόσο παραγωγικά όσο και δημιουργικά- λόγω κυρίως των τεχνικών του γραψίματός μου. Γενικά, με εκφράζουν και με αφορούν τα πράγματα που έχουν ουσία και λόγο να ειπωθούν, να γραφτούν και να τραγουδηθούν. Οτιδήποτε άλλο είναι έξω από τη σφαίρα των ενδιαφερόντων και της προσοχής μου. Δε μου αρέσουν οι μανιέρες, οι κοινοτυπίες και οι ευκολίες στην έκφραση και στην δημιουργία ευρύτερα. Αναζητώ τα σημαντικά νοήματα και στη ζωή αλλά και στην Τέχνη μου και αυτά είναι που θέλω να προάγω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κρατάω επαφή με τα ακούσματα και τα γραπτά της εποχής μου. Εξάλλου, αυτό που πρεσβεύω ως αντίληψη είναι πως το ιδανικό είναι πάντα να φέρνει κανείς τον μέσα κόσμο του στο σήμερα χωρίς να τον αλλοιώνει, αλλά βρίσκοντας τους τρόπους να φτιάχνει τη δικιά του επικαιρότητα, κρατώντας τα καλά στοιχεία από αυτά που λογίζονται ως «επιτυχίες» του παρόντος και περνώντας τα μέσα από τα φίλτρα της ποιότητάς του. Αλλιώς, όντας κανείς παρελθοντολάγνος και ακολουθώντας αποκλειστικά τους παλιούς δρόμους που ενδεχομένως τον ενέπνευσαν, υπάρχει κίνδυνος ο λόγος του να δημιουργήσει απολιθώματα μη ικανά να σταθούν στο τώρα. Κι αυτό είναι κάτι που το έχουμε δει να συμβαίνει με πολλούς πετυχημένους καλλιτέχνες του παρελθόντος που δεν καταφέρνουν να υπάρξουν στο σήμερα και έγιναν παρωχημένοι, χωρίς αυτό να ακυρώνει ωστόσο την πορεία που μέχρι τότε χάραξαν. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου και πιστεύω πως θα μείνω πιστός σ’ εκείνη, όσο μεγάλη εμβέλεια κι αν τύχει να λάβει κάποια στιγμή το έργο μου, ευχόμενος η αντίληψή μου και οι προσλαμβάνουσές μου να είναι πάντα ευρείες. Η Τέχνη πρέπει να οδηγεί την εποχή αντλώντας ερεθίσματα από εκείνη, αλλά χωρίς να παρασύρεται από το ρεύμα της χάνοντας την ταυτότητά της. Αυτό είναι το στοίχημα. Γι’ αυτό και καλό είναι να μην τις σπάμε τις ταμπέλες των ειδών της Τέχνης και να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο να μην παρασύρεται από εκείνους που του πουλάνε για «τέχνη» προϊόντα ανέμπνευστα, που κατεβάζουν υπό του μηδενός τον πήχη της αισθητικής, της κουλτούρας και του πνευματικότητάς του.

Δε θα ήταν υπερβολή λοιπόν να αναφέρουμε ότι η «τέχνη» παίζει καταλυτικό ρόλο στη ζωή σου. Δεν είσαι μόνο στιχουργός, αλλά ασχολείσαι ενεργά και με την επικοινωνία και την οργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Τι σου έχουν προσφέρει μέχρι στιγμής οι συνεργασίες σου με την Cantabile Productions και την PremierAct στις Βρυξέλλες;

Πράγματι, ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι, το οποίο βρίσκω εξαιρετικό ενδιαφέρον και με έχει συνεπάρει, είναι εκείνο που αφορά στην οργάνωση και στην διαμόρφωση του αναλυτικού πλάνου της διαδικτυακής επικοινωνίας πολλών καλλιτεχνικών projects. Με την εταιρεία Cantabile Productions έχουμε ανοίξει εδώ και κάποια χρόνια έναν πολύ σημαντικό κύκλο συνεργασίας, ο οποίος – χρόνο με το χρόνο – επεκτείνεται και διαρκώς διευρύνεται με όραμα, διορατικότητα και συστηματική δουλειά. Με την Μαρίνα Μπουρδάρα, την ιδιοκτήτρια της εν λόγω εταιρείας παραγωγής θεαμάτων, έχουμε αναπτύξει μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Είμαι ευγνώμων για τους δρόμους που ανοίγουμε παρέα, γιατί είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθιά για το ήθος, τη συνέπεια, την εμπειρία, τη στάση της απέναντι στα πράγματα αλλά και για την αποτελεσματικότητά της, ενώ ταυτόχρονα έχουμε δημιουργήσει και μια εξαιρετική φιλική σχέση, γεγονός που για μένα αποτελεί πάντοτε τη βάση για τη θεμελίωση ενός υγιούς διαπροσωπικού οικοδομήματος. Η Μαρίνα είναι ακόμη ένας άνθρωπος, για τον οποίο νιώθω πολύ ευγνώμων που βρεθήκαμε και που δουλεύουμε μαζί για κοινούς μας στόχους και καλλιτεχνικές επιδιώξεις.

Μια ακόμη συνεργασία που με κάνει ιδιαιτέρως χαρούμενο είναι εκείνη με την εταιρεία διοργάνωσης και παραγωγής θεαμάτων PremierAct στις Βρυξέλλες του Χρήστου Παναγιωτακόπουλου, με τον όποιο μας συνδέει επίσης μια σταθερή φιλία εδώ και κάποια χρόνια και μια πολύ παραγωγική σύμπραξη στο κομμάτι της διαμόρφωσης της επικοινωνιακής στρατηγικής σε παραγωγές του με καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως η Φιλαρέτη Κομνηνού, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Λίνα Νικολακοπούλου και αρκετοί άλλοι. Με τον Χρήστο μάς συνδέουν κοινές καλλιτεχνικές αγάπες και είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ για το κριτήριο του, τις αξίες του, την αισθητική του και το έντονο πείσμα του να παραμένει πιστός στους δρόμους εκείνους της Τέχνης που τον γαλούχησε, κάτι που αποτυπώνεται και σε όλες τις εκδηλώσεις του στο Βέλγιο.

Θα μπορούσες να μας δώσεις μερικές πληροφορίες για το Project «60 χρόνια Χρήστος Νικολόπουλος»;

Αυτό το καλοκαίρι γιορτάζουμε μαζί με την εταιρεία Cantabile Productions και με τον θρυλικό λαϊκό συνθέτη και μαέστρο Χρήστο Νικολόπουλο, τη συμπλήρωση 60 χρόνων αδιάλειπτης προσφοράς του στον πολιτισμό και στα μουσικά πράγματα της χώρας, με μια σειρά επετειακών μεγάλων συναυλιών σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Οι τέσσερις μεγάλες μας συναυλίες θα διεξαχθούν την Τετάρτη 12 Ιουνίου στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο της Πάτρας, την Τετάρτη 26 Ιουνίου στο Παγκρήτιο Στάδιο του Ηρακλείου Κρήτης και την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη, ενώ στην Αθήνα προγραμματίζεται για αρχές Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο και σύντομα θα ανακοινωθεί η ημερομηνία και οι καλλιτέχνες – έκπληξη που θα την στελεχώσουν. Επί σκηνής μαζί του στις ήδη ανακοινωμένες συναυλίες θα βρεθούν αγαπημένοι ερμηνευτές που έγραψαν τα ονόματά τους με μεγάλα γράμματα μέσα στη “χρυσή” πορεία του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη, όπως η Γλυκερία, ο Στέλιος Διονυσίου, η Πέγκυ Ζήνα, ο Κώστας Μακεδόνας και η Πίτσα Παπαδοπούλου, ενώ στην συναυλία της Πάτρας καλεσμένη θα είναι επιπλέον η Μελίνα Ασλανίδου και στο Ηράκλειο της Κρήτης ο Βασίλης Σκουλάς. Επίσης, ενδιάμεσα όλο το καλοκαίρι σταδιακά θα ανακοινώνονται οι συναυλίες μας σε διάφορα μέρη σε όλη τη χώρα!

Έχεις πραγματοποιήσει σπουδές στη Νομική Σχολή Αθηνών (ΕΚΠΑ) και πάνω στο Digital & Social Media Marketing. Ποια είναι η σχέση σου με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο;

Τα social media αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας όλων μας και φυσικά – ως επακόλουθο – η επιδραστικότητά τους και στην μουσική βιομηχανία είναι αναντίρρητα ξεκάθαρη και διαρκώς εντεινόμενη. Για εμένα ωστόσο, τα social media είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό εργαλείο δουλειάς καθώς και μέσα από αυτό επικοινωνώ έντονα την Τέχνη και οτιδήποτε επαγγελματικό μου, αξιοποιώντας στο έπακρο την αμεσότητα που μου δίνει το συγκεκριμένο μέσο. Σε προσωπικό επίπεδο όμως, η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να αφιερώνω ελάχιστη ώρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιλέγοντας την αποσυμφόρηση εκτός δουλειάς για να ξεκουράζομαι, αν και μέσα στη μέρα αρκετές φορές μπορεί να υποκύψω έστω και λίγο στον πειρασμό, αλληλοεπιδρώντας συνήθως με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Τα social media, έχοντας πολλούς υπέρμαχους αλλά και κάποιους πολέμιους, που αρνούνται πεισματικά να ακολουθήσουν τις νέες επιταγές της τεχνολογίας, αποτελούν μία ακόμη τρανή απόδειξη πως ανάλογα με το πώς θα καταφέρει κανείς να αντιμετωπίσει μια δυνατότητα της νέας εποχής, μπορεί εκείνη να του φανεί είτε χρήσιμη κι επωφελής, είτε αδιάφορη, είτε ακόμη κι επιζήμια. Εγώ έχω επιλέξει να αντιμετωπίζω τα συγκεκριμένα μέσα με τρόπο τέτοιον ώστε να μου είναι ωφέλιμα και επικερδή, έχοντας ειδικευτεί στο αντικείμενο του digital και social media marketing, μια επαγγελματική ενασχόληση που – συν τοις άλλοις – την νιώθω ιδιαίτερα δημιουργική, διαμορφώνοντας διαρκώς νέες εικόνες για καινούργια projects και ταυτόχρονα ανανεώνοντας και εξελίσσοντας συνεχώς τις πρακτικές που ακολουθώ.

Μεταξύ άλλων, έχεις καταφέρει να χτίσεις και το δικό σου social media brand με quotes που φέρουν την υπογραφή σου. Από πού προέκυψε η αγάπη σου για τα αποφθέγματα και γιατί πιστεύεις ότι έχουν τόσο μεγάλη απήχηση στους followers σου;

Πράγματι, την τελευταία πενταετία έχω διαμορφώσει την προσωπική μου σελίδα στην πλατφόρμα του Instagram ανεβάζοντας αποφθέγματά μου, τα λεγόμενα quotes, υιοθετώντας την συγκεκριμένη πρακτική ως έναν τρόπο μοιράσματος των σύντομων καθημερινών μου σκέψεων με όλο και περισσότερους ανθρώπους. Ξεκίνησα, λοιπόν, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, με μόνη ανάγκη να φτάσουν οι λέξεις μου στα σωστά μάτια. Όμως, περνώντας λίγο – λίγο ο καιρός, τα μάτια αυτά άρχισαν να πληθαίνουν με γεωμετρική πρόοδο, να αλληλοεπιδρούν όλο και πιο έντονα κι έτσι άρχισε, πάνω στη δική μου ανάγκη να επικοινωνήσω τον κόσμο μου, να αντικατοπτρίζεται και η ανάγκη τόσων άλλων ανθρώπων να μοιραστούν μαζί μου τις ιστορίες τους, νιώθοντας εμπιστοσύνη που πήγαζε μάλλον από όσα είχαν διαβάσει από εμένα όλο αυτό το διάστημα που με ακολουθούσαν. Και κάπως έτσι, ξεκίνησα να έχω επαφή με ανθρώπους που μου έλεγαν πως χάρη σε κάποιο quote δικό μου απελευθερώθηκαν ή τα βρήκαν πάλι με τους συντρόφους τους ή πήραν δύναμη και απαλλάχθηκαν από κάτι τοξικό. Και εκατοντάδες άλλες ιστορίες, που ωστόσο με κάποιον τρόπο τις ένιωθα τόσο δικές μου, όντας απλώς ακροατής τους. Και μέσα σ’ αυτά, λοιπόν, τ’ αλισβερίσια συναισθημάτων – έστω και πίσω από μία οθόνη! – η έμπνευσή μου φόραγε “παπούτσια” ξένα κι έφτιαχνε νέους δρόμους, που δε θα είχαν γίνει αλλιώς. Κι ακόμα φτιάχνει και νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό και συνεχίζω, νιώθοντας όλο και πιο έντονη την ευθύνη γι’ αυτά που ανεβάζω, αντιλαμβανόμενος το πόση επίδραση μπορούν να ασκήσουν σε κάποιον! Όσον αφορά στην απήχηση, αυτή την φέρνει κάθε φορά η αλήθεια. Ο κόσμος δε θέλει να νιώθει ότι διαβάζει κάτι επιτηδευμένο, πομπώδες και βαρύγδουπο αλλά κάτι πηγαίο χωρίς βερμπαλισμούς, είτε είναι σύνθετο είτε απλό. Στις λέξεις κρύβεται το μυστικό, στη χρήση τους και στη διατύπωση, ώστε να κρατηθεί η προσοχή, όχι από την ποσότητα αλλά από την ποιότητα του λόγου, σε ένα μέσο που είναι εξαιρετικά γρήγορο. Γι’ αυτό, κάθε ανάρτηση πρέπει να είναι άμεση και στοχευμένη για να κινήσει το ενδιαφέρον μέσα στην τόσο απότομη εναλλαγή εικόνων. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να έχει και κάποια στοιχεία πρωτοτυπίας για να μην περάσει στο επίπεδο του συνηθισμένου ή ακόμη και της ετεροντροπής. Το σημαντικό βέβαια είναι ότι κάνω αναρτήσεις μόνο όταν νιώθω έντονα ότι κάτι έχω να πω, χωρίς να αυθυποβάλλομαι με προγραμματισμούς, όπως συμβαίνει σε οποιονδήποτε άλλο επαγγελματικό λογαριασμό, που η συνέπεια είναι αδήριτη για την σωστή λειτουργία του αλγορίθμου.

Είσαι ένας νέος άνθρωπος με έντονους προβληματισμούς και κοινωνική ευαισθησία, που τολμά να αγγίζει μέσα από τη δουλειά του «δύσκολα» ζητήματα. Μάλιστα, αυτή την περίοδο ετοιμάζεις και το πρώτο σου βιβλίο, για το οποίο θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα. Γιατί αποφάσισες να τοποθετήσεις στο επίκεντρο την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση;

Η διαχρονική “μάστιγα” του κοινωνικού φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας με απασχολούσε ήδη από τα σχολικά μου χρόνια πολύ έντονα, καθώς υπήρχαν συμμαθητές μου που ήξερα ότι τη βιώνουν καθημερινά και ένιωθα μέσα μου επιτακτική την ανάγκη να μιλήσω γι’ αυτή τη συνθήκη και, με όσες δυνάμεις είχα, να φτιάξω μια προστατευτική ασπίδα με τις λέξεις μου. Γι’ αυτό και στα γυμνασιακά μου χρόνια, αποφοιτώντας από την τρίτη γυμνασίου, ανέβασα στο σχολείο μου την πρώτη μου θεατρική παράσταση κατά της ενδοοικογενειακής κακοποίησης με την αμέριστη βοήθεια τότε του Δήμου Ελληνικού – Αργυρούπολης και του διδακτικού συλλόγου και συγκεκριμένα της αγαπημένης μου καθηγήτριας, κυρίας Αργυρώς Γερακάκη, η οποία ήταν εκείνη που από τότε με στήριζε σταθερά και ενίσχυσε τα ερεθίσματα της Τέχνης που ήδη είχα από την οικογένειά μου, δίνοντάς μου έτσι κι εκείνη το εναρκτήριο λάκτισμα για να πάρω την καίρια απόφαση να περιπλανηθώ στον κόσμο της συγγραφής και των Τεχνών. Αρκετά χρόνια αργότερα, στα φοιτητικά μου χρόνια, ήρθε η έμπνευση για το τραγούδι «Ταυτότητα κι Επάγγελμα Παιδί» και ακριβώς παράλληλα ξεκίνησε η συγγραφή ενός ομώνυμου θεατρικού μονολόγου, ως η συνέχειά του, μιας και ήταν τόσα εκείνα που ένιωθα την ανάγκη να διοχετεύσω και να καταθέσω στο χαρτί, πιάνοντας το νήμα από το θέμα της κακοποίησης εντός της οικογένειας και ξετυλίγοντάς το και γύρω από ένα μεγάλο φάσμα επίκαιρων κοινωνικών φαινομένων όπως ο πάσης φύσεως κοινωνικός ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, η κατ’ επίφαση προάσπιση ελεύθερων ιδεών στα πλαίσια του συρμού και τόσα άλλα που όλους μας ταλανίζουν καθημερινά. Βρίσκομαι στο στάδιο των τελικών διορθώσεων και ειλικρινά νιώθω ότι αυτή μου η συγγραφική δουλειά έχει ήδη φύγει από μένα και έχει περάσει στη σφαίρα του να συμβεί και να κυκλοφορήσει μέσα στον επόμενο χρόνο και επίσημα κάτω από την σωστή εκδοτική στέγη, που θα την περιβάλλει με την ζέση που πρέπει για να φτάσει σε όσα περισσότερα χέρια γίνεται. Με την ελπίδα να αγαπηθεί, να λυτρώσει και – όσο μπορεί κι αναλογεί στη δυναμική της – να συμβάλει στην αποσταθεροποίηση όλων των φαινομένων βίας, στηλιτεύοντάς τα και αλλάζοντας – έστω και λίγο! – το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε τα πράγματα και τα γεγονότα που συμβαίνουν δίπλα μας.

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε την τεχνητή νοημοσύνη να αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς. Ειδικά, η κατηγορία των ανθρώπων που δραστηριοποιείται σε δημιουργικά επαγγέλματα (ηθοποιοί, μουσικοί, συγγραφείς κ.α.) έχουν ήδη εκφράσει τις έντονες ανησυχίες τους για το μέλλον. Ποια είναι η προσωπική σου άποψη; Βλέπεις την ΑΙ σαν πολύτιμο «εργαλείο» που θα ανοίξει νέους ορίζοντες ή πιστεύεις ότι θα λειτουργήσει σαν «οδοστρωτήρας»;

Οποιοδήποτε τεχνολογικό επίτευγμα είναι σύννομο με όσα ο άνθρωπος το προγραμματίζει να κάνει. Έτσι, η λογική μου μού υπαγορεύει πως θα ήταν δύσκολο να ξεπεράσει εκείνους που τού θέτουν τα πλαίσια λειτουργίας του. Κάθε τέτοιο προϊόν, λοιπόν, έχει μια θεωρία και κάποιες προδιαγεγραμμένες κατευθύνσεις πάνω στις οποίες κινείται, οι οποίες έχουν πάντα μια εξήγηση από πίσω και πατάνε πάνω σε ρυθμίσεις ορισμένες από χέρι ανθρώπου. Από την άλλη, ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν ορίζεται όπως ένα μηχάνημα, αλλά αντιθέτως διαρκώς εξελίσσει τις σκέψεις του και τις επεκτείνει. Η τεχνολογία δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο, δεν εξελίσσεται από μόνη της κι έτσι δεν μπορεί να ξεπεράσει τα προηγούμενα όριά της χωρίς την καίρια παρέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα. Όσον αφορά στο πεδίο της Τέχνης, η τεχνητή νοημοσύνη δεν έχει το απαραίτητο συστατικό Της, την ψυχή. Επομένως, μπορεί να παράξει κάτι μόνο μέσα σε οριοθετημένα καλούπια. Γι’ αυτό και, όσο κι αν ποτέ κατάφερνε να δημιουργήσει πρωτογενές υλικό που να επικρατήσει του ανθρώπινου, σταδιακά θεωρώ πως θα αποδυναμωνόταν εξαιτίας της ανάγκης του ανθρώπου για αναζήτηση εκείνου του κάτι που πραγματικά θα τον άγγιζε, μιας και ο ίδιος δεν είναι από τη φύση του πλασμένος για να λειτουργεί ρομποτικά και με οδηγίες χρήσης. Το ζητούμενο βέβαια σε όλο αυτό είναι οι δυνατότητες της ΑΙ να μην στερήσουν εντέλει τις ευκαιρίες από νέους δημιουργούς υποκαθιστώντας τους, παραγκωνίζοντάς τους και οδηγώντας τους στην αδράνεια, γεγονός που όντως τότε θα έπληττε το πεδίο των Τεχνών. Κι αυτό γιατί όσο υπάρχουν νέοι και φιλόδοξοι καλλιτέχνες, ο κόσμος δεν έχει ανάγκη να φοβάται την συναισθηματική του ισοπέδωση, μιας και πάντα θα υπάρχει εκεί έξω κάτι που θα μπορεί να τον τραντάξει κι ας χρειαστεί και λίγο χρόνο παραπάνω να το ψάξει και να το ανακαλύψει! Το θέμα είναι λοιπόν κατά πόσο ο ίδιος ο κόσμος θα επιτρέψει στην τεχνολογία και στα παράγωγά της να τον ισοπεδώσουν ή όχι.