φωτογραφίες-κείμενο: Βαγγέλης Πρασσάς
Ο Νικόλας Αγγελής ασχολείται με την υποκριτική πολλά χρόνια. Είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός της γενιάς του, που στις αρχές του έτους έπαιζε στο θέατρο το ”Χέρι του Γιάννος”. Έχει παίξει σε θεατρικές παραστάσεις (Όσα η καρδιά μου καταιγίδα, Φιλουμένα), στον κινηματογράφο (Ο γιος του φύλακα, Η αγάπη έρχεται στο τέλος) και στην τηλεόραση με τα Άγρια Παιδιά. Μας μιλάει για το πώς ξεκίνησε με την υποκριτική, τα σχέδια του για το μέλλον, τι είναι ακριβώς τα μαθήματα που κάνει και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.
Δε θυμάται πότε ακριβώς ξεκίνησε να ασχολείται με την υποκριτική. Συνέβη την περίοδο του σχολείου. Όπως όλα τα παιδιά σε εκείνη την ηλικία σκεφτόμαστε με τι θέλουμε να ασχοληθούμε. Στην αρχή τίποτα δε του ταίριαζε αλλά όταν του ήρθε αυτή η ιδέα το ένιωσε στην καρδιά του και είπε ότι αυτό είναι που θα κάνει.
Στις αρχές του έτους 2017 έπαιζε στην παράσταση το Χέρι του Γιάννος. Το έργο αναφερόταν στην εποχή του 1938 και τον ρωτάμε “Βλέπεις κοινά στοιχεία του τότε με το σήμερα;”
Απαντά: “Αν υπάρχει ένα κοινό σημείο στις δύο εποχές είναι ο φόβος. Ο φόβος είναι κάτι που πάντα υπάρχει... Ο φόβος που δημιουργείται από το καθεστώς ας πούμε στο συγκεκριμένο έργο. Όπως και τώρα απλά δε μπορούμε να το αναγνωρίσουμε αλλά αυτό συμβαίνει το εκάστοτε καθεστώς δημιουργεί ένα φόβο. Αυτός ο φόβος χτυπάει εσωτερικά τον κάθε άνθρωπο και μετά συλλογικά ολόκληρη την κοινωνία και μέσα στο φόβο μπορείς να διακρίνεις ποιος είσαι στην πραγματικότητα, είναι μία κατάσταση επείγοντος και βλέπεις ποιος είσαι στα αλήθεια. Οπότε αυτό είναι το κοινό.”
Τον ρωτώ πως έχει αντιμετωπίσει την αναγνωρισιμότητα. ”Έχει πλάκα. Είναι ένα ενδιαφέρον κομμάτι ξέρεις ότι σε βλέπει ο κόσμος και σε αναγνωρίζει. Καμιά φορά μπορεί να με κάνει να αισθανθώ αμήχανα όταν βλέπω να με κοιτάζουν. Αν εγώ είμαι σε περίεργη φάση μπορεί να νιώσω περίεργα με αυτό. Κάποιες άλλες φορές μ’ αρέσει πολύ όταν συμβαίνει. Ξέρεις αρέσει στα κορίτσια ή μπορεί να πας σε μία υπηρεσία και να σου φερθούν καλύτερα από τους άλλους οπότε το εκμεταλλεύομαι και αυτό. Είναι ωραίο, μια χαρά.”
Η συζήτηση έρχεται στο πώς ξεκίνησε να κάνει κάποια μαθήματα αυτή την περίοδο. ”Τα μαθήματα αυτά είναι από τη δική μου κατανόηση πόσο ενδιαφέρον έχει οι άνθρωποι να αγγίζουν το κομμάτι της έκφρασης σε μας και πώς η έκφραση μπορεί να γίνει δημιουργική. Φυσικά εμένα από τη δουλειά μου μπορεί να συμβεί πιο εύκολα γιατί είναι η φύση της τέτοια. Αλλά για τους ανθρώπους που δεν ασχολούνται με κάτι δημιουργικό με αυτό τον τρόπο είναι πολύ δύσκολο να αγγίξουν να ανοίξουν τον εαυτό τους στην έκφραση. Όλοι φοράμε πάρα πολλές μάσκες, έχουμε πολλές ανησυχίες για το τι θα πουν για εμάς, για το πώς είμαστε, για το πώς φαινόμαστε, τι πρέπει να κάνουμε και όλα αυτά φτιάχνουν ένα ψεύτικο προσωπείο μια ψεύτικη εικόνα για μας. Οπότε είναι πάρα πολύ ωραίο να αγγίξει κάποιος όλα αυτά τα κομμάτια του ποιος είναι να τα εξερευνήσει μέσα από την υποκριτική. Να παίξει λιγάκι να θυμηθεί πως είναι το παιχνίδι, να θυμηθεί πώς είναι η διαδικασία αυτή της αθωότητας που παίζεις γιατί απολαμβάνεις χωρίς κάποιο στόχο ή κάτι τέτοιο και από τον δικό μου ενθουσιασμό για όλο αυτό. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να το μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους όλη αυτή τη διαδικασία να να γίνουμε λιγάκι τρελοί πάλι.”
“Ζούμε σε μια εποχή πιστεύεις όπου οι γενιές μας μπορούν να κάνουν όνειρα;” τον ρωτάω. ”Ναι φυσικά. Όταν λέμε όνειρα η αίσθηση για μένα είναι να οραματίζεσαι αυτό που θα ήθελες και είναι πολύ όμορφο. Εννοείται ότι μπορούμε και στις πιο δύσκολες συνθήκες να το κάνουμε αυτό γιατί είναι πάλι προσωπικό. Εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας. Εμείς διαλέγουμε με κάποιο τρόπο πώς θα τη ζήσουμε. Μπορούμε να τη ζήσουμε χαρούμενα. Μπορούμε να τη ζήσουμε τραγικά, μίζερα. Οπότε για μένα οτιδήποτε σε σπρώχνει προς το να είσαι ευδαιμονικός, χαρούμενος να χαίρεσαι τα πράγματα είναι πολύ ωραίο και η γνώμη μου είναι ότι ίσως είναι παράξενο αλλά η γνώμη μου είναι ότι μέχρι και στις πιο δύσκολες συνθήκες αυτό που εσύ οραματίζεσαι, αυτό που εσύ θες αν πραγματικά είναι από την καρδιά σου θα έρθει, θα συμβεί.”
“Η τέχνη συμβάλλει στο να σκεφτούμε με διαφορετικό τρόπο;” ρωτάω και πάλι. “Ναι, νομίζω ότι οι καλλιτέχνες συχνά έχουνε ενοράσεις από κάτι πιο μεγάλο από εμάς, δε ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό, αλλά σαν να τους γίνεται διαθέσιμος κάποιος χώρος και να μπορούν να τον επικοινωνήσουν σε μας. Οι ίδιοι απολαμβάνουν κάτι που φτιάχνουν που ζωγραφίζουν κάτι που σχεδιάζουν ένα ποίημα και το μοιράζονται και με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Οπότε αν εσύ είσαι ανοιχτός μετά, έρχεται η επόμενη διαδικασία του κοινού ως δέκτη. Να πιάσει αυτή την πληροφορία και να τον αγγίξει κάπου μέσα του. Να φτιάξει ένα νήμα για τον καλλιτέχνη και μπορεί να συγκινηθεί να μετακινηθεί μέσα από αυτό, μπορεί ο ίδιος κάτι να συμβεί στη δική του ζωή στο δικό του τρόπο σκέψης ή στα συναισθήματα του.”
Η συζήτηση μας έφτανε προς το τέλος της. Έτσι τον ρώτησα αν κάνει κάποια σχέδια για το μέλλον.”Κάνω αλλά ποτέ δε βγαίνουνε πραγματικά. Είναι αυτή η φράση η ζωή που συμβαίνει όταν εμείς σχεδιάζουμε κάτι άλλο πάντα συμβαίνει αυτό. Υπάρχουν κάποια πράγματα στην καρδιά μου τα νιώθω ”Τι ωραία να ήταν αυτό να γίνει ή τι ωραία θα ήταν το άλλο”. Κάποιες φορές βγαίνουν κάποιες φορές αυτό που εγώ σχεδιάζω η ζωή μου φέρνει κάτι καλύτερο από αυτό ή κάτι που μοιάζει χειρότερο αλλά που είναι για καλύτερο όποτε η ζωή μάλλον ξέρει καλύτερα από μένα τι είναι αυτό που χρειάζομαι.”
Για τα μαθήματα που κάνει ο Νικόλας Αγγελής μπορείτε να έρθετε σε επαφή στο email του [email protected]
