Ίσως σου φανεί λίγο κλισέ αυτός ο τίτλος, αλλά είναι πραγματικότητα. Ο χρόνος τρέχει και φεύγει και μαζί του τρέχεις και εσύ και μεγαλώνεις και προσπαθείς να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες της ζωής – για τις ευκολίες δεν τίθεται καν θέμα-.
Γράφει η Τίνα Μιχαηλίδου
Τρέχεις να τα προλάβεις όλα, το σπίτι σου, την δουλειά, την οικογένεια και άντε λίγο προσπαθείς να ασχοληθείς και με εσένα.
Πότε ήμουν 7, πότε 17, πότε πήγα 27 φεύγα -black χιούμορ- και πότε έφτασα εδώ που έφτασα.
Πέρασε γρήγορα ο χρόνος και σαν χτες μου φαίνεται που άνοιξα το blog μου για 1η φορά και έγραψα το πρώτο μου άρθρο με θέμα αν θυμάμαι καλά για την κατάθλιψη.
Πονεμένο θέμα, αλλά πως σου γράφω ο χρόνος τρέχει και μαζί του τρέχω και εγώ για να τον προλάβω, για να απολαύσω τις μικρές στιγμές της ζωής που είναι και οι πιο χαρούμενες άλλωστε.
Ο χρόνος εμένα προσωπικά μου έχει φερθεί καλά, μοιάζω με 18 χρονών παιδί -μα παιδί είμαι ποιος είπε ότι μεγάλωσα ;- αλλά στην πραγματικότητα όσο μεγαλώνω τόσο θέλω να παγώσω τον χρόνο εκεί και να μην μεγαλώνω.
Ε μεγαλώνω και ρυτίδες θα κάνω και ότι πόνο είχα κάποτε ο χρόνος θα τον γιατρέψει -ο χρόνος λένε πως είναι ο καλύτερος γιατρός- , αλλά ξέρετε ο καλός γιατρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός!
Ο χρόνος τρέχει και μαζί του τρέχω και εγώ με χαμόγελο!
