Απόγευμα Κυριακής στη Σταδίου.
Είναι από αυτές τις μέρες που όλα σου φαίνονται μαύρα. Υπάρχουν και αυτές οι μέρες. Είχε συννεφιά, αν και τέλος του Απρίλη και η διάθεση σου συννεφιάζει πιο εύκολα. Καμία ακτίνα ηλίου δεν περνάει ούτε τα σύννεφα, ούτε τη σκέψη σου. Είναι αυτές οι στιγμές που οι άσχημες σκέψεις πετάγονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δεν προλαβαίνεις καν να τις μαζέψεις. Λες και πρέπει να σκεφτείς το χειρότερο ψυχαναγκαστικά.
Στάθηκα στο φανάρι να περάσω απέναντι στην Σταδίου.
-Δεν προλαβαίνω να περάσω σε αυτό το φανάρι, είναι γρήγορο! Τώρα που γέρασα περπατάω τόσο αργά, ακόμα και το φανάρι μου φαίνεται μακριά. Ακούω να λέει μια κυρία δίπλα μου.
– Θα μπορούσαν να του δώσουν λίγο χρόνο, της λέω εγώ χαμογελώντας.
-Ο χρόνος δεν αλλάζει κορίτσι μου, εμείς ζούμε το χρόνο όπως θέλουμε, να ζεις χαρούμενα, μόνο χαρούμενα.
Εγώ έχασα το φανάρι και περίμενα το επόμενο, η κυρία πέρασε απέναντι και απομακρύνθηκε. Κοίταξα τον ουρανό, σα να άρχιζαν να αραιώνουν τα σύννεφα και ο ήλιος σα να κρυφοφαίνεται.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
