του Κωνσταντίνου Εφραιμίδη
Κάθε χρόνο – τα τελευταία 6, περίπου τέτοια περίοδο, κάθομαι να σκεφτώ τι εξυπνήστικο, συναισθηματικό, ωραίο μπορώ να γράψω για την ημέρα του Πατέρα.
Κάθε χρόνο όμως δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι επιτηδευμένο για την Ημέρα. Ίσως γιατί το έχω εξαντλήσει κατά τη διάρκεια του χρόνου και τώρα έχω μηδενίσει. Ίσως όμως δεν μπορώ να εκφραστώ με λόγια για όλο αυτό που έχει συμβεί από τότε που έγινα πατέρας. Και όπως έχουμε ξαναπεί, για μένα πατέρας γίνεσαι όταν το μαθαίνεις, όχι όταν κρατάς στην αγκαλιά σου το παιδί σου!
Αδιαμφισβήτητα η πατρότητα σ αλλάζει. Σε κάνει καλύτερο!
Σ’ αλλάζει όμως η πατρότητα ή το ότι μεγαλώνεις;
Σ’ αλλάζει η υπευθυνότητα ότι μεγαλώνεις τους επόμενους πολίτες της χώρας ή ότι πρέπει να ωριμάσεις;
Σ’ αλλάζουν τα χαστούκια της ζωής ή ότι μαθαίνεις να λειτουργείς ευέλικτα;
Δεν έχω καταλάβει τί από τα τρία συμβαίνει ή εάν είναι ένας συνδυασμός των παραπάνω. Σίγουρα όμως κάθε χρόνο κάτι αλλάζει μέσα μου και φυσικά έξω μου: οι πρώτες άσπρες τρίχες, ακόμα περισσότερα μαλλιά πέφτουν κτλ…
Όμως θα ήθελα να σταθώ σε ένα κομμάτι εκτός συναισθηματικής φόρτισης, όπως κάνω τα τελευταία χρόνια. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο αρχίζει και με ενοχλεί ιδιαίτερα, η στερεοτυπική στάση της κοινωνίας απέναντι στην πατρότητα και στη μητρότητα. Κοινώς, μπαμπάς = άνδρας και μαμά = γυναίκα;; Και το αναφέρω όχι με την σεξιστική έννοια αλλά με την ουσιαστική. Πόσες μαμάδες γνωρίζουμε εκεί έξω που είναι και σαν μπαμπάδες;
Ή πόσοι μπαμπάδες γνωρίζουμε που είναι σαν μαμάδες;
Πόσους μπαμπάδες γνωρίζουμε ότι αγωνιούν, ότι κάνουν 2-3 δουλειές να τα βγάλουν πέρα, να κάνουν πάντα για το παιδί τους. Και φυσικά πόσες μαμάδες γνωρίζουμε να είναι μόνες τους και να τρέχουν πανικόβλητες;
Δυστυχώς η κοινωνίας μας, μας έχει βάλει σε ένα συγκεκριμένο καλούπι και δύσκολα μπορούμε να κινηθούμε εκτός αυτού. Δεν θα σταθώ ότι τα περισσότερα Brands θυμούνται τον μπαμπά την Ημέρα του. Θυμούνται τους ηλικιωμένους την Ημέρα τους. Θυμούνται τη διαφορετικότητα την Ημέρα της κ.ο.κ… Θυμόμαστε αυτούς που θέλουμε όταν θέλουμε ή όταν μας το επιβάλλουν;
Δεν είναι λοιπόν στερεοτυπικό να θυμόμαστε την πατρότητα μία φορά το χρόνο;
Και δεν το βάζω σε σύγκριση με την μητρότητα αλλά με την ειδοποιό διαφορά των δύο φύλων. Είμαστε υπερήφανοι μπαμπάδες 365 μέρες το χρόνο. Δεν ξέρω εάν είμαστε όμως «άνδρες» τις ίδιες ημέρες.
Φίλοι μου μπαμπάδες, δεν είναι σεξιστικό μερικές φορές να είμαστε άνδρες με την ουσιαστική σημασία της λέξης και να συμπεριφερόμαστε ως Κύριοι στις Κυρίες μας. Ή ως Κύριοι στους Κυρίους μας! Το βασικό είναι να μάθουν τα παιδιά μας μέσα από τη συμπεριφορά μας, το σεβασμό, την ισότητα, την αυτοκριτική, την ουσία της ζωής…
Χαρούμενη ημέρα πατέρα!
Πηγή: Dadsrules.gr
