Υπάρχουν στιγμές που κάτι μέσα μας ταράζεται χωρίς προειδοποίηση. Ένα βλέμμα, μια ατάκα, μια κίνηση από κάποιον τρίτο – τίποτα τρομερό, τίποτα «σοβαρό» – κι όμως, κάτι μέσα μας γκρινιάζει. Ενοχλείται, φουντώνει, αντιδρά. Και τότε γεννιέται η ερώτηση: «Τι μου φταίει;».
Αν είσαι αρκετά ειλικρινής με τον εαυτό σου, ίσως παραδεχτείς ότι ο εκνευρισμός σου δεν εξηγείται λογικά. Και κάπου εκεί αρχίζει το ενδιαφέρον κομμάτι: μήπως αυτό που βλέπεις στον άλλον, καθρεφτίζει κάτι που δεν έχεις ακόμα δει μέσα σου;
Η θεωρία του καθρέφτη
Η θεωρία του καθρέφτη δεν είναι καινούργια. Υπάρχει σε πολλές φιλοσοφίες και συστήματα αυτογνωσίας. Στην ουσία της λέει πως ο τρόπος που αντιδρούμε στους ανθρώπους γύρω μας λέει περισσότερα για εμάς τους ίδιους, παρά για εκείνους.
Ο άλλος γίνεται καθρέφτης – και είτε το θέλουμε είτε όχι, μάς φανερώνει μια πτυχή του εαυτού μας. Κάτι που έχουμε θάψει, κάτι που καταπιέζουμε, κάτι που φοβόμαστε ή ακόμη και κάτι που λαχταρούμε να εκφράσουμε.
Δεν είναι όλα θέμα «προβολής»
Αυτό δεν σημαίνει πως κάθε φορά που κάποιος μας ενοχλεί, «έχουμε το ίδιο θέμα». Η ζωή δεν είναι μαθηματική εξίσωση. Αλλά όταν η αντίδρασή μας είναι πιο έντονη απ’ όσο θα άξιζε το γεγονός, τότε αξίζει να σταθούμε λίγο. Όχι για να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να καταλάβουμε. Να φωτίσουμε κάτι που λειτουργούσε στο σκοτάδι.
Εκνευρισμός ή ζήλια;
Αυτός ο εκνευρισμός για τον εγωιστή, για παράδειγμα… μήπως δεν είναι μόνο θυμός; Μήπως είναι και ζήλια; Μήπως κάπου βαθιά μάς πονά που εμείς δεν τολμάμε να βάλουμε πρώτα τον εαυτό μας;
Ή εκείνη η γυναίκα που μας προκαλεί δέος με την αυτοπεποίθησή της – μήπως είναι απλώς ο καθρέφτης της δικής μας δύναμης που δεν έχουμε ακόμη τολμήσει να δείξουμε;
Ο θαυμασμός ως οδηγός
Όταν κάποιος μάς εντυπωσιάζει, μάλλον βλέπουμε κάτι από εμάς που ακόμα κοιμάται. Μια δυνατότητα, ένα ταλέντο, μια τόλμη που περιμένει να γεννηθεί. Ο θαυμασμός, λοιπόν, μπορεί να είναι μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση του ποιοι μπορούμε να γίνουμε – ή του ποιοι ήδη είμαστε αλλά δεν το έχουμε παραδεχτεί.
Η αυτογνωσία ξεκινά από την παρατήρηση
Η θεωρία του καθρέφτη δεν ζητά να αλλάξουμε τους άλλους. Μας καλεί απλώς να τους παρατηρούμε αλλιώς. Σαν δασκάλους που ήρθαν για λίγο στον δρόμο μας, για να μάθουμε κάτι για εμάς τους ίδιους. Όχι γιατί είναι πιο σοφοί, αλλά γιατί μάς προκαλούν – με την ύπαρξή τους – να κοιτάξουμε προς τα μέσα.
Με λίγα λόγια, ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος από καθρέφτες. Μικρούς, μεγάλους, παραμορφωτικούς, φωτεινούς. Το θέμα δεν είναι αν υπάρχουν. Το θέμα είναι αν είμαστε έτοιμοι να σταθούμε μπροστά τους και να πούμε: «Εντάξει, ας δω τι είναι αυτό που με πειράζει. Και γιατί.» Και ίσως τότε, σιγά σιγά, να αρχίσουμε να γνωρίζουμε εκείνον τον εαυτό που ζει μέσα μας και περιμένει να τον δούμε.
Γεια σου φίλη! Είμαι η Μάρθα Κατσαρού με τάση να εκφράζομαι μέσα από τη μαγεία της γραφής. Το ακαδημαϊκό μου ταξίδι με πήγε από τον κόσμο της Διοίκησης Επιχειρήσεων στη Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, όπου απέκτησα το μεταπτυχιακό μου στη Δημοσιογραφία. Από τα πρώτα μου χρόνια, ανακάλυψα ότι η αληθινή μου φωνή αντηχεί πιο εύγλωττα στον γραπτό λόγο παρά στον προφορικό. Γι’ αυτό και από τους αριθμούς βρέθηκα να «μπλέκομαι» με τα γράμματα, για να επικεντρωθώ στο πάθος μου για το lifestyle. Μόδα, ομορφιά, διακόσμηση ήταν τα θέματα που πάντα με γοήτευαν ως αναγνώστρια. Πλέον, οπλισμένη με όρεξη, ταξιδεύω με τις δικές μου ιδέες και σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου. Θα γίνεις συνταξιδιώτης μου;
Leave a Reply