Θυμάμαι το περσινό Πάσχα – Μεγάλη Παρασκευή: Ακολουθώ τον επιτάφιο της Ενορίας μου και βρίσκομαι σε ένα δρομάκι όπου έχουν κρεμάσει φωτάκια και σημαιούλες και το σκηνικό θυμίζει νησί. «Ωραία φωτογραφία για Instagram» σκέφτομαι. Την ίδια σκέψη κάνει η φίλη που με συνοδεύει και μερικοί ακόμα από το πλήθος γιατί ξαφνικά βγαίνουν καμιά δεκαριά smartphones από τις τσέπες και η πομπή σταματά για να τραβήξουμε την πολυπόθητη φωτογραφία. Η ακολουθία του επιταφίου αποδείχτηκε ριψοκίνδυνη αποστολή καθώς σε κάθε απότομο σταμάτημα ο επίδοξος φωτογράφος κινδύνευε να λαμπαδιαστεί από εκείνον που τον ακολουθούσε.
Μεγάλο Σάββατο πρωί αποφασίζουμε να πάμε παραλία. Η ανακοίνωση στην είσοδο της παραλίας της Βουλιαγμένης μας ενημερώνει πως η πλαζ διαθέτει δίκτυο Wi-Fi και αναφέρει τον σχετικό κωδικό. Ξαφνικά νοσταλγώ μια παραλία στη Σύμη που δεν είχε καν σήμα το κινητό.
Μεγάλο Σάββατο βράδυ μετά το «Χριστός Ανέστη» βρίσκομαι στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας και με έκπληξη διαπιστώνω πως το γεγονός της Ανάστασης είναι άξιο δημοσίευσης στο Facebook γιατί οι πόζες με τις λαμπάδες στο χέρι μπροστά από τον φακό του smart-phone συναγωνίζονται το κόκκινο χαλί των Όσκαρ.
Ναι, ανήκουμε στις γενιές (κυρίως 18-33 ετών) που πάσχουν από FOMO (Fear of Missing Out). Νιώθουμε την ανάγκη να αποθανατίζουμε κάθε στιγμή, να τσεκάρουμε συνεχώς τους social media λογαριασμούς μας, σταματάμε ό,τι κάνουμε μόλις ακούσουμε τον ήχο κάποιας ειδοποίησης.
Το FOMO είναι ό,τι ακριβώς φανερώνει ο τίτλος του: Φοβάσαι πως θα χάσεις κάτι που συμβαίνει στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης όταν δεν είσαι «παρών», πιο σημαντικό από αυτό που συμβαίνει στην πραγματική σου ζωή, γι’αυτό και νιώθεις συνεχώς την ανάγκη να τσεκάρεις τους λογαριασμούς σου.
Ανέβασες φωτογραφία στο Facebook; Πόσα like πήρε; Πόσα σχόλια έγιναν; Τα social media είναι άμεσα και διαδραστικά, γι’αυτό και συναρπαστικά! Όσα περισσότερα like, τόσο πιο έντονη η (ψυχική;) ανταμοιβή. Έγραψες μια χιουμοριστική ατάκα για status και πήρες πολλά like και σχόλια; Ωραία, σε θεωρούν αστείο.
Ουσιαστικά, δεν συμβαίνει κάτι στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης που δεν συμβαίνει στην πραγματική μας ζωή. Όλοι έχουμε ανάγκη από κοινωνική αναγνώριση και θαυμασμό. Το πρόβλημα προκύπτει όταν αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο κι ενέργεια στην διαδικτυακή αντί για την εξωδικτυακή επικοινωνία.
Βρίσκεσαι σε μία συναυλία, το συγκρότημα παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι, θέλεις οπωσδήποτε να το τραβήξεις βίντεο για να το αναρτήσεις στο Facebook ή στο YouTube κανάλι σου, προσπαθείς καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού να κρατήσεις το χέρι σου σταθερό για να βγει καλή η λήψη. Κοιτά να δεις όμως, που το τραγούδι τελειώνει κι εσύ μένεις να κοιτάς το βίντεο μήπως και θυμηθείς τι συναισθήματα σου δημιούργησε εκείνη η στιγμή…
Πριν αποκτήσουμε ψηφιακές μηχανές τραβούσαμε μια λήψη και το αποτέλεσμα της προσπάθειας μας το ανακαλύπταμε μόλις εμφανίζαμε το φιλμ (αν δεν είχε καεί το μισό). Πριν τα social media πηγαίναμε παραλία και διαβάζαμε το βιβλίο μας ή παίζαμε τάβλι με την παρέα μας. Επενδύαμε στην πραγματική κι όχι την δικτυακή ζωή.
Δεν είμαι καμιά πολέμια της τεχνολογίας ούτε νοσταλγώ την προ Facebook εποχή αλλά ομολογώ πως τις πιο ξεκούραστες διακοπές τις έκανα τον περασμένο Οκτώβρη όταν έμενα σε ένα χωριό στην Καλαμπάκα όπου δεν είχε κάλυψη από δίκτυο 3G (με το ζόρι είχε σήμα το κινητό).
Όλα με μέτρο! Αν πιστεύεις πως έχεις «προσβληθεί» από FOMO και θες να κάνεις κάτι γι’αυτό, προσπάθησε για κάποιο χρονικό διάστημα μέσα στην ημέρα να μένεις «εκτός δικτύου» κι ειδικά τις βραδινές ώρες αποσύνδεσε το smartphone σου από το διαδίκτυο ή τοποθέτησε το με την οθόνη προς τα κάτω έτσι ώστε να μη σου αποσπά την προσοχή όταν ανάβει λόγω κάποιας ειδοποίησης. Πάρε τηλέφωνο αντί να στείλεις e–mail σε κάποιον φίλο σου και περιόρισε τις φωτογραφικές λήψεις από 15 σε 5.
Θυμήσου, η στιγμή έρχεται αλλά μας προσπερνά γρήγορα…
Με σπουδές στην Επικοινωνία, guest εμφάνιση στο χώρο της Διαφήμισης, τελικά, με κέρδισε ο χώρος του Βιβλίου. Σε μία «έκλαμψη φρονήσεως», αποφάσισα να ασχοληθώ με τα δύο παιδικά μου όνειρα, τη μόδα και το γράψιμο, ε, και εδώ κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα!