Κυριακή βράδυ στη Κηφισιά
Η μαγεία στην καθημερινότητα κρύβεται στα μικρά πράγματα. Έτσι λένε.
Ποτέ μου δε συμφώνησα με αυτή τη θεωρία. Γιατί η μαγεία να κρύβεται στα μικρά πράγματα και τα μεγάλα τι είναι; Στη δική μου ζωή δεν έδινα ποτέ σημασία στα μικρά πράγματα.
– Δες το χαμόγελο ενός περαστικού, χαμογέλασε σε αυτόν που σε άφησε να περάσεις το δρόμο. Πρόσεξες το βλέμμα της κοπέλας που σε κοιτούσε χτες στο bar; Νιώσε την κάθε σου στιγμή και βίωσε την ευτυχία της ζωής στα μικρά πράγματα! Αυτή είναι ζωή, οι μικρές χαρές της, έτσι θα έρθουν και οι μεγάλες! Η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά! Είναι και ο Έρωτας!
Αυτά τα λέει η παιδική – αδερφική μου η Μιρέλλα. Δεν πιστεύω στον Έρωτα. Δεν πιστεύω στις μικρές χαρές της ζωής. Αυτά είναι για να τα πιστεύουν οι άλλοι, όχι εγώ. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου εκτός από τον ύπνο και το καλό φαγητό είναι η δουλειά μου. Η δουλειά ήταν η μόνη μου προτεραιότητα. Πάντα. Εκεί βίωνα όλες τις μεγάλες μου στιγμές και οτιδήποτε μικρό, απλά μου φαινόταν ανούσιο. Δουλειά. Δουλειά. Δουλειά. Ήμουν από τους άντρες που δεν ήθελα ποτέ μου δεσμεύσεις. Μου άρεσε η μοναξιά μου και η περιστασιακότατα της συντροφικής μου ζωής. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η Μιρέλλα πάντα με ρωτούσε:
– Είσαι ερωτευμένος;
– Όχι.
Έτσι της έλεγα πάντα. Δε θυμάμαι ποτέ καμία κοπέλα να μου τραβήξει την προσοχή. Η Μιρέλλα πάντα με έκραζε και μου έλεγε:
– Θα σου έρθει και θα δεις! Δε θα το περιμένεις!
Είχε δίκιο η Μιρέλλα. Μην της το πεις ποτέ, θα με κράζει για όλο το υπόλοιπο της ζωής μου. Κρίμα.
Τράκαρα φεύγοντας από τη δουλειά γιατί πέρασα ένα stop. Τράκαρα με μια κοπέλα που έμοιαζε με μοντέλο , με νεράιδα τι να σου πω δεν ξέρω. Εγώ έτσι την έβλεπα. Μαγεύτηκα και τα έχασα μόλις την είδα. Ήρθαν οι ασφαλιστικές κάναμε τη δήλωση και μετά πήγαμε για ποτό. Ήταν 8 το βράδυ και γύρισα σπίτι μου στις 3 το ξημέρωμα. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Πέρασε το πρώτο, το δεύτερο βράδυ, οι μέρες, οι μήνες…έγιναν πολλοί μήνες για εμένα. Άρχιζα να αλλάζω. Το πρωινό ξύπνημα χωρίς το βλέμμα της γινόταν ανούσιο. Οι αγκαλιές στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση ήταν πια ανάγκη. Το πρωινό κάθε Κυριακή με γιαούρτι, φρούτα και τσία έγινε συνήθεια. Μικρά πράγματα πουν έγιναν η καθημερινότητα στη ζωή μου και μου άρεσε. Κάπου μετά το χάσαμε. Δε μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Δε μπορούσαμε να συνεννοηθούμε πότε θα βρεθούμε. Δεν. Δεν. Δεν.
Ήταν Σάββατο και είχαμε κανονίσει να βγούμε μεγάλη παρέα. Δε μου απάντησε ποτέ αν θα έρθει. Πριν βγω με τα παιδιά της έκανα μια κλήση, δεν απάντησε. Όταν ήμασταν με τα παιδιά την κάλεσα 2 φορές. Όταν έφυγα την κάλεσα 10 φορές γιατί ανησύχησα. Μετά έκλεισα το κινητό μου από αντίδραση. Μετά άνοιξα το κινητό μου από αντίδραση. Δεν είχα καμία κλήση. Αποφάσισα να ξαπλώσω αν και ήξερα ότι δε θα κοιμηθώ. Έκλεισα τα φώτα. Πάντα έκλεινα το κινητό μου πριν πάω για ύπνο, αλλά από τότε που γνώρισα τη Δάφνη ήταν πάντα ανοιχτό και όχι στο αθόρυβο. Μέσα στη νύχτα χτυπάει το κινητό μου με μήνυμα.
«Θα σου τηλεφωνήσω με την πρώτη ευκαιρία.»
Πέρασε η Κυριακή. Δύσκολα.
Πάντα περνούν πιο δύσκολα οι Κυριακές.
Πέρασε η Δευτέρα. Πιο εύκολα.
Μια βδομάδα.
Σάββατο ξανά. Δύσκολα.
Έφτασε ξανά Κυριακή.
Φτου ξελευτερία;
Αναρωτιέμαι, ακόμα.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
