Γράφει η Κωνσταντίνα Χατζηαναστασίου
Έρωτας, Έρωτας, Έρωτας… Τον έχουμε τραγουδήσει, τον έχουμε γιορτάσει, μας έχει κάνει να πετάξουμε στα σύννεφα και να προσγειωθούμε ανώμαλα. Είτε έχουμε γευτεί την γλυκιά του πίκρα, είτε την απόλυτη ευτυχία, είτε και τα δύο, παραμένει ένα από τα ωραιότερα συναισθήματα αλλά (κατά την γνώμη μου πάντα) όχι και ο βασιλιάς τους.
Ο Έρωτας είναι αδιαμφισβήτητα έντονο συναίσθημα αλλά δεν διαρκεί για πάντα. Σε πολλές περιπτώσεις διαρκεί πολύ μα πολύ λίγο. Το θέμα είναι μετά τι μένει. Τι μένει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους όταν πάψει να τους κρατάει ο έρωτας; Αυτό που μένει είναι η ικανότητα τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Η αγάπη είτε ερωτική, είτε μητρική, είτε φιλική και πάει λέγοντας είναι μια και μοναδική. Και όταν λέμε αγάπη εννοούμε την κατανόηση της διαφορετικότητας του άλλου, την αποδοχή των αδύνατων σημείων του χαρακτήρα του, την αμοιβαία ανταλλαγή πραγμάτων, την προτεραιότητα στο “εμείς” και όχι στο εγώ, το να βλέπουμε τον άλλον ίσο με εμάς και να του φερόμαστε όπως στον εαυτό μας, το να του δώσουμε μια θέση για να κάτσει μέσα στη ψυχή μας, το να τον αφήσουμε να δει την αλήθεια μας, το να μην περιμένουμε κάτι που έχουμε φανταστεί εμείς στον άλλον αλλά να αγαπάμε το όμορφο και το άσχημο πρόσωπο του, το να μην περιμένουμε να καθρεπτίσουμε τον ιδανικό εαυτό μας πάνω του αλλά τον πραγματικό, το να σεβόμαστε τον άλλον ως ίσο μας.
Ο Έρωτας είναι η εξιδανικευμένη εικόνα που θέλουμε να δούμε στον άλλον η αγάπη δεν είναι εικόνα είναι η αποδοχή της αλήθειας του άλλου. Ο Έρωτας είναι χημεία ορμονών που έχει ημερομηνία λήξης. Η αγάπη είναι μια διαδικασία προσωπικής ωρίμανσης μαζί με τον άλλον χωρίς αρχή μέση και τέλος. Το πιο δύσκολο και το ζητούμενο είναι να αποδεχτούμε τον άλλον χωρίς εξιδανικεύσεις. Σίγουρα ο έρωτας θα είναι ένα συναίσθημα που θα το αναζητούμε, ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας αλλά μήπως όταν φύγει να πάμε παρακάτω, στην αγάπη; Μήπως τελικά ο έρωτας είναι το ορεκτικό και το «κυρίως» είναι η αγάπη;
