Αν δεν είσαι λάτρης ενός βιβλίου που έχει σκοπό να σε χαλαρώσει αλλά να σου δώσει ιδέες και να σε κάνει άλλο άνθρωπο σου παρουσιάζουμε τα βιβλία τα οποία πρέπει να διαβάσεις οπωσδήποτε.
ΣΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ- ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΛΛΑΜΑΝΗΣ
Η οικογένεια Ωλέν, είναι μία από αυτές τις οικογένειες μέσα από την ιστορική διαδρομή των οποίων φωτίζεται κατά περίεργο τρόπο όλη η πορεία των πολιτικών εξελίξεων της παγκόσμιας κοινωνίας. Το δικό της ξεκίνημα αρχίζει στις 14 Ιουλίου του 1789, όταν έπεσε η Βαστίλη κατά τη γαλλική επανάσταση. Ο Ζαν Ωλέν, όπως και όλοι οι απόγονοί του, μπλέκουν ο ένας μετά τον άλλο σε μία σειρά από γεγονότα που έχουν άμεση σχέση με τις ιδεολογίες.Το τέταρτο στη σειρά μυθιστόρημα του Απόστολου Αλλαμανή έρχεται να κορυφώσει την αντίδραση του συγγραφέα στη φθορά της ανθρώπινης συμπεριφοράς, των θεσμών και -σήμερα – των ιδεολογιών. Πρόκειται για ένα βιβλίο που συνδυάζει το ιστορικό μυθιστόρημα, με το κοινωνικό δοκίμιο, με την ιστορική μελέτη, αλλά και με τη σάτιρα και με το ευθυμογράφημα.Αλληγορίες μυθοπλασίας παραπέμπουν τον αναγνώστη σε πραγματικές και καθημερινές καταστάσεις, αληθινά πρόσωπα και πράγματα. Κι αυτό είναι ένα παιχνίδι που ξεκινά από την πρώτη σελίδα. Χωρίς να σκιαγραφείται κάτι ή κάποιος συγκεκριμένα, ο συγγραφέας δίνει στοιχεία για να φέρει ο αναγνώστης στο νου του γεγονότα και πρόσωπα.Στο βιβλίο τα πράγματα είναι σαφή και με το όνομά τους, εκτός από το απροσδόκητο τέλος. Για να τελειώσει το βιβλίο χρειάζεται και η συμμετοχή του αναγνώστη.
ΔΟΚΙΜΙΑ I & ΔΟΚΙΜΙΑ II – ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ
Από την «Ιστορία του τάνγκο» στην «Ιστορία της αιωνιότητας», από τη «Διάρκεια της Κόλασης» στον Παράδεισο του Δάντη, από τις «Μετενσαρκώσεις της χελώνας» στην «Ιστορία των αγγέλων», κι από τη «Λατρεία των βιβλίων» στον «Καθρέφτη των αινιγµάτων», τα Δοκίµια του Χόρχε Λουίς Μπόρχες περιδιαβαίνουν στα οικουµενικά επιτεύγµατα της σκέψης και της τέχνης των ανθρώπων, µε αυτόν τον αιρετικό τρόπο του µεγάλου Αργεντινού να επιλέγει τα θέµατά του, να τα προσεγγίζει και να τα πραγµατεύεται χωρίς ίχνος διδακτισµού ή λογιοτατισµού, να αίρει παγιωµένες αντιλήψεις και να ενσπείρει γόνιµες αµφιβολίες.Οι δύο τόµοι των Δοκιµίων περιλαµβάνουν πλήρεις τις συλλογές Ιστορία της αιωνιότητας, Τα προφορικά, Εφτά νύχτες και Εννέα δαντικά δοκίµια, τέσσερα «αδέσποτα» δοκίµια, τα περισσότερα από τις συλλογές Συζήτηση και Διερευνήσεις, καθώς και έντεκα Προλόγους βιβλίων. Την έκδοση συµπληρώνουν (όπως και στα Άπαντα τα Πεζά) Σηµειώσεις του Μεταφραστή, Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό, Γλωσσάριο, Ευρετήρια, Εργοβιογραφικό και Μικρό Βιβλιογραφικό Σηµείωµα.
ΟΔΟΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΑΡΙΘΜΟΣ 0-ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Την περίοδο του Εµφυλίου πολέµου στη Μακρόνησο κατοικεί η ωµή βία, ο τρόµος, η απελπισία. Στον αριθµό Μηδέν της οδού Αβύσσου δε µένουν όµως µόνο «δήµιοι» και θύµατα· σ’ αυτή την κοινωνία της παράνοιας ανήκει και ο ασυµβίβαστος ιδεολόγος, ο µικροαπατεώνας, ο περιθωριακός που κάνει τον βασανιστή, αλλά και ο ψευτοδιανοούµενος «ανανήψας» που απαγγέλλει παθιασµένα ποίηση στους παλιούς συντρόφους του…«Η φρίκη της Μακρόνησος δε χωράει σε βιβλία. Διαβάζεται µόνο µες στα µάτια των τρελών της. Μόνο τ’ αυτιά του Λαυρίου πρόφτασαν στην αρχή ν’ αρπάξουν κάτι ξεφτίδια απ’ τις φωνές… Στην αρχή, γιατί αργότερα ράγισαν κι αυτά και δεν άκουαν πια τίποτα. Κι έτσι απόµειναν µόνο οι σκύλοι –µε το προφητικό τους ένστικτο– να σκορπούν απ’ τους καρβουνοσωρούς τις οιµωγές τους, σα µαύρους χρησµούς που έβγαιναν απ’ τα σπλάχνα του προαιώνιου ζώου».
ΠΕΡΙΟΔΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ-ΠΟΙΗΤΙΚΗ / ΤΕΥΧΟΣ 15
Στο 15ο τεύχος της «Ποιητικής», η ποίηση συναντά τη φιλοσοφία μέσα από τα σημαντικά δοκίμια των φιλοσόφων Raymond Geuss («Ποίηση και γνώση») και Hans-Georg Gadamer («Ποίηση και στίξη»), των καθηγητών φιλοσοφίας Στέλιου Βιρβιδάκη («Ποίηση και /ως φιλοσοφία») και Βάσως Κιντή («Η γλώσσα και η γλώσσα της ποίησης»), της ποιήτριας Ingebor Bachmann («Το Συγγραφικό Εγώ»), αλλά και τη συνέντευξη του Γάλλου Bruno Cany («Ποίηση και Φιλοσοφία: Στο κατώφλι του ακατονόμαστου»). Πέντε κείμενα και μια de profundis εξομολόγηση που αναδεικνύουν την αμφίδρομη αλλά και προβληματική σχέση ποίησης και φιλοσοφίας, αλλά και την επισφαλή τους σχέση με τη γλώσσα.Ξεχωρίζει επίσης η μετάφραση από τον Γ. Γιατρομανωλάκη των σπαραγμάτων του αρχαιοελληνικού κειμένου «Μητίοχος και Παρθενόπη» («Ο αγαπητικός και η παρθένα»), του πρώτου ευρωπαϊκού ρομάντζου (1ος αι. π.Χ.). Επίσης, στο δοκίμιό του για τον Καβάφη ο Μιχαήλ Πασχάλης αποτιμά την «ποιητική του μεταιχμίου», ενώ η ελληνική και η μεταφρασμένη ξένη ποίηση συμβάλλουν από την πλευρά τους στην πλούσια ύλη του τεύχους: ποιήματα κλασικών της ποίησης όπως του Alexander Blok, του Paul Celan και του Eugenio Montale, αλλά και νεότερων ποιητών όπως των Armando Romero, Sinead Morissey (απέσπασε πέρυσι το έγκριτο βραβείο T. S. Eliot), Michael March (σε μετάφραση Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ), Hans Thill, Ciaran Carson, John Burnside, πλάι στις συμβολές σημαντικών Ελλήνων ποιητριών και ποιητών (Ζ. Δαράκη, Ν. Λεβέντης Γ. Βέλτσος, Μ.Κουλούρη, κ.ά.).Την ύλη συμπληρώνουν κριτικά κείμενα για βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, τα οποία υπογράφουν γνωστοί κριτικοί και ποιητές (Μιχ. Γκανάς, Ιωάννα Ναούμ, Γ. Δούκας, Αλ. Σουλογιάννη, Π. Μαμακάκη, Α. Δανιήλ, Λ. Ζαφειροπούλου), καθώς και η μετάφραση ενός σπάνιου ταξιδιωτικού κειμένου της κλασικής Αμερικανίδας ποιήτριας Hilda Doolittle, με τίτλο «Αίγινα», από τη Λιάνα Σακελλίου.
