Στην αναμονή του δευτέρου παιδιού είχα προετοιμαστεί για τα χειρότερα! Ποτέ όμως δεν είσαι προετοιμασμένος όσο πρέπει. Με δύο χρόνια διαφορά μεταξύ τους, στην αρχή δεν ήξερα από που μου έρχονταν τα «χτυπήματα»!
Η μεγάλη μου κόρη, η Εύα, 2 χρονών, ήταν στη φάση της αφαίρεσης της πάνας, του «μαθαίνω να τρώω μονή μου»… και να τα κάνω όλα μαντάρα, της προσκόλλησης στη «μανούλα».
Η δεύτερη μου κόρη, ημερών, η Χαρά, ήταν στη φάση της απόλυτης εξάρτησης από τη μάνα. Ήμουν η συνέχεια του σώματος της, η τροφή της, ο ύπνος της, η ζωή της όλη.
Η μάνα όταν γεννιέται ένα μωρό, πρώτο ή/και δεύτερο, περνάει μια περίοδο που αισθάνεται ότι όλη η οικογένεια «εξαρτάται» από εκείνη, και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτύχει. Δεν μπορεί να τα παρατήσει, δεν μπορεί να «κοιτάξει» τον εαυτό της, δεν της επιτρέπεται ούτε να παραπονεθεί.
Η Εύα μου, δεν έδειξε ποτέ τη «ζήλεια» της στην αδερφή της, την εξέφρασε όλη σε εμένα. Ήθελε να ξαναγίνει μωρό, να απολαμβάνει την απόλυτη φροντίδα ενός νεογέννητου παιδιού. Ήθελε να κοιμάται εκείνη στην κούνια – στην οποία είχε ένα χρόνο να κοιμηθεί – , έπινε μητρικό γάλα από το μπιμπερό, ζήτησε πιπίλα – που δεν είχε δοκιμάσει ποτέ!
Η Εύα διεκδικούσε την αποκλειστικότητα της με κάθε τρόπο, ήθελε πίσω τη μαμά της.
Μας πήρε αρκετούς μήνες για την Εύα να αντιληφθεί τη Χαρά ως το νέο μέλος της οικογένειας μας, που ήρθε για να μείνει.
Τον πρώτο καιρό η Εύα άλλαξε τελείως. Ξυπνούσε μεσ’ τη νύχτα και με φώναζε. Δεν την έπαιρνε ο ύπνος εύκολα, δεν με άφηνε να πάρω τη Χαρά αγκαλιά, θήλαζα και είχα στην αγκαλιά μου δύο παιδιά. Ενίοτε διάβαζα και παραμύθια.
Για αυτούς τους μήνες ένιωσα λίγο όπως μπορεί να νιώθει μια γυναίκα με δίδυμα παιδιά.
Τώρα, που το διάστημα της προσαρμογής πέρασε, τα δυο μου τα κορίτσια είναι τόσο αγαπημένα, και η μια «λατρεύει» την άλλη!
