Κι αφού τελικά ο κόσμος δεν τελείωσε στις 21 Δεκεμβρίου 2012. Κι αφού τελικά με αυτόν τον κόσμο κολλήσαμε, ίσως είναι καιρός αυτά τα Χριστούγεννα να κάνουμε κάτι διαφορετικό.
Ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε με τα παιδιά μας τις γιορτές όπως παλιά. Με αγάπη, τρυφερότητα, χαμόγελο, χειροποίητα γλυκά, κάλαντα, παιχνίδια, όλα αυτά που είχαμε και τα χάσαμε κάπου στη διαδρομή.
Κι αν πει κανείς ότι οι εποχές είναι δύσκολες και ν’ αναρωτηθεί πώς μπορεί να μπει, αλλά και να βάλει τα παιδιά του στο πνεύμα των Χριστουγέννων με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, να μια καλή πρόταση:
Ας τους διαβάσουμε ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Ας κλείσουμε την τηλεόραση που μιλάει με τόσο σκληρά λόγια για την ανεργία και την φτώχια των ανθρώπων, για εκείνους που δεν έχουν λεφτά για πετρέλαιο και κρυώνουν κι ας διαβάσουμε στα παιδιά μας «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Ας κλείσουμε τ’ αυτιά μας σ’ αυτούς που ντυμένοι με τα σινιέ συνολάκια τους, μέσα από τα εντυπωσιακά στούντιο των τηλεοπτικών εκπομπών, μιλούν για εξωφρενικά πλούτη που βρίσκονται σε ελάχιστα χέρια, για εκμετάλλευση των εργαζομένων, χαμηλούς μισθούς, απειλές απόλυσης, έλλειψη φαρμάκων, πείνα, δυστυχία.
Ας διαβάσουμε την τόσο αληθινή και τόσο επίκαιρη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς κι ας δείξουμε στα παιδιά μας την πραγματικότητα μ’ έναν τρόπο πιο ανθρώπινο. 
Και μέσα από αυτά τα παραμύθια ας τους εξηγήσουμε την χαρά που ο Εμπενίζερ Σκρουτζ είχε ξεχάσει. Τη χαρά των Χριστουγέννων, της καλοσύνης και της αισιοδοξίας του μικρού Τιμ, της οικογένειας, των φίλων, της ζωής, της προσφοράς.
Κι ύστερα, ναι, ας βγούμε με τα παιδιά μας για να προσφέρουμε. Όχι γιατί μας το πρότεινε ένα κανάλι, μαζί μ’ έναν μεγάλο χορηγό, κάπου στο δελτίο ειδήσεων, ανάμεσα στην είδηση ότι ο κόσμος τελικά δεν καταστράφηκε και στην είδηση ότι τα κλαμπ στην Αράχοβα γέμισαν κόσμο για τις γιορτές.
