Ποιο είναι το «καλό» παιδί και ποιο το «κακό»; Καμιά φορά τα παιδιά λαμβάνουν απίστευτη πίεση από τους γονείς τους να είναι «καλά» παιδιά. Μπορεί να το ζήσαμε και εμείς από τους δικούς μας γονείς, ή ακόμη και ως γονείς οι ίδιοι να το επιβάλλουμε στα παιδιά μας. Τι σημαίνει όμως, να είναι ένα παιδί «καλό»; Και ποιος το ορίζει αυτό; Μήπως τα standards τα οποία θέτουμε στα παιδιά λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες των ενηλίκων και στην πραγματικότητα βλάπτουν την ανάπτυξή τους, αφού δεν μπορούν να συμβαδίσουν με όσα τους ζητάμε;
«Είναι πολύ καλό παιδί» Δηλαδή;
Λέμε ότι ένα παιδί είναι καλό όταν είναι ήσυχο, όταν είναι υπάκουο, όταν δεν κάνει ζημιές, όταν δεν αντιμιλάει. Είναι όμως, αυτά τα χαρακτηριστικά αυτά που συνθέτουν την παιδική ηλικία; Ένα παιδί, είναι παιδί, με την έννοια ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να κάνει ζημιές, θόρυβο, να μην ακούει και να δημιουργεί «μπελάδες». Είναι ο τρόπος τους να ανακαλύψουν τον κόσμο. Μαθαίνουν από πρώτο χέρι βασικές ανθρώπινες συμπεριφορές ώστε να ενστερνιστούν αυτές που είναι εν τέλει οι σωστές. Πολλά παιδιά που ήταν «κακά», «ατίθασα», «δύσκολα», εξελίχθηκαν σε πλήρως λειτουργικούς και φυσιολογικούς ενήλικες.
Με το να περιμένουμε από ένα παιδί να κάθεται στην καρέκλα του ήσυχα, να μην κλαίει, να μην γελάει, να μην φωνάζει, είναι σαν να περιμένουμε από αυτό να φερθεί ως ενήλικας. Κάτι που αδυνατεί να κάνει, γιατί δεν ξέρει πως. Φέρεται σαν παιδί, ακριβώς επειδή είναι ένα.
Καμιά φορά, τα «καλά» παιδιά που τα έχουμε εκπαιδεύσει να είναι τόσο υπάκουα και πράα, μεγαλώνουν για να γίνουν ενήλικες με σοβαρά θέματα άγχους.
Το συμπέρασμα; Δεν χρειάζεται να είμαστε σκληροί που τα παιδιά μας φέρονται σαν… παιδιά. Είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν.
Δείτε ακόμη: Ο τρόπος να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε MONO γονείς!
