Πριν από μερικά χρόνια, και μόνο στη σκέψη ότι θα άκουγα από ένα μικρό πλασματάκι τη λέξη «Μαμά», μου προκαλούσε ρίγη ανυπομονησίας και συγκίνησης.
Ο ερχομός της πρώτης μου κόρης δικαίωσε αυτή την προσμονή κι όταν βγήκε για πρώτη φορά αυτή η λέξη από τα τριανταφυλλένια της χείλη ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Τα συναισθήματα πολλά και υπέροχα. Δύσκολο να τα περιγράψεις, αλλά σίγουρα γνώριμα για τις περισσότερες μαμάδες.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο ερχομός της δεύτερης μου κόρης έφερε νέο κύμα συγκινήσεων σε όλη την οικογένεια. Ανέτρεψε όμως και τα καθημερινά μας δεδομένα. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, οι προτεραιότητες μετατοπίστηκαν, μέχρι που βρήκαμε όλοι τις καινούργιες μας ισορροπίες.
Όσο όμως τα χρόνια περνούν και τα παιδιά απαιτούν όλο και μεγαλύτερο μέρος της προσοχής σου, αυτή η τόσο υπέροχη λέξη κάποιες στιγμές σε φέρνει στα πρόθυρα της υστερίας.
Όταν σε διάστημα 5’ την ακούς περίπου 100 φορές, «Μαμά, έλα λίγο», «Μαμά, διψάω», «Μαμά, σκέπασε με», «Μαμά, κρυώνω», «Μαμά, δεν θέλω να πιω το γάλα μου», «Μαμά, πεινάω», «Μαμά, η αδελφή μου πάλι με πείραξε», «Μαμά, η αδελφή μου μπήκε πρώτη στο μπάνιο», κλπ, κλπ, αρχίζεις κι αναθεωρείς και σκέφτεσαι (στην καλύτερη) ή λες (στη χειρότερη) «Μαμούνια». Φτάνει πια! Λες και δεν υπάρχει άλλη λέξη στο λεξιλόγιο τους!
Κι όμως, λέξεις υπάρχουν πολλές. «Μαμά» όμως είναι μόνο μία και είναι πάντα απαραίτητη στα μικρά της αγγελούδια (διαβολάκια ενίοτε). Σήμερα περισσότερο, αύριο ίσως λίγο λιγότερο.
Για αυτό κι εγώ όταν οδεύω προς την παράνοια και είμαι έτοιμη να εκτοξεύσω φωνές και νεύρα προς πάσα κατεύθυνση, προσπαθώ να ηρεμήσω και να αναλογιστώ πόσο πολύτιμη είναι για μένα αυτή η ανάγκη των παιδιών μου για τη «μαμά» τους. Και πόσο μεγάλη είναι η δική μου ανάγκη να είμαι εκεί, δίπλα τους, για οτιδήποτε χρειαστούν.
Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει ότι όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου μεγαλώνουν τόσο γρήγορα που πολλές φορές καλά-καλά δεν το καταλαβαίνουμε. Και τότε αναπολούμε με νοσταλγία αυτές τις μέρες που τα παιδιά μας, μας «ζαλίζανε» για να τραβήξουν την προσοχή μας. Ο χρόνος όμως ποτέ δεν γυρίζει πίσω…
της Εβίνας Κ.
