του Κωνσταντίνου Εφραιμίδη
Το προσφυγικό θέμα δεν είναι καινούριο. Το ανακαλύψαμε όμως μαζικά και ξαφνικά πριν μερικούς μήνες. Ή παραδεχτήκαμε ότι υπάρχει πριν μερικούς μήνες.
Η προσφυγιά υπάρχει μήνες, χρόνια, αιώνες… Ειδικά εμείς ως λαός την έχουμε βιώσει στο πετσί μας. Ξέρουμε τι σημαίνει να σε πετάνε έξω από το σπίτι σου σε μία νύχτα. Ξέρουμε τι σημαίνει να στοιβαζόμαστε σε πλοία για να σωθούμε. Ευτυχώς όμως η δική μας γενιά το γνωρίζει μέσω ιστοριών που μας έχουν διηγηθεί οι παππουδογιαγιάδες μας… και είναι τόσο μα τόσο περιγραφικές σα να το βιώσαμε οι ίδιοι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γιαγιά μου να μου περιγράφει πως ήρθε στην Ελλάδα…
Θα παρακάμψω την ανάλυση της ορολογίας: παράτυπο, νόμιμο, οικονομικό ή μετανάστη πολέμου. Θα εστιάσω όμως στο trend της εποχής να βοηθάμε «ξένους».. Και το λέω με την καλή έννοια! Ειδικά μετά το καλοκαίρι συνειδητοποιήσαμε ότι μερικά χιλιόμετρα αριστερά μας γίνεται πόλεμος, με αποτέλεσμα χιλιάδες να ξεσπιτώνονται και εάν δεν πνιγούν να φτάσουν τελικά στην Ελλάδα. Από εκεί και μετά όσα λεφτά δεν τους έφαγε ο δουλέμπορας, κάποιος Έλληνας πατέρας τους έφαγε τα υπόλοιπα ζητώντας μαύρα χρήματα για να φορτίσει το κινητό στα σύνορα. Όλοι θυμόμαστε τις καντίνες πίσω από τα Live links των καναλιών και τα καταγγελτικά ρεπορτάζ του Γκούμα στο star με μισθώσεις ταξί σα να είναι λιμουζίνες.
Από την άλλη, μερίδα μπαμπάδων καθώς λιαζόντουσαν στη παραλία με το freddo στο χέρι, νευρίαζαν με το νεκρό παιδί και έβγαζαν σχετικό θυμό μέσα από αντίστοιχα posts. Την ίδια ώρα ανέβαζαν posts του τύπου: «πόσο λυπάμαι», «αίσχος» και μετά από 2-3 ώρες ανέβαζαν φωτό με μπυρόνια στη παραλία και ηλιοβασιλέματα στη Μύκονο. Καλύτερα να μην έκαναν τίποτα για το παιδί. Ας το άφηναν στην «ηρεμία» του… Εδώ και μήνες πνίγονται παιδιά! Δεν είδα να κάνουμε κάτι. Αλλά όταν έγινε βούκινο, είπαν «κάτσε να το παίξω θυμωμένος από τη σεζλονγκ». Εάν όλοι μας ενεργοποιούμασταν με τα εξαφανισμένα παιδιά του amber alert, όπως ενεργοποιηθήκαμε στη περίπτωση του μικρού τότε σίγουρα θα βοηθούσαμε περισσότερο την κοινωνία μας. Θα βοηθούσαμε ουσιαστικά εάν κοινοποιούσαμε αυτούς που χρειάζονται αίμα. Δεν χρειάζεται να γίνει κάτι είδηση για να ενεργοποιηθούμε.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν με τα παραπάνω, κάποιοι άλλοι μπαμπάδες βρίζουν τα παιδιά τους γιατί δεν έφεραν 20 στο τρίμηνο, τα βάζουν χωρίς κράνος στο μηχανάκι και χωρίς ζώνη στη θέση του συνοδηγού, αδιαφορούν για τα παιδιά των φαναριών.. Μπορεί να είναι οι ίδιοι που νευρίασαν με τον δουλέμπορο.. Αλλά είναι 3 φορές χειρότεροι!!
Τελικά είμαστε ή όχι ευαίσθητοι μπαμπάδες? Τι διαπαιδαγώγηση δίνουμε στα παιδιά μας αναφορικά με το πρόβλημα του συνανθρώπου μας? Μήπως το παίζουμε ιστορία στα social media και καταβάθος είμαστε μαλάκες? Κάνουμε αυτοκριτική? Ερωτήσεις που θα απαντηθούν έμμεσα από τα παιδιά μας καθώς μεγαλώνουν. Και δυστυχώς θα το μάθουμε με τον χειρότερο τρόπο εάν κάναμε καλή δουλειά τωρα..
Bρήκαμε το άρθρο στο dadsrules.gr
