του Κωνσταντίνου Εφραιμίδη
Πάντα ήμουν της άποψης, καλύτερα να δοκιμάσεις κάτι και να το μετανιώσεις, παρά να μην το δοκιμάσεις καθόλου. Κάπως έτσι περίμενα την κατάλληλη ευκαιρία να «εκδράμω» με το Γιάννη στη φύση, οι δυο μας! Η αφορμή δόθηκε το Σαββατοκύριακο που η Ομάδα Προσκόπων στην οποία ανήκω και εγώ, θα πήγαινε διήμερη εκδρομή στο Λάδωνα και οι γονείς θα επισκεπτόντουσαν τον ίδιο χώρο την Κυριακή για rafting.
Και το σκέφτομαι από τη μία, το σκέφτομαι από την άλλη και αποφασίζω να πάω το project για έγκριση στη μαμά.. Το concept είναι: Γιάννης και μπαμπάς διήμερη εκδρομή, διαμονή σε σκηνή, φωτιά το βραδύ και πλάτσα-πλούτσα στο ποτάμι.. Η έγκριση δίνεται με μοναδική προϋπόθεση τον καλό καιρό! Φυσικά ο νόμος του Μέρφι σ’ αυτές τις περιπτώσεις λέει ότι ο καιρός το ΣΚ θα είναι βροχερός. Βρίσκω εναλλακτικό βιώσιμο πλάνο (διαμονή σε σπίτι και όχι σε σκηνή) και go ahead…!
Σαββάτο μεσημέρι αναχωρούμε από Αθήνα μετά το μεσημεριανό μας γεύμα, με στόχο να κοιμηθεί στη διαδρομή.. Ακριβώς μετά τη σήραγγα του Αρτεμισίου, ο κόσμος αλλάζει και από ήλιο και 30 βαθμούς πέφτουμε στους 15 με βροχή. Η απαραίτητα στάση στο ΣΕΑ για απογευματινό κρίνεται απαραίτητη. Στη διαδρομή προς το Λάδωνα το χαλάζι μας υποδέχεται και η θερμοκρασία φτάνει στους 9. Ο Γιάννης παθαίνει σοκ με το χαλάζι να χτυπά το αυτοκίνητο (με αντιδράσεις σαν αυτές «πρώτη φορά σε τούνελ») και η μαμά μας ενημερώνεται πως.. όλα καλά!
Νωρίς το απόγευμα φτάνουμε στο χώρο εγκατάστασης όπου ήταν (ευτυχώς) στεγνά και ο ήλιος κάπως έκανε την δειλή εμφάνισή του. Ανοίγουμε την σκηνή και αρχίζουμε το στήσιμο με τον Γιάννη να «βοηθάει» στις μπανέλες και τα πασαλάκια. Μετά από αρκετά παιχνίδια και υπομονή, η σκηνή είναι έτοιμη και ο μικρός αναλαμβάνει παρόχθια δράση με κουβαδάκια, πετρούλες και άμεσο κίνδυνο βουτιάς, κωλοτούμπα καθώς σκύβει… Η ώρα περνάει, ο ήλιος πέφτει και κορυφώνεται η πείνα.. Τα σουβλάκια αργούν οπότε το backup plan βραδινού λέγεται: τοστ. Μια χαρά! Η νύστα αρχίζει να κυριεύει τα μάτια του αλλά η παράλληλη λαχτάρα να παίξει με τον φακό και την φωτιά έρχεται σε σύγκρουση συναισθημάτων. Η αγκαλιά-πιπίλα δίνει τη λύση, όμως όχι για πολύ… Κρίνεται αναγκαία η επιστροφή στη σκηνή μας και η έναρξη διαδικασιών ύπνου. Ο χώρος της σκηνής διεγείρει (όχι για πολύ ευτυχώς) την ένταση για παιχνίδι, κυρίως με τα φερμουάρ της. Με συνοπτικές διαδικασίες αλλάζουμε πάνα, βάζουμε υπνόσακους και το γάλα είναι ό,τι πιο λυτρωτικό… Καθ” όλη την διάρκεια του ύπνου είμαι σε κατάσταση alert γιατί κάθε φορά που γύριζε πλευρό έβγαινε από το sleeping bag και έφευγε η πιπίλα. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι κοιμήθηκα… Χαλάλι όμως!
Το πρωινό της Κυριακής μας βρίσκει σχεδόν αγκαλιά και αρκετά ζεστούς καθώς ήδη ο ήλιος έκανε την εμφάνιση. Το απαραίτητο χουζούρεμα και φυσικά το γάλα με δημητριακά μας δίνει τις απαραίτητες θερμίδες για τη νέα ημέρα… Η ανακάλυψη μίας συστάδας με γαϊδουράγκαθα και η επίσκεψη της από τον Γιάννη κινητοποίησαν τον μηχανισμό νερό-αλοιφή και όλα καλά! Παραδόξως χωρίς γκρίνια και κλάμα. Παιχνίδι, μάζεμα σκηνής, ξανά παιχνίδι μέχρι το μεσημέρι που λίγο ο ήλιος, λίγο η άφιξη της μαμάς δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για μεσημεριανό τσιμπούσι δίπλα στο ποτάμι.. Αναχωρούμε μετά το γεύμα (γιατί έχουμε και μία εθνική με κίνηση μπροστά μας). Φυσικά ο 3ώρος ύπνος του στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε Αθήνα ήταν το επισφράγισμα μίας πετυχημένης εκδρομής.
Η πρώτη εκδρομή πατέρας-γιος στη φύση ήταν πραγματικότητα και είμαι τόσο περήφανος καθώς όχι μόνο δεν με κούρασε, αλλά πιστεύω ότι μου έδωσε την απαιτούμενη ενέργεια για μία δύσκολη εβδομάδα. Τελικά, καλύτερα να δοκιμάσεις κάτι και να το μετανιώσεις, παρά να μην το δοκιμάσεις καθόλου! Θα το επαναλάβω.. (σαν απειλή ακούστηκε).
Βρήκαμε το άρθρο στο dadsrules.gr
