Η χθεσινή ημέρα θα χαραχτεί για πάντα μέσα στο μυαλό μου…
Ήταν η ημέρα που η καλύτερή μου φίλη έμαθε ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά!
Ήταν το παιδικό της παραμύθι, το εφηβικό της όνειρο και ο στόχος της σαν ενήλικας που επανειλημμένα είχε προσπαθήσει να πραγματοποιήσει με το σύντροφό της και, τώρα ξαφνικά, μάθαινε ότι δεν μπορούσε ποτέ πια να κάνει πραγματικότητα!
Οι κουβέντες του γιατρού την ώρα που ξεστόμιζε τα δυσάρεστα νέα στο ψυχρό, λευκό γραφείο του, ακούστηκαν σαν να τις συλλάβιζε μία μία, σε αργή κίνηση, σαν να ερχόντουσαν από κάπου μακριά και να μην αφορούσαν την φίλη μου αλλά κάποιαν άλλη…
Πήρα το χέρι της ανάμεσα στα δικά μου χέρια και αισθάνθηκα ότι σιγά σιγά άρχιζε να τρέμει ενώ κοιτούσα να μάτια της να είναι καρφωμένα στο κενό και να αρχίζουν να βουρκώνουν, χωρίς εκείνη να κλαίει, ούτε να μιλάει. Αισθανόμουνα τη θερμοκρασία της να πέφτει και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα το χέρι της είχε παγώσει, το αίμα είχε αποτραβηχτεί από το πρόσωπό της δίνοντάς της μία όψη θολή και πρόωρα γερασμένη.
Ήθελα να της πω κάτι για να την παρηγορήσω, αλλά ήξερα πως σε κάτι τέτοιες στιγμές οι κουβέντες είναι απλά ενοχλητικά βαρίδια, που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Αποφάσισα να μην της πω καμία παρήγορη κουβέντα… ήξερα πως ήταν ένα νέο που έπρεπε να διαχειριστεί μόνη της. Έπρεπε μόνη της να ξεπεράσει το σοκ και να βρει τις διεξόδους που θα της έδιναν τη χαρά, που δεν θα μπορούσε πια να πάρει από μία εγκυμοσύνη. Και στη συνέχεια θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον άντρα της, την οικογένειά της και τον κοινωνικό περίγυρο, κάτι που ήταν ακόμα πιο δύσκολο από το να παλέψει με τον εαυτό της.
– Δεν θα γνωρίσω ποτέ πως είναι να σε αγκαλιάζει ένα παιδί και να σε φωνάζει ‘’μαμά’’!
Σάστισα στο απότομο ξεπάγωμά της και δεν μπόρεσα να σκεφτώ τίποτα παρήγορο να της πω… μάλλον δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να ανατρέψει τη μεγάλη αλήθεια που ξεστόμισε!
Έκανα λάθος όμως!
Τα παιδιά είναι, αναμφίβολα, ένα δώρο Θεού και η χαρά της ζωής! Όμως, σε καμία περίπτωση η απουσία τους, δεν θα πρέπει να λειτουργεί αντίστροφα!
Ξέρω ότι η κοινωνία που ζούμε είναι σκληρή με τις γυναίκες που δεν έχουν παιδιά, αδιαφορώντας για τους λόγους που έχει γίνει αυτό: αν ήταν επιλογή και τί βιώματα τις οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση ή αν ήταν απλά θέμα τύχης (μάλλον ατυχίας!)
Ξέρω πως ο κόσμος θα αυτό-βαυκαλίζεται αντιμετωπίζοντάς την σαν να έχει λιγότερη νοημοσύνη, λέγοντας της το τυπικό: ‘’εσύ δεν έχει παιδιά και δεν ξέρεις!’’
Ξέρω πως οι φίλοι δεν θα την καλούν σε παιδικά party, γιατί θα θεωρούν ότι δεν ξέρει παίζει με τα παιδιά, δεν ξέρει να τα κάνει να γελάνε, δεν ξέρει να τα πάρει αγκαλιά!
Ξέρω ότι οι γνωστοί της θα τη ρωτάνε αδιάκριτα για το θέμα μέχρι να ικανοποιηθεί ο επαρμένος εγωισμός τους, μέχρι να νιώσουν ανώτεροι επειδή εκείνοι ‘’μπόρεσαν’’ ενώ εκείνη δεν θα μπορούσε ποτέ!
Ξέρω ότι η ίδια η κοινωνία θα την κατατάξει σε άλλη κατηγορία πολιτών, με μικρότερες ανάγκες…
Ξέρω ότι αυτός ο ρατσισμός θα τη συνοδεύει πάντα…
Όπως επίσης ξέρω ότι υπάρχουν γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης για άτεκνες γυναίκες αλλά δεν υπάρχει καμία γραμμή ψυχολογικής εκπαίδευσης για όλους τους άλλους!
Σκεπτόμενη ότι η μεγαλύτερη μάχη που θα πρέπει να δώσει θα είναι με την ίδια κοινωνία, γιατί όλοι εμείς δεν θα την αφήσουμε να ζήσει ειρηνικά με την πραγματικότητά της, την πήρα αγκαλιά και την διαβεβαίωσα ότι όλα θα πάνε καλά …χωρίς όμως να το πιστεύω!
