Όλα μέσα από τη ζωή είναι βγαλμένα. Μέχρι εκεί που δεν πάει…
Προσφάτως λοιπόν είχα μια συζήτηση για γυναικοπροβλήματα με τον κουμπάρο μου. Ο οποίος κουμπάρος μου εδώ και μια δεκαετία χτυπιέται στα γυμναστήρια και το δώρο του που βάφτισα την κόρη του (αγάπη μου………), ήταν μια συνδρομή ετήσια μαζί του. Στην κόλαση των σίδερων και των βαρών. Που ΟΚ, να μην κλαίγομαι μια από τα ίδια είμαι και εγώ με τον κουμπάρο.
Εκεί λοιπόν στην συζήτηση έριξε το γνωμικό ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ: “Φίλε δεν είναι άρση θανάτου που κάποια στιγμή θα καταφέρεις. Μιλάμε για γυναίκα…”. Με στιγμάτισε.
Ξεκίνησα να κάνω άρσεις θανάτου με 40 κιλά και μέσα σε 3 μήνες κάνω 140 κιλά. Την γυναίκα την ίδια όμως την διεκδικώ ένα χρόνο. Και όπως πάει θα γίνει ένας αιώνας. Και ναι. Είχε δίκιο ο κουμπάρος.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η σύγκριση. Γυναίκα Vs Άρσεις Θανάτου…
-Πονάνε και οι δυο
Μια άρση θανάτου πονάει στην μέση. Πονάει στους ώμους. Πονάει γενικά το 80% του σώματός σου. Μια γυναίκα πονάει περισσότερο. Το είναι σου. Ακόμη και αν τελικά κάνεις πως δεν σε νοιάζει, σε νοιάζει. Και πονάει περισσότερο. Αν δε σε πιάσει η μέση και έχεις και γυναικοπρόβλημα, τότε είσαι στην κόλαση επί της Γης.
-Θέλουν τεχνική
Οι άρσεις θανάτου δεν είναι “σκύψε, πιάσε τα βάρη, σήκωσε”. Χρειάζεται πολύ πολύ πολύ πολύ τεχνική για να εκτελεστούν σωστά. Το ίδιο μια γυναίκα. Αν πας χωρίς τεχνική (και τακτ) να κάνεις πεσηματική θα λάβεις το Χ σου και θα προχωρήσεις. Και είναι και αυτό βαρύ…
-Η υπομονή είναι αρετή
Έχεις στόχο για μονή επανάληψη τα 200 κιλά. Τα όνειρα είναι ανθρώπινα (εκτός του κουμπάρου) και μπράβο. Δεν μπορείς σε μια μέρα μέσα να πας από τα 100 στα 200. Έτσι και με μια γυναίκα δεν μπορείς από τη μια μέρα στην άλλη να είναι η κοπέλα σου. Καλά, μιλάμε για αιώνα στην περίπτωση αυτή…
-Σε κάνουν περήφανο (αν τα καταφέρεις)
Πόσοι σε ένα γυμναστήριο μπορούν να πάρουν 180 κιλά και να τα σηκώσουν; Άσε τα μπράτσα, λίγοι έως ελάχιστοι. Γιατί είναι άσκηση που τρομάζει. Παρομοίως αν είσαι με την γυναίκα που πραγματικά θες, δίπλα της είσαι περήφανος που έχεις τη θέση αυτή. ΑΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ.
-Κάποια στιγμή την άρση θα την πετύχεις…
Και εδώ είναι το ρεζουμέ. Την άρση θα την πετύχεις. Με προσπάθεια, επιμονή, υπομονή. Τα 40 κιλά, τα έκανα 45, τα 45, 50. Τα 50, 60. Βήμα, βήμα και με εξάσκηση το καταφέρνεις. Κάποια στιγμή θα την κάνεις την ρημάδα την 200άρα (εκτός του κουμπάρου). Αλλά αν μια γυναίκα δεν θέλει, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ. Χτυπήσου όσο θες, κατανάλωσε όλη σου την ενέργεια, άλλαξε χαρακτήρα, γειτονιά και ταχυδρομικό κώδικα. ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.
Γιατί η φράση “Δεν είναι άρση που κάποια στιγμή θα καταφέρεις. Μιλάμε για γυναίκα…” δεν βγήκε τυχαία…
Εν κατακλείδι: Άρση θανάτου θα κάνεις. Όσα κιλά θες. Αν πέσεις σε γυναίκα που δεν σε γουστάρει, καλύτερα να πάρεις απόφαση να τρακάρεις με τοίχο. Λιγότερο επίπονο…
