Γυναίκα. Ναι σήμερα είναι η μέρα της Γυναίκας: 8 Μαρτίου. Σύλλογοι, γυναικοπαρέες, διάφορες οργανώσεις κανονίζουν να πάνε κάπου να διασκεδάσουν – γυναίκες μόνο. Δεν ξέρω… δεν είμαι σίγουρη, δε νιώθω ότι είναι μέρα για να γιορτάσω. Βλέπω γύρω μου, παρατηρώ, σκέφτομαι, αναρωτιέμαι και μου έρχονται τόσες εικόνες. Καταιγισμός…
Γυναίκα. Είμαστε αυτό απλά; Γυναίκες; Πάλι δεν είμαι σίγουρη. Τόσοι πολλοί ρόλοι και τόσες υποχρεώσεις στη σύγχρονη καθημερινότητα. Γυναίκα, μάνα, κόρη, γκόμενα, σεφ και καθαρίστρια, μπάτλερ και οικονόμος, λογιστής, επαγγελματίας, γιατρός και νοσοκόμα, πολλές φορές μέχρι και άντρας, ναι άντρας. Ζούμε στην εποχή που η ταινία “επιστροφή στο μέλλον” έλεγε ότι είναι το μέλλον, όμως εγώ ακόμα βλέπω τα ίδια. Γυναίκες που αμείβονται λιγότερο για την ίδια εργασία, γυναίκες που κακοποιούνται, γυναίκες που τρέχουν να ξεφύγουν και γυναίκες καταπιεσμένες. Γυναίκες με μπούργκα, γυναίκες που λιθοβολούνται και γυναίκες που απαγορεύεται να πάνε στο σχολείο.
Ακόμα και στον δυτικό κόσμο και πάλι, αισθάνομαι – χωρίς αίσθημα επίρριψης ευθυνών και κατηγορώ στο αντρικό φύλο– ότι είμαστε αυτές που όλο τρέχουμε και προσπαθούμε. Εμείς που κρατάμε το σπίτι, που θα ετοιμάσουμε το φαγητό, θα φροντίσουμε τα παιδιά, θα κρατήσουμε τις ισορροπίες… Και σε όλα αυτά μαζί παντού υπάρχει το αίσθημα ότι τίποτα δεν γίνεται καλά. Καμία δεν είναι τέλεια νοικοκυρά αφού δουλεύει και δεν τα προλαβαίνει και καλά. Καμία δεν είναι η ιδανική επαγγελματίας αφού με οικογένεια και παιδιά δεν μπορεί να αφιερωθεί στη δουλειά της. Και όλο και λιγότερο χρόνο έχουμε για εμάς, ενώ κρατάμε μόνο λίγο χρόνο για τα παιδιά μας. Ενώ το βράδυ όλο και κάτι ξεχνάμε και όλο και πιο πέρα πάει η ώρα για τον ύπνο (να πλύνω και τα πιάτα, να βγάλω και τα σκουπίδια, να απαντήσω και στο e-mail της δουλειάς…) και όλες πέφτουμε τελικά ξερές. Και εκεί πάλι κάποιος μένει παραπονεμένος.
Και όχι δεν θα αναφερθώ μόνο στις παντρεμένες. Θα πω και για τις νέες τις κοπέλες. Μα πόσα, πόσα έχω ακούσει; Και εκεί ακόμα πιο πίσω πάμε. Όλες δεν είναι καλές, καμία δεν είναι όμορφη, καμία δεν έχει τις προδιαγραφές, ενώ όλες κάνουν υποχωρήσεις. Τόσα θύματα ψυχικής και σωματικής εκμετάλλευσης στο βωμό ενός ονείρου και ενός πρότυπου ζωής. Βλέπω μικρά κορίτσια στην εφηβεία να τους κακομιλούν τα αγόρια τους και να μην τις σέβονται καθόλου. Βλέπω κορίτσια να λιμοκτονούν να φτάνουν στα όρια της ανορεξίας, για την εμφάνισή τους.
Βλέπω τη γυναίκα στα περιοδικά, στις διαφημίσεις, στις συζητήσεις. Βλέπω ένα πρότυπο γυναίκας που ουσιαστικά δεν υπάρχει. Ένα ιδεώδες σκέτη απάτη, δημιούργημα μιας καταναλωτικής κουλτούρας. Εν τέλει βλέπω μια γυναίκα – πράγμα – αντικείμενο. Ένα είδος προς πώληση.
Όχι, θυμώνω. Και δεν ανήκω καν στον φεμινιστικό κύκλο.
Γιατί να γιορτάσω την ημέρα της γυναίκας; Ακόμα νιώθω ότι είμαστε «η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά. Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό», με μια διαφορά: έχουμε όλες ακόμα περισσότερες δουλειές να κάνουμε. Δεν τελειώνουν ποτέ!
Και ναι έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε.
Μέσα στο γραφείο μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών για πολλά χρόνια, μια μέρα έτσι σχεδόν ξαφνικά, αποφάσισα να κάνω όλα αυτά που με κάνουν χαρούμενη. Με ακαδημαϊκές σπουδές στις διεθνείς σχέσεις και στη μουσική, με εμπειρία στο χώρο των εκδηλώσεων από τα φοιτητικά μου κιόλας χρόνια και με έναν γιό που λατρεύω, η ιδέα πλέον ήταν απλά μία: η νέα μου δουλειά θα είναι ότι ονειρευόμουν πάντα και θα έχει σχέση με τη ΧΑΡΑ. Ναι, σαν έννοια είναι πραγματική. Αρκεί να την πάρουμε στα χέρια μας και να αρχίσουμε να ζωγραφίζουμε τις αναμνήσεις της ζωής μας με τα πιο όμορφα χρώματα.