Ο καιρός άνοιξε, η ζέστη και ο ήλιος άρχισαν να γίνονται πιο αισθητοί. Βγάζω τα χαλιά, πλένω τα χειμωνιάτικα, τακτοποιώ τα καλοκαιρινά. Και κάνοντας έτσι γύρω γύρω δουλειές σε όλο το σπίτι, σκέφτομαι, ξανασκέφτομαι, το μυαλό μου γυρίζει, τριγυρίζει, δεν σταματά. Σκέφτομαι αυτά που πέρασαν αλλά και αυτά που θα έρθουν. Σκέφτομαι πιο πολύ όμως όλα αυτά που θέλω να έρθουν. Και συνεχίζω να καθαρίζω, να είναι όλα τακτοποιημένα σκέφτομαι. Να είναι έτοιμα. Μα αλήθεια τι είναι αυτό που περιμένω; Και βλέπω και την απέναντι, ναι έπλυνε τα μπουφάν σήμερα. Σα μικροί ανάποδα κρεμασμένοι άνθρωποι, στεγνώνουν τα μπουφάν, να διώξουν από πάνω τους όλο το φορτίο του χειμώνα. Όλες τις λύπες και τα βάσανα που πέρασαν.
Μετά βγαίνω μια βόλτα πάνω στη γειτονική πλατεία, ένας χαμός παντού παιδιά, παντού γυναίκες γέροι και νέοι στα παγκάκια να συζητούν, να κάνουν κούνια τα παιδιά, να μαλώνουν και να λένε αστεία ταυτόχρονα. Την αγαπώ τη γειτονιά. Ναι αυτή τη φτωχογειτονιά. Που όλοι με τα προβλήματά τους, θα μαζευτούν στην πλατεία να μιλήσουν, να ξεσκάσουν. Μα τι έγινε, που ήταν όλοι αυτοί κρυμμένοι;
Συνεχίζω να περπατώ και σκέφτομαι να ξαναπλύνω τα μπαλκόνια, έτσι γιατί είναι ωραία δροσερά. Για να βάλω και κανένα λουλουδάκι παραπάνω, να νιώσω ακόμα πιο πολύ την άνοιξη μέσα στην πόλη. Τους βλέπω όλους να κάνουν το ίδιο, άλλος λίγο άλλος πολύ. Βγήκε ο κόσμος να πλύνει τα πεζοδρόμια, να πλύνει το αυτοκίνητο. Άλλοι βάφουν το σπίτι και άλλοι τακτοποιούν πετάνε τα παλιά που δεν τα θέλουν άλλο. Όλοι ετοιμάζονται και εγώ το ίδιο.
Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι. Μα τι στο καλό περιμένουμε όλοι; Τι μας έχει πιάσει; Αρχίζω σιγά σιγά να καταλαβαίνω, ναι είναι απλό. Όλοι μαζί ετοιμαζόμαστε και καθαρίζουμε και περιποιούμαστε σαν καλοί νοικοκυραίοι για ένα λόγο και μόνο. Υποδεχόμαστε τη χαρά της άνοιξης, τον ήλιο που γεμίζει την καρδιά, τα παιχνίδια στις πλατείες, το Πάσχα. Πραγματικά τι όμορφη που είναι η άνοιξη, η μυρωδιά από τα άνθη της νεραντζιάς και της λεμονιάς. Όλοι την περιμέναμε, γιατί ο ήλιος είναι πιο δυνατός, πιο λαμπερός, πιο ελπιδοφόρος. Έστω και αν τίποτα δεν αλλάζει, η καρδιά μας γεμίζει έστω μόνο με λίγο περισσότερο ήλιο. Όλα φαίνονται πιο όμορφα κάτω από ένα λαμπερό ήλιο.
Μέσα στο γραφείο μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών για πολλά χρόνια, μια μέρα έτσι σχεδόν ξαφνικά, αποφάσισα να κάνω όλα αυτά που με κάνουν χαρούμενη. Με ακαδημαϊκές σπουδές στις διεθνείς σχέσεις και στη μουσική, με εμπειρία στο χώρο των εκδηλώσεων από τα φοιτητικά μου κιόλας χρόνια και με έναν γιό που λατρεύω, η ιδέα πλέον ήταν απλά μία: η νέα μου δουλειά θα είναι ότι ονειρευόμουν πάντα και θα έχει σχέση με τη ΧΑΡΑ. Ναι, σαν έννοια είναι πραγματική. Αρκεί να την πάρουμε στα χέρια μας και να αρχίσουμε να ζωγραφίζουμε τις αναμνήσεις της ζωής μας με τα πιο όμορφα χρώματα.