Ένα από τα θετικά στοιχεία της δεκαετίας που φεύγει είναι ότι –επιτέλους- «έπεσαν» τα ταμπού για την ψυχική υγεία. Όλα δείχνουν πως το 2020 η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση θα είναι σε ακόμη καλύτερο επίπεδο. Σε αυτό το πλαίσιο, θα μιλήσουμε για κάποιους μύθους που ακούγονται για τα άτομα που πάσχουν από αγχώδη διαταραχή ή υποφέρουν από το άγχος που τους κυριεύει. Οι διαφορές ανάμεσα στο κοινό άγχος και στις αγχώδεις διαταραχές είναι συνήθως τα συμπτώματα, η συχνότητα και η διαχείριση του άγχους, οπότε οι παρακάτω μύθοι ισχύουν και στις δύο περιπτώσεις.
1. «Οι άνθρωποι με υπερβολικά άγχη μπορούν να τα ξεπεράσουν αν το θέλουν πολύ»
Αρχικά, να σημειώσουμε πως το άγχος δεν λειτουργεί σαν κουμπί on/off. Αν πείτε σε κάποιον να μην αγχώνεται και να το ξεπεράσει, είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα βοηθήσετε. Μάλιστα, με το να υπονοείτε ότι δεν ηρεμούν επειδή δεν το θέλουν αρκετά, υποτιμάται η προσπάθεια που καταβάλει κανείς να νιώσει καλύτερα, όταν κυριεύεται από το άγχος του. Αυτό μπορεί ακόμη και να αυξήσει το στρες του. Ακόμη, η δήλωση αυτή υπονοεί ότι το άτομο δεν αγαπάει και φροντίζει αρκετά τον εαυτό του, το οποίο μπορεί να το κάνει να νιώσει πολύ άσχημα ή και να προσβληθεί.
2. «Η αγχώδης διαταραχή δεν είναι ψυχική ασθένεια»
Στην πραγματικότητα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι 264 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από κάποια αγχώδη διαταραχή. Ενώ το άγχος σε στρεσσογόνες καταστάσεις είναι απολύτως φυσιολογικό, όταν συμβαίνει εξ ακολούθως και για φαινομενικά ασήμαντους λόγους, τότε μπορεί να αποτελέσει τεράστιο πρόβλημα στην καθημερινότητα ενός ατόμου. Άλλη μία απόδειξη είναι ότι το άγχος μπορεί να προκαλέσει και ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως κρίσεις πανικού, πτώση μαλλιών, αλλαγή στον κύκλο περιόδου κλπ.
3. «Τα άγχη είναι σημάδια αδυναμίας»
Το άγχος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν στρέφεται αποκλειστικά ούτε στους αδύναμους, ούτε στους φτωχούς, ούτε στα παιδιά, γενικά σε κανέναν συγκεκριμένα. Ο καθένας μπορεί σε κάθε στιγμή της ζωής του να εκδηλώσει μία αγχώδη διαταραχή. Είναι ένα φαινόμενο συχνό και δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το άτομο φταίει που το έπαθε. Αυτός ο μύθος κάνει πολλούς ανθρώπους να αρνούνται να ζητήσουν βοήθεια, για να μην θεωρηθούν από τον περίγυρο τους αδύναμοι.
