Τρίτη βράδυ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Κάθισα σε ένα πεζούλι γιατί νομίζω ότι θα λιποθυμούσα.
-Έφυγε. Μου είπε αντίο και έφυγε. Τόση ώρα συζητούσαμε πως θα μπορούσαμε να είμαστε ξανά μαζί για να είμαστε καλύτερα. Να κάνουμε μια νέα αρχή, αλλά έφυγε. Μου είπε αντίο και έφυγε. Να δεις ότι παίζει κατάσταση με αυτή τη καινούργια στο γραφείο και απλά βρίσκει πρόφαση να χωρίσουμε και να είναι μαζί της. Δηλαδή αλήθεια τώρα έφυγε και χωρίσαμε;
Βάζω τα κλάματα. Ο λυγμός μου είναι τόσο δυνατός που δε μπορώ να τον περιορίσω. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου, είμαι απόλυτα συγκεντρωμένη στο κλάμα μου, στο λυγμό μου και τη στεναχώρια μου. Δεν είναι και λίγο πράγμα να φεύγει ο άλλος με ένα αντίο και να προσπαθείς να συνειδοτοποιήσεις τι έγινε. Ξαφνικά ακούω ένα θόρυβο πίσω στο θάμνο και βλέπω δύο μάτια να με κοιτούν επίμονα.
Τον κοιτάζω σα να ήταν φίλος μου και με πλήρη ψυχραιμία και του λέω:
-Τι να πεις και εσύ! Έφυγε με ένα Αντίο. Έφυγε το καταλαβαίνεις;
-Έφυγε, και τι έγινε;
-Γιατίιιιιιιιιιιιιι!
Φωνάζω δυνατά, σηκώνομαι και συνεχίζω το κλάμα μου με τους λυγμούς μου.
Φεύγω για το σπίτι. Ξεκάθαρα.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
