Κυριακή βράδυ στα Πατήσια.
Είναι από αυτά τα περίεργα πρωινά της Κυριακής που ξυπνάς και αισθάνεσαι ότι τίποτα δε σε κάνει να νιώθεις καλά. Πολύ άσχημες καταστάσεις στην δουλειά, που με στεναχωρούν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Δε μπορώ να αλλάξω δουλειά, ψάχνω τόσο καιρό και λες ότι είναι ανάδρομος ο Ερμής σε όλους τους πλανήτες των εταιρειών. Τίποτα δε κινείται και τίποτα δε προχωράει. Οικονομικά είμαι πολύ ζορισμένη και προσπαθώ να τα βγάλω πέρα χωρίς μεγάλες σπατάλες. Οι φίλες; Οι φίλες μου έχουν χαθεί. Είναι περίοδος προετοιμασίας για γάμο. Είμαστε τρεις φίλες κολλητές και οι δύο θα παντρευτούν φέτος. Ευτυχώς έχουμε να ασχοληθούμε με τα των γάμων και ξεφεύγει λίγο το μυαλό μου, αλλά πόσο να ξεφύγει με τα νυφικά;
Χώρισα πριν δύο μήνες. Λέγαμε και εμείς να παντρευτούμε φέτος. Είναι δύσκολο τρία χρόνια να ξυπνάς κάθε Κυριακή σε μια αγκαλιά και τώρα να ξυπνάς μόνη.
Είναι μία πραγματικότητα που δεν έχω το κουράγιο να την αντιμετωπίσω. Αναρωτιέμαι αν έχω κατάθλιψη και και τι μπορώ να κάνω για μη παρασυρθώ, να μη κατρακυλήσω.
Αποφάσισα τη προηγούμενη βδομάδα να ξεκινήσω Αeria l Yoga.
Ίσως οι σκέψεις χάνονται στον αέρα. Πήγα σε δύο μαθήματα, ήταν κάτι το διαφορετικό. Στο δεύτερο μάθημα γνώρισα μια κοπέλα. Ξεχώριζε από τη χαρά και το χαμόγελο της. Αυτό που λέμε Θετική Ενέργεια. Μου είπε να κανονίσουμε καμία μέρα για ποτό. Δε τη πίστευα, αλλά είπα ναι. Εγώ από το δημοτικό μόνο με τρεις φίλες με θυμάμαι, πάντα. Αχώριστες και αγαπημένες, άλλες παρέες δεν έκανα, ποτέ.
Χτυπάει το κινητό μου και σπάει το σκοτάδι της σκέψης μου.
«Καλημέρα Ίρις! Πάμε να φάμε τίποτα αύριο το μεσημέρι;»
Ήταν η Αλκυόνη από το μάθημα στη Yoga.
-Κοίτα που μου έστειλε! Είπα φωναχτά.
Απάντησα ναι και κοιμήθηκα.
Ήταν μια περίεργα όμορφη Κυριακή που δε μπορούσα να τη φανταστώ. Πήγαμε για φαγητό, μετά βρήκαμε μια παρέα και πήγαμε για βόλτα στο Λυκαβηττό και βλέποντας όλη την Αθήνα πιάτο, αποφασίσαμε να πάμε στο Αστεροσκοπείο. Ήταν σήμερα ανοιχτό λόγω πανσελήνου. Τέλος, καταλήξαμε για ποτό σε μια ταράτσα στη Πλάκα.
Γύρισα σπίτι και ξάπλωσα κομμάτια από την κούραση, αλλά τόσο χαρούμενα γεμάτη και τόσο ευτυχισμένη. Χαμογελούν τα μάτια μου, το είδα πλένοντας τα δόντια μου στο καθρέπτη. Τι όμορφο να βλέπεις να σου χαμογελούν τα μάτια σου, αλήθεια.
«Οι άνθρωποι είναι η γιατρειά μας. Μένεις στη ζωή!»
Αποκοιμήθηκα με αυτή τη σκέψη.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
