Δευτέρα 8 παρά το πρωί στη Πανόρμου.
Ξύπνησα το πρωί και δεν ήσουν δίπλα μου. Δεν κατάλαβα πότε έφυγες και ήθελα πολύ να σε χαιρετήσω. Δεν ξέρω πότε θα σε δω ξανά. Είναι μακριά η άλλη άκρη του κόσμου, όσο και αν τα αεροπλάνα ενώνουν τον κόσμο σε λίγες ώρες.
Εκεί που λίγο ξυπνάω, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι είναι ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ανοίγω τα μάτια μου και σκέφτομαι το χτες.
Ήρθες Αθήνα μετά από το τόσα χρόνια. Ενώ μιλάμε η μορφή σου είχε θολώσει. Όταν σε είδα μπροστά μου να με κοιτάς μετά από τόσα χρόνια, ήταν λες και έβλεπα έναν άγνωστο, αλλά όταν τον συναντάς δε λες μόνο ένα γεια απλά τον αγκαλιάζεις.
Πώς πέρασε το βράδυ χτες δεν κατάλαβα, κανένα δευτερόλεπτο σιωπής. Πόσα πράγματα θυμηθήκαμε, πόσα πράγματα ζωντανέψαμε, πόσα πράγματα νιώσαμε ξανά. Ζωντανοί ξανά στη δική μας ιστορία. Ιστορία του τότε που έγινε τώρα και τη ζήσαμε ξανά.
Πήρα απόφαση να σηκωθώ, αν και ποτέ δε σηκώνομαι πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Άνοιξα τα παράθυρα όπως κάθε πρωί και πάνω στο τραπέζι της κουζίνας ένα σημείωμά σου:
Σκέψεις και λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ
Φοβήθηκαν και έμειναν εκεί
Λίγο πριν τα χείλη μου φιλήσεις και η καρδιά σου χτυπήσει
Λίγο πριν η αγκαλιά σου με αγγίξει και το κορμί μου να τρέμει στα χέρια σου
Λίγο πριν ανοίξεις τα μάτια σου από τη νύχτα που δεν πέρασε ποτέ
Λίγο πριν με φιλήσεις
Λίγο πριν φοβηθείς
Λίγο πριν φοβηθώ, έφυγα.
Το διάβασα και απλά τα μάτια μου πλημμύρησαν:
-Μακάρι να ήσουν εδώ.
Το είπα φωναχτά λες και κάποιος θα το άκουγε και θα σε έφερνε ξανά εδώ κοντά μου. Το ξυπνητήρι χτύπησε και εγώ μαζί του. Έπρεπε να ετοιμαστώ η μέρα ξεκινάει, πάω στη δουλειά.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
