Δευτέρα απόγευμα στο Περιστέρι.
-Μου μιλούσε και ήταν σα να μη μπορώ να τον ακούσω. Δε μπορούσα να συνέλθω από το σοκ. Μου είπε ότι θα φύγει… και ότι… δε πάει άλλο. Εγώ; Ποτάμι τα δάκρυα. Αυτός; Καμία συμπόνια, καμία αγκαλιά… λες και ήμουν μια τυχαία κοπέλα που έκλαιγε στο δρόμο. Μάλλον αν ήμουν μια τυχαία κοπέλα θα με ρωτούσε, γιατί κλαίς; Μυρτώ, δε το περίμενα! Δε λέω ότι ήμασταν στα καλύτερα μας, αλλά καμία κουβέντα πριν το τέλος; Τι απλά αποφάσισε χτες να φύγει και να τελειώσουν όλα; …Μυρτώ μ’ ακούς ή κοιτάς μόνο τα αστέρια;
-Σε ακούω! Πως δεν σε ακούω! Για δες λίγο τα αστέρια!
-Μυρτώ, τι να μου κάνουν τα αστέρια; …δε μπορώ να είμαι χωρίς το Μάνο;
-Για κοίτα τα αστέρια και θα σου πω…
– Ωραία, τα κοιτάω, και;
-Πόσα βλέπεις;
-Πολλά… νομίζω δε είμαι σε κατάσταση να τα μετρήσω!
– Λένα, είναι τόσα πολλά όσες οι στιγμές που ζούμε κάθε μέρα και επιλέγουμε αν θα είναι φωτεινές ή σκοτεινές.
– Μυρτώ μου, σκοτεινές είναι οι δικές μου στιγμές, σκοτεινές. Πίσσα σκοτάδι, της νύχτα το βαθύ σκοτάδι, όμως. Μέχρι χτες όλα ήταν πιο φωτεινά…
-Τα αστέρια λάμπουν κάθε νύχτα και δίνουν φως στο σκοτάδι…
-Τα αστέρια λάμπουν γιατί δε μπορούν να κάνουν κάτι άλλο…
-Εσύ μπορείς;
-Εγώ δε μπορώ χωρίς το Μάνο…
-Κι όμως μπορείς γιατί είσαι εδώ μαζί μου και βλέπουμε τα αστέρια που λάμπουν…
-Μπορώ λες;
-Μπορείς, αλλιώς γιατί είσαι εδώ; Θα μπορούσες να είσαι σπίτι του, να του χτυπάς τα κουδούνια και να φωνάζεις «Μάνο, άνοιξε δε μπορώ χωρίς εσένα». Θα μπορούσες να σπάσεις το αμάξι του και να του γράψεις «αφού μπορείς χωρίς εμένα, μπορείς και χωρίς το αμάξι σου», ξέρουμε όλοι μας τη τρέλα του με το σκαραβαίο του. Αααα! Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσες να είσαι ήδη στο γραφείο του και να λες το πόνο σου στο διευθυντή του! Επίσης, θα μπορούσες να του κάνεις καντάδα και να του τραγουδάς «Μη με αφήνεις μηηηηηηηη» του Πάριου! Μμμμμμ! Κάτσε να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις…. Ααααα! Να βγεις στη τηλεόραση γιατί κατέρριψες το παγκόσμιο ρεκόρ Γκίνες, πως να φας 50 εκλέρ σε ένα λεπτό και να αφιερώσεις τη νίκη σου στο Μάνο σε όλο το πανελλήνιο ή μήπως να φτιάξουμε ένα βίντεο για να γίνει viral, τι λες;
Η Λένα γελάει τόσο δυνατά, που μας άκουσε όλο το Περιστέρι.
-Με έκανες και γέλασα!
-Μπορείς Λενάκι μου, μπορείς και χωρίς το Μάνο, και να θυμάσαι ότι φωτίζεις πιο πολύ και απ όλα τα αστέρια της σκοτεινής αυτής νύχτας, που νομίζεις ότι είναι σκοτεινή. Κοίτα τα αστέρια, φωτίζουν! Βλέπεις το φως τους;
Η Λένα ελαφρώς συγκινημένη, μου λέει.
-Έτσι κι αλλιώς, μια μέρα, όλα θα χαθούν στο φως …
-Από το φως γεννήθηκαν, στο φως θα χαθούν!
Γελάμε και συνεχίσουμε να τρώμε τα νοστιμότατα εκλέρ της κυρίας Μαντώς.
Κάνει τα καλύτερα εκλέρ στο κόσμο νομίζω.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
