Κυριακή πρωί στο Λόφο του Φιλοπάππου.
Ξύπνησα πριν απο εσένα για να μη ακούσεις.
Δε ξύπνησες, γιατί δε με άκουσες.
Έφυγα.
Δε σου είπα αντίο.
Δεν αντέχω το καλημέρα ούτε το καληνύχτα πια.
Πήγα να σε αγκαλιάσω να σου πω καλημέρα και…με καλημέρισε ένα χαρτί. Ήξερα ότι θα φύγεις από το σπίτι, και τελικά σήμερα ήταν αυτή η μέρα. Δε ήξερα αν ήθελα να κλάψω, να φωνάξω, να γελάσω, δεν ήξερα. Αποφάσισα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να ανοίξω τα παντζούρια. Μπήκε φως. Πάντα σε έβρισκα να κάθεσαι στο καναπέ και να με περιμένεις μ’ ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι χειμώνα καλοκαίρι. Σήμερα δε με περίμενες. Έκατσα στο καναπέ και έβαλα τα κλάματα. Αυτό ήθελα να κάνω. Κάθισα καμία ώρα και ξαφνικά μου χτυπάνε τη πόρτα. Ποιος είναι Κυριακάτικα; Προσπαθώ να ανασκουμπωθώ, να σκουπίσω τα δάκρυα μου και να βάλω κάτι πιο ρούχο πάνω μου.
-Παρακαλώ;
-Μυρσίνη;
Εσύ ήσουν αλλά δεν ήξερα αν ήθελα να σου ανοίξω. Πότε δε ξέρεις τι να κάνεις τέτοιες στιγμές.
-Έφυγες γιατί δε αντέχεις, έτσι έγραψες.
-Έτσι έγραψα, αλλα είμαι έξω από τη πόρτα από την ώρα που το έγραψα.
-Και γιατί δε φεύγεις;
-Γιατί…
-Because I give my best που λένε και στο χωριό μου.
-Μπορώ να give και εγώ my best από εδώ και πέρα, γιατί δεν give my best. Έλα άνοιξε! Ξέχασα τα κλειδιά στο τραπέζι!
-Πως καταφέρνεις να με κάνεις να γελάω σα χαζή τέτοιες στιγμές και να σου ανοίγω πάντα τη πόρτα, δε κατάλαβα πότε.
-Καλημέρα!
-Αντέχεις τώρα τη Καλημέρα;
-Ναι, because I will give my best που λέτε και στο χωριό σας!
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
