Το σκέφτηκα πολύ αν θα έγραφα αυτό το άρθρο. Οι λόγοι ήταν δύο: Πρώτον, πως να μεταφέρεις στο γραπτό λόγο το συναίσθημα που νιώσαμε όσοι βρεθήκαμε το Σάββατο, 20 Ιουνίου στο Terra Vibe και δεύτερον, τι να πω που δεν έχει ήδη γραφτεί ή που να μην έχει ήδη φανεί στα χιλιάδες photo & video posts που κατέκλυσαν τα social media από το βράδυ του Σαββάτου;
Σκέφτηκα όμως να γράψω το άρθρο όπως και να’χει γιατί φτάσαμε σε μια βροχερή Δευτέρα κι εγώ δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω. Ναι, για εμένα αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία του Robbie Williams: πως κατόρθωσε να κάνει ένα ανήσυχο κοινό που αναρωτιόταν αν τη Δευτέρα θα πληρώναμε τη βενζίνη και τον καφέ μας σε ευρώ ή δραχμές, να διασκεδάσει σαν να μην υπήρχε αύριο. Αυτός είναι κατά τη γνώμη μου ο λόγος που παρακινείται κάποιος να παρακολουθήσει live έναν καλλιτέχνη ή μια μπάντα, ότι θέλει να νιώσει την ενέργεια του καλλιτέχνη, να βιώσει ένα είδος χημείας μαζί του...και ο Robbie Williams απλώς έδειξε τον τρόπο!
Ο ήλιος δύει, η Kovacs βρίσκεται στη σκηνή και το κοινό αναμένει την εμφάνιση του Robbie Williams
Όπως προανέφερα, σίγουρα είναι δύσκολο να μεταφερθεί σε κείμενο η μαγεία της πρώτης συναυλίας του Robbie Williams – ο ίδιος απολογήθηκε αρκετές φορές που άργησε να έρθει στη χώρα μας – αλλά προσωπικά, θα επιχειρήσω να το κάνω μέσα από τις στιγμές που για εμένα σημάδεψαν τη βραδιά:
1. Η έναρξη: Η δυναμική εισαγωγή της συναυλίας με το “Let me entertain you”. Ειλικρινά, από τις πιο δυνατές ενάρξεις συναυλίας, ever. Βάλτε στο blender την αναμονή, ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι, την ενέργεια του ερμηνευτή, την καλοκουρδισμένη μπάντα και το εντυπωσιακό videowall και φωτισμό, κι έχετε μία εισαγωγή που προμήνυε πως “απόψε θα γίνει Π-Α-Ν-Ι-Κ-Ο-Σ!”.
2. Ο αυτοσαρκασμός του Robbie Williams. Πως χτίζεις καλή επικοινωνία με το κοινό σου; Κατεβαίνεις από το βάθρο που σε έχει στήσει και γίνεσαι τόσο αληθινός όσο και ο “κοινός θνητός”-θαυμαστής σου. Ο τραγουδιστής ρώτησε κάποια στιγμή ποιοι ήταν πάνω από 30 και ποιοι κάτω από 30. Στη συνέχεια αποφάσισε να κάνει μια σύνοψη της ζωής του για τους 20+ θαυμαστές του αναφέροντας πως ξεκίνησε την καριέρα του από boy band (Take That) από το οποίο έφυγε για να ξεκινήσει σόλο καριέρα. Πως έμπλεξε με τα ναρκωτικά, μπήκε σε αποτοξίνωση, βγήκε από την αποτοξίνωση, πάχυνε, αδυνάτισε, συνέχισε την καριέρα του, ξανάπεσε στα ναρκωτικά, μπήκε ξανά στην αποτοξίνωση, συνέχισε την καριέρα του, πάχυνε πάλι… Το ύφος του ήταν αντάξιο ενός πολύ καλού stand up comedian αλλά φυσικά, μιλάμε για έναν άνθρωπο που είναι γεννημένος performer. Όταν στην πορεία της βραδιάς σήκωσε στη σκηνή μια πολύ γυμνασμένη θαυμάστρια του κι εκείνη υποκλίθηκε μπροστά του κάνοντας γέφυρα, ο ίδιος ο Williams θέλησε να μιμηθεί την κίνηση της, ζητώντας τη βοήθεια μετά για να τον σηκώσει, σκορπώντας γέλιο στο κοινό.
3. Η στιγμή του “Me and My Monkey”. Διάβασα αρκετά άρθρα και τσέκαρα τα setlists των δύο προηγούμενων συναυλιών προκειμένου να διαπιστώσω πως όντως όταν ο Robbie Williams ομολόγησε πως αποφάσισε να προσθέσει τελευταία στιγμή το “Me and My Monkey” επειδή τον ενημέρωσαν 50 λεπτά πριν τη συναυλία πως “ένα από τα λιγότερο γνωστά τραγούδια του”, όπως ανέφερε ο ίδιος, είναι μεγάλο hit στην Ελλάδα, έλεγε την αλήθεια. Ο ίδιος φάνηκε επιφυλακτικός κι όταν στο τέλος του τραγουδιού συνειδητοποίησε πως το ελληνικό κοινό όχι μόνο λατρεύει το συγκεκριμένο κομμάτι αλλά ξέρει και τους ομολογουμένως πολύ δύσκολους στίχους του, δεν μπορούσε παρά να δηλώσει “κοίτα να δεις, που τελικά έλεγαν την αλήθεια…”
4. Η στιγμή που τραγούδησε μαζί με τον πατέρα του, Pete. Ο Robbie Williams πήρε την κιθάρα του και τραγούδησε με τον πατέρα του, Pete, στο πλευρό του, το “Better Man”. Το τραγούδι δεν ήταν πολύ γνωστό στο κοινό αλλά αυτή η οικογενειακή στιγμή ήταν μία από τις πιο γλυκιές της βραδιάς.
5. Ο φόρος τιμής στο “Bohemian Rapsody” και τον Freddie Mercury. Κάθε καλλιτέχνης χρειάζεται ένα είδωλο, έναν άλλον καλλιτέχνη που να τον εμπνέει πριν ξεκινήσει τη δική του καριέρα του στο μουσικό στερέωμα. Δίχως να έχω δεδομένα για να το στηρίξω, θεωρώ πως για τον Robbie Williams αυτοί ήταν οι Queen και ειδικά ο Freddie Mercury. Το encore ξεκινά τα μεσάνυχτα και στο videowall εμφανίζονται οι Queen να τραγουδούν το “Bohemian Rapsody” και o Robbie να τους παρακολουθεί, έχοντας στραμμένη την πλάτη στο κοινό, πριν πιάσει το μικρόφωνο. Πόσα αρ#@%$δια και ταυτόχρονα απεριόριστο σεβασμό μπορείς να έχεις απέναντι σε ένα ιστορικό συγκρότημα και ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών για να μπορέσεις να το εκτελέσεις τόσο άψογα; Και τα δύο, αν τελικά είσαι ο Robbie Williams…
6. O performer Robbie Williams. Δεν θα σταθώ στο παιχνίδι με την κάμερα. Δεν θα σταθώ στο έκφυλο βλέμμα του. Δεν θα σταθώ στην κίνηση του. Δεν θα σταθώ στην αμείωτη ενέργεια του. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως η συναυλία του δεν έκανε κοιλιά, δευτερόλεπτο! Θα σταθώ όμως στο μοναδικό συνδυασμό performer που έχει ο Robbie Williams. Για εμένα δύο καλλιτέχνες, από όσους έχω δει ζωντανά, είχαν το χάρισμα να γεμίζουν μόνοι τους μια τεράστια σκηνή: ο Dave Gahan των Depeche Mode και η Beyonce. Ο πρώτος το έκανε για την πάρτη του, το γούσταρε και δεν επένδυε και τόσο στη χημεία του με το κοινό, απλώς το κοινό του είχε λατρεία, και η δεύτερη, το “είχε” αλλά φρόντιζε να χτίζει την επαφή με το κοινό (είναι η μόνη καλλιτέχνις που έχω ακούσει σε live να δηλώνει πως τραγουδώ “ακόμα και για τις πάνω πάνω θέσεις”, δηλ. τα πιο οικονομικά εισιτήρια). Ο Robbie Williams ας πούμε πως είναι η καλύτερη εκδοχή και των δύο. Βασικά, είναι μια κατηγορία μόνος του!
7. Η τελική αίσθηση. Πόσες φορές μπορείς να φύγεις από μια συναυλία και να πεις “τι έζησα απόψε;” ή “θα το θυμάμαι μια ζωή”. Όταν ο Robbie Williams ζητούσε για ακόμη μία φορά συγγνώμη που άργησε να εμφανιστεί ενώπιον του ελληνικού κοινού και το ρωτούσε αν θα έρθει ξανά να τον δει 18 μήνες μετά, είμαι βέβαιη πως κάθε “Υeah” που ακούστηκε από τους χιλιάδες θαμώνες ήταν πέρα για πέρα αληθινό.
Και δύο διαπιστώσεις για το τέλος:
Ι. Μπορεί ο Robbie Williams, για τα δικά μου ακούσματα, να ανήκει στους pop καλλιτέχνες που έχουν κάτι ροκ και μου αρέσουν, αλλά ειλικρινά όποιος επιχειρήσει να μελετήσει τους στίχους των τραγουδιών του, θα διαπιστώσει ένα ιδιαίτερο “ψάξιμο”, ένα απαιτητικό λεξιλόγιο, με λίγα λόγια, τίποτα που να φανερώνει εύπεπτο pop. Αυτό ήταν κάτι που το ήξερα πριν πάω στη συναυλία του, το perfomance του όμως αποτέλεσε για εμένα μια τέλεια ισορροπία συναισθημάτων αφού o Robbie Williams απέδειξε επί σκηνής πως μπορεί να δώσει την ενέργεια που χρειάζεται στο “Let me Entertain you” και το μέτρο που απαιτούν το “No Regrets” και το “Come Undone”.
II. Αφήστε κάτω το smartphone, και ζήστε τη στιγμή! Αν υπήρχε κάτι που με απογοήτευσε λίγο στη συναυλία του Robbie Williams ήταν η εμμονή κάποιων να φωτογραφίζουν/μαγνητοσκοπούν το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας αντί να ζουν τη στιγμή! Ρε φίλε, δε γίνεται, απλά δε γίνεται, να έχει γίνει σεισμός με το “Let me Entertain you” κι εσύ να κρατάς σταθερό το smartphone για να καταγράψεις τη στιγμή, αντί να τη βιώνεις! Αξίζει να σημειωθεί πως παρόλο που βρισκόμουν στο χώρο κοντά στη σκηνή, σε απόσταση μερικών μέτρων από τον Robbie Williams, πολλές φορές αναγκάστηκα να σηκωθώ στις μύτες των ποδιών μου και να τεντώσω το λαιμό μου για να μπορέσω να δω τη συναυλία με τα μάτια μου κι όχι μέσα από την οθόνη του κινητού του μπροστινού μου. Καλή και η καταγραφή, αλλά αν δεν αντανακλά βίωμα, τι να την κάνεις…
Εντέλει, διαπιστώθηκε ό,τι ακριβώς αναφέρεται και στους στίχους του “Rock DJ” για τον Robbie Williams γιατί “When he rocks the mic, he rocks the mic”!
Σε ευχαριστούμε Robbie για το τέλειο timing της συναυλίας σου και γιατί μας έκανες να ξεχάσουμε την πολύ μέτρια εμφάνιση των Black Keys στην πρεμιέρα του Rockwave Festival. Ειλικρινά, ήσουν ό,τι καλύτερο μας συνέβη!
Με σπουδές στην Επικοινωνία, guest εμφάνιση στο χώρο της Διαφήμισης, τελικά, με κέρδισε ο χώρος του Βιβλίου. Σε μία «έκλαμψη φρονήσεως», αποφάσισα να ασχοληθώ με τα δύο παιδικά μου όνειρα, τη μόδα και το γράψιμο, ε, και εδώ κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα!