του Δημήτρη Σκιάννη
Η μεγαλύτερη τιμή για έναν καλλιτέχνη όπως ο Robbie Williams είναι να «μπαίνει στα χωράφια» ενός Freddie Mercury και το κοινό να τον αποθεώνει (αποτίοντας και φόρο τιμής στην τεράστια μορφή της ροκ). Αλλά ταυτόχρονα είναι και κάτι που δεν χρειάζεται να κάνει, όταν έχει φθάσει στο επίπεδο ενός Williams, είναι αυτό που ξεχωρίζει τους καλούς από τους κορυφαίους, αυτό που γράφει το όνομά σου με χρυσά γράμματα στα βιβλία αντί με απλό μελάνι. Να είσαι ο εαυτός σου, να έχεις ίνδαλμα τον εαυτό σου, να μην προσπαθείς να μοιάσεις με κανέναν άλλον παρά μόνο να γίνεις εσύ αυτός στον οποίο οι άλλοι θέλουν να μοιάσουν.
Και αυτό είναι κάτι που ο Robbie το ξέρει καλά.
Γιατί, αν δε το ήξερε, δε θα ήταν αυτός το «όνομα» του φετινού Rockwave, δε θα είχε κάνει ποτέ αυτή την απίστευτη solo καριέρα, ίσως να μην είχε φύγει και ποτέ δίπλα από τον Gallagher, τον οποίο πλέον «τσιγκλάει» σε κάθε ευκαιρία, αλλά με αυτό το ύφος ανωτερότητας που ρίχνεις σε αυτόν που ξέρεις ότι δε θα σε φτάσει ποτέ. Δε θα ήταν αυτός που ξεσήκωσε 30.000 κόσμο στη Μαλακάσα το Σάββατο και αυτός που ουσιαστικά κρίνει από τώρα επιτυχημένη και τη φετινή διοργάνωση, μετά από ένα μέτριο ξεκίνημα (Black Keys), αν και η συνέχεια αναμένεται εξ’ίσου δυνατή.
Όσοι ήσαστε εκεί, ξέρετε. Οι υπόλοιποι θα τα έχετε ακούσει από όσους πήγαν ή θα τα έχετε διαβάσει στο Internet, μαζί με μπόλικο οπτικοακουστικό υλικό. Και πράγματι, δεν ήταν λίγοι όσοι τραβούσαν διαρκώς βίντεο και φωτογραφίες με τα smartphones τους καθ’όλη τη διάρκεια του gig. Όχι μόνο όταν ο εκρηκτικός Robbie κατέβαινε στην πρώτη γραμμή της Αρένας για να δώσει το χέρι στους φανατικούς ή όταν έφθανε μέχρι την άκρη του stage για να νιώσει καλύτερα τον παλμό του κόσμου (και ο κόσμος τον δικό του), αλλά σε κάθε ευκαιρία. Κάποτε ήταν απλά αστείο καθώς οι κάμερες των smartphones δε μπορούσαν να αποδώσουν ούτε στο 1/10 το τι συμβαίνει σε ένα live, πλέον όχι τόσο, καθώς έχουν βελτιωθεί σημαντικά από πλευράς λήψης φωτογραφιών και videos. Και πάλι, όμως, το θέαμα ήταν λίγο αποκαρδιωτικό, με χιλιάδες κόσμο να βλέπει τον performer μέσω της οθόνης του smartphone του, ενώ ήταν μόλις 10, 20, 30 μέτρα κοντά του, για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Γιατί ρε παιδιά; Θα βρείτε τα videos online ούτως ή άλλως…Anyway…
Η παρουσία του, ακριβώς όπως την περίμεναν κάποιοι, αν και ομολογουμένως άλλοι ίσως τον ήθελαν λίγο πιό «σοβαρό» πλέον. Και λόγω της ηλικίας τους αλλά και λόγω της ηλικίας του. Ειδικά το ψιλο-στημένο «Candy» με τη μελαχροινή σεξοβόμβα που «ψάρεψε» από το κοινό, μάλλον απευθυνόταν στο νεαρότερο κοινό του (ίσως στις αντίστοιχες «Ρομπίτσες») και άφησε αδιάφορους τους 30+ που ήταν ένα τεράστιο κομμάτι του κοινού. Άλλωστε έκανε και ο ίδιος μια μικρή απογραφή στην αρχή, βάζοντάς μας να σηκώσουμε το χέρι για να δεί τις ηλικίες μας. Όπως και να έχει, δε χρειάζεται να προσπαθείς να κρύψεις τα χρόνια σου, οι οπαδοί σου έχουν μεγαλώσει μαζί σου για 10-15-20 χρόνια, ο Robbie είναι ώριμος και του πάει, καλλιτεχνικά. Από κώλους και βυζιά χορτάσαμε, άλλο ψάχναμε όσοι βρεθήκαμε στο Terra Vibe.
Και ανταμοιφθήκαμε με το Minnie The Moocher, με το ντουέτο πατέρα-υιού Williams επί σκηνής, με το Bohemian Rhapsody, ακόμη και με το Supreme (που η swing version του κόβει αρκετούς πόντους, καθώς είναι από τα κορυφαία του για μένα). Κάποια στιγμή ξεκίνησε και το My Way του Frankie και πήγαμε να τρελαθούμε, αλλά τελικά μείναμε με τη χαρά. Δε πειράζει, καλύτερα, προχθές ίσως δεν ταίριαζε να το πεί. Μπορούμε πάντα να το έχουμε σε λούπα από εδώ:
Και φυσικά, το Me And My Monkey. Ναι, δε το λέει στις συναυλίες του, ναι, η Ελλάδα το έμαθε μέσω Fame Story (σχεδόν ιεροσυλία), αλλά οποιοσδήποτε σοβαρός επαγγελματίας σε διεθνές tour πρέπει να φτιάχνει το πρόγραμμά του με βάση και τις προτιμήσεις του εκάστοτε κοινού, οπότε το θεωρούσα σχεδόν αυτονόητο πως θα το πεί. Δε με εντυπωσίασαν οι φωτογραφίες του «διορθωμένου» προγράμματος, ούτε η αναφορά του Robbie στο πως αποφάσισε να το πεί, αλλά χαίρομαι απίστευτα που τελικά το είπε. Και φυσικά αποθεώθηκε.
Ήλθε, είδε και απήλθε. Ο “RW” ήταν περισσότερο ένα απωθημένο για πολλούς από εμάς που γεννήθηκαν πριν το ’90 και επηρεάστηκαν πολύ από κάποια τραγούδια του, θέλαμε να τον δούμε live στην Ελλάδα, αν και πλέον είναι σχετικά εύκολο για τους περισσότερους να τον δούν στο εξωτερικό, πολύ ευκολότερο από 15 χρόνια πριν. Θα ξανάρθει όμως, σε 18 μήνες, το είπε ο ίδιος για να εισπράξει και ακόμη μια αποθέωση από το κοινό που θα τον περιμένει, αυτό είναι σίγουρο.
Όσο για τη διοργάνωση της Di-Di και της ημέρας συνολικά, κρίνεται πάρα πολύ καλή και φαίνεται πως το Rockwave έχει αφήσει για πάντα πίσω του κάποιες παιδικές ασθένειες, άλλωστε φέτος έκλεισε και τα 20! Πάντως τα «ακριβά» εισιτήρια θα έπρεπε να έχουν κάπως καλύτερη θέα του stage συνολικά, δεν βγαίνουν όλοι διαρκώς στο διάδρομο όπως ο Williams και ειδικά η μπάντα δε φαίνεται σε μεγάλο βαθμό. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, έτσι δε λένε;
Ευχαριστούμε Robbie, you fucking entertained us!
