Για περισσότερο από μισό αιώνα η μουσική τεχνολογία συνεχίζει να εξελίσσεται με εντυπωσιακό τρόπο, έστω κι αν το mp3 ακυρώνει τα όνειρα που είχε κάθε κιθαρίστας να ακουστεί επιβλητικά, “crystal clear” και μέχρι τελευταίας νότας το σόλο του. Την ίδια ώρα η ποιότητα της μουσικής μοιάζει να παίρνει τον αντίθετο δρόμο. Το rock ξαναγύρισε στo underground, η jazz μοιάζει να έχει βαλτώσει, η ίδια η μουσική βιομηχανία εξαφανίστηκε κάτω από τις ορέξεις της εμπορικής κουλτούρας. Ο όρος “hipsters” δεν εμφανίστηκε τυχαία στις μέρες μας. Όλοι ψάχνουν την αναλαμπή της στιγμής, τα περιβόητα 15 λεπτά…
Θα μου πείτε ανέκαθεν δεν υπήρχαν “one hit wonders”; Μα φυσικά. Το θέμα είναι πως συνθέτες και μουσικοί μοιάζουν να έχουν βρει βολικό το κλισέ πως δεν μπορεί να φτιαχτεί πλέον κάτι διαφορετικό και καινούργιο. Ίσως επειδή όσο μεγάλωνε με τα χρόνια το ακροατήριο της μουσικής, τόσο εκείνη έμοιαζε να βάζει νερό στο κρασί της για να ικανοποιήσει τις μάζες. Και γι’ αυτό ίσως τώρα μοιάζει τις περισσότερες φορές με άγευστη επανάληψη. Φυσικά, η ίδια η μουσική θα συνεχίσει να υπάρχει. Στα σίγουρα θα υφίσταται ως background στα εμπορικά καταστήματα, στα fast food, και οπουδήποτε αλλού όπου θα μας δίνει μία παραπάνω ώθηση για να βγάλουμε την πιστωτική κάρτα από το πορτοφόλι.
Να ξαναγυρίσουμε στα παλιά άλμπουμ; Το Rumours των Fleetwood Mac, επανακυκλοφόρησε σε καλογυαλισμένη έκδοση ανεβαίνοντας στο νούμερο 3 της Βρετανίας, γιορτάζοντας τα 35 χρόνια της κυκλοφορίας του. Το ίδιο déjà vu είχαμε πριν κάμποσο καιρό με το Exile On Main St. των Rolling Stones. Από την παλιά μουσική βγάζει έτσι κι αλλιώς τα λεφτά της η βιομηχανία. Γιατί να μπούμε στον κόπο άραγε να ηχογραφήσουμε καινούργια; Μήπως η καινούργια μουσική είναι στην πραγματικότητα η παλιά; Εάν αυτή η αίσθηση μπολιάσει, έστω και υποσυνείδητα, τη νοοτροπία των μουσικών, τότε θα αποτελέσει πράγματι και το τέλος της τέχνης τους…
