O Γιώργης Χριστοδούλου είναι παλιάς κοπής. Δεν μπορώ να τον φανταστώ ούτε με smartphone, ούτε αγχωμένο για κάποια δουλειά, ούτε αγενή, καχύποπτο, αλαζόνα και βάρβαρο, χαρακτηριστικά που μας έχουν στρογγυλοκαθίσει τα τελευταία χρόνια επάνω μας. Μπορώ να τον φανταστώ μόνο στις παλιές αυλές της Αθήνας, μόνο δίπλα σε παλιά ραδιόφωνα, μόνο μπροστά στον Μάνο Χατζιδάκι να ερμηνεύει τραγούδια του. Το “Καντάδα για τη γιαγιά μου”, αυτή η έξοχη αφιέρωση στις απανταχού γιαγιάδες αυτού του κόσμου, σίγουρα θα άρεσε στον αξέχαστο συνθέτη, κάτι που ήδη συμβαίνει με πολλούς που το άκουσαν. Είναι ένα τρυφερό tribute σ’ αυτό το πρόσωπο που έχει σημαδέψει τις ζωές αμέτρητων ανθρώπων, μία φιγούρα που ζεσταίνει τις καρδιές όσων έχουν την χαρά να την ζουν και γεμίζει νοσταλγία το μυαλό εκείνων που τους λείπει πολύ.
Η νέα δουλειά του Γιώργη Χριστοδούλου που συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ Καντάδα που κυκλοφορεί από την Ankh, αποδεικνύει για μία ακόμα φορά πως είναι ένας από τους τραγουδοποιούς που ξεχωρίζει από τους “έντεχνους” με την μόνιμη ωραιοπάθεια στο ύφος. Από την εποχή ακόμα της συνύπαρξής του με τον Σταύρο Παπασταύρου και το πολύ όμορφο άλμπουμ “Γιαπωνέζικοι Κήποι”, αλλά και τις μετέπειτα σόλο δουλειές (H Aγάπη Είναι Πορτοκάλι), κινείται σε μόνιμα ευαίσθητους δρόμους, είτε αυτοί άλλοτε τείνουν προς την pop, άλλοτε προς jazzy μοτίβα και άλλοτε προς “απλά” λεπτές μελωδικές γραμμές που φτάνουν και με το παραπάνω.
Μία τέτοια είναι και το τραγούδι, μία συγκινητική καρτ ποστάλ στην αγαπημένη γιαγιά, που όσο αδημονεί εκείνη να δει τον εγγονό της, άλλο τόσο κι εκείνος δεν βλέπει την ώρα να πιει τον καφέ μαζί της και να ακούσει παλιές ιστορίες. Τότε για την παλιά Αθήνα της Τζένης Ρουσσέα (υποδύεται την γιαγιά) που ανέπνεε κι εκείνη και οι κάτοικοί της πολύ καλύτερα από σήμερα.
