Η εποχή του DIY σίγουρα δίνει φτερά στα πόδια των δημιουργών και αφήνει το κοινό με κομμένη την ανάσα για το τι άλλο θα ξεπεταχτεί μέσα από τις αγωνίες των ανθρώπων του κινηματογράφου. Είναι μία περίεργη εποχή, αλλά και τόσο ιντριγκαδόρικη. Από τη μία να βρίσκεις το κίνητρο για να ξεκινήσεις το πρωί και να μην πέσεις στην παγίδα του μουδιάσματος που υπάρχει παντού και από την άλλη να κοντρολάρεις τα αμέτρητα ερεθίσματα που παράγει αυτή η δεδομένη κατάσταση και φορτίζει ασταμάτητα τα καλλιτεχνικά σου φορτία.
Την ίδια ώρα η mainstream παραγωγή δυσκολεύεται να βρει τις ισορροπίες της. Αν και το 2012 έφυγε αφήνοντας πίσω έναν πακτωλό από blockbuster, η προηγούμενη χρονιά είδε το box office να απογοητεύει πολλά weekends, τις 3D ταινίες να μην αποδεικνύονται το μάννα εξ ουρανού και τις 3D home video συσκευές να μην κάνουν τη μεγάλη έκρηξη που περίμεναν. Από την άλλη streaming υπηρεσίες όπως το Netflix είναι ένα «shape of things to come», ενώ το Blu-ray είναι το μοναδικό προϊόν που συνεχίζει να δείχνει σταθερές ανοδικές τάσεις.
Όλοι οι ειδικοί των στούντιο μιλούν για την ανάγκη θέσπισης δυνατών a la carte streaming υπηρεσιών, για να δώσουν στο downloading τη μαζικότητα και την ευκολία που θέλει το κοινό που πλέον παίζει στα δάχτυλα τα κινητά και τα tablet του.
Πλέον, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, το μέλλον του σινεμά βασίζεται στο κεφάλαιο distribution και όχι τόσο στην παραγωγή του. Εδώ είναι που η μεγάλη βιομηχανία, πρέπει να ανακαλύψει την δική της παραλλαγή μίας «DIY» εφαρμογής, για να διορθώσει τα πράγματα και να επαναφέρει πλήρως την υγεία στο σινεμά. Ας παραδειγματιστεί από όλους τους ανεξάρτητους δημιουργούς που η έλλειψη εφοδίων τους κάνει να σκέφτονται και να πράττουν εις διπλούν. Με φαντασία και αυθεντικότητα. Που όταν είναι αποφασισμένοι η λέξη “budget” τους ακούγεται ως μία μικρή λεπτομέρεια…
