Ανήκω σε μια μουσική γενιά που αγόρασε τα πρώτα της CD στην ακμή του alternative rock. Έχω συνηθίσει να παρακολουθώ δυναμικά live, να θαυμάζω τα σόλο των κιθαριστών (και ας μην έχω γρατζουνίσει ποτέ κιθάρα στη ζωή μου), να μαγεύομαι από τη μίξη των ηλεκτρονικών ήχων, τις βαθιές ή λυρικές φωνές, να αξιολογώ ένα live από τη σχέση που αποκτά ο ερμηνευτής ή η μπάντα με το κοινό.
Όλα αυτά δεν είναι ο Bob Dylan και δεν ήταν ούτε στη συναυλία που έδωσε στο Terra Vibe Park τη Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014. Ο Bod Dylan όμως μπορεί να αποτελεί την εξαίρεση στους προσωπικούς μου κανόνες. Γιατί ο Bob Dylan είναι ο Πρωτοπόρος. Είναι εκείνος που έδειξε το δρόμο σε όλους τους δημιουργούς της rock, folk, punk, blues μέσα από το απαράμιλλο προσωπικό του ύφος.
Έτσι, αποφάσισα από την αρχή να κρατήσω το μυαλό μου ανοικτό (πρόκειται εξάλλου για έναν άνθρωπο 73 ετών) και να συνειδητοποιώ κάθε στιγμή του live πως παρακολουθώ ένα μουσικό θρύλο που οι στίχοι των τραγουδιών του αποτελούσαν ροκ ποιήματα που εξέφραζαν μια αμερικανική κοινωνία που έβραζε και άλλαζε τη δεκαετία του ’60.
Από το live του Bob Dylan στο Terra Vibe Park
Έχοντας αυτή τη νοοτροπία με ξένισε, αλλά δεν πείραξε, η απόμακρη στάση του Dylan απέναντι στο ελληνικό κοινό (ούτε ένα hello, ούτε ένα thank you) αλλά άφησα τη βραχνάδα της φωνής του και τη φυσαρμόνικα του να με ταξιδέψουν απολαμβάνοντας τη Smirnoff λεμόνι μου στο πάρκο που έχω συνδυάσει με τόσα live τόσων μουσικών που θαυμάζω αλλά κανένας τους δεν αγγίζει το βεληνεκές του Bob Dylan. Ακόμα και αν δεν ήταν το καλύτερο live της ζωής μου αποτέλεσε σίγουρα μια once in a life time εμπειρία.
Με σπουδές στην Επικοινωνία, guest εμφάνιση στο χώρο της Διαφήμισης, τελικά, με κέρδισε ο χώρος του Βιβλίου. Σε μία «έκλαμψη φρονήσεως», αποφάσισα να ασχοληθώ με τα δύο παιδικά μου όνειρα, τη μόδα και το γράψιμο, ε, και εδώ κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα!