Πριν ξεκινήσω την ανάλυση της προσωπικής μου άποψης για την πρώτη κινηματογραφική ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη με τίτλο «Αν» θα ήθελα να δηλώσω πως είμαι από τις φανατικές τηλεθεάτριες των σειρών του, έχω αδειάσει δεκάδες κουτιά χαρτομάντηλων, έχω ξοδέψει αμέτρητες ώρες πρωινών Τρίτης αναλύοντας με συναδέλφους το επεισόδιο της προηγούμενης βραδιάς (εννοείται πως ήμουν σε διάλειμμα απλώς αντί να το κάνω μεσημέρι, το έκανα το πρωί).
Περίμενα λοιπόν, πως και πώς να βγει η ταινία του στις κινηματογράφο, την παρακολούθησα ευχάριστα, οφείλω να ομολογήσω, αλλά όταν τέλειωσε ένιωσα ένα κενό…και δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ!
Τι έφταιγε; Ποια «Αν» θα με έκαναν να αγαπήσω αυτήν την ταινία περισσότερο;
Θα λάτρευα την ταινία ΑΝ δεν μου θύμιζε δύο άλλες αγαπημένες μου ταινίες το «Απρόσμενος Έρωτας (Sliding Doors)» παραγωγής του 1998 με την Gwyneth Paltrow και το «Μια Μέρα» (One Day) με την Ann Hathaway. Ουδέν μεμπτό σε αυτό, απλώς η αίσθηση déjà vu μου αφαίρεσε κάτι από τη μαγεία της ταινίας.
Θα λάτρευα την ταινία ΑΝ είχε περισσότερα «τσιτάτα». Δεν ξέρω ένιωσα πως μου έλειψαν οι βαρύγδουπες δηλώσεις, οι έντονοι διάλογοι, τα αποφθέγματα ζωής που άκουγα στα σήριαλ του Παπακαλιάτη. Βέβαια, ίσως να φταίει το γεγονός πως ήταν πρακτικά αδύνατον να χωρέσει πολλά «τσιτάτα» σε δύο ώρες, το πιθανότερο θα ήταν να κούραζε. Αλλά εγώ ένα κενό το ένιωσα!
Θα λάτρευα την ταινία ΑΝ η μουσική επιμέλεια του έργου ήταν πιο «Παπακαλιατική».Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ανέκαθεν αναλάμβανε το μουσικό «ντύσιμο» των σειρών του και συχνά κατέφευγα στο YouTube με αναζητήσεις του τύπου «soundtrack/τραγούδι σκηνή επ.15…κτλ.» για να ανακαλύψω ποια μελωδία ή τραγούδι ακουγόταν στο παρασκήνιο, προσθέτοντας ένταση και δραματικότητα σε μια σκηνή. Στη συγκεκριμένη ταινία ο δημιουργός της επιλέγει να χρησιμοποιήσει στοιχεία από τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, κάνει παραλληλισμό με την αξέχαστη ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» και η λατέρνα δίνει άλλο χρώμα στο έργο. Εμένα όμως μου έλειψαν εκείνα τα soundtrack που μόνο ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ανακαλύπτει και χρησιμοποιεί αριστουργηματικά στις σκηνές του.
ΑΝ έπρεπε να κρατήσω κάτι θα ήταν όλα τα υπόλοιπα: Την άρτια παραγωγή, φωτογραφία και σκηνοθεσία, τους πρωταγωνιστές έναν προς έναν με κορυφαία την πρωταγωνίστρια του έργου Μαρίνα Καλογήρου που με την εσωτερικότητα της σε καθηλώνει αλλά και την “παλαιά φρουρά”, την κυρία Μάρω Κοντού και τον κύριο Γιώργο Κωνσταντίνου που αναβιώνουν το πιο αγαπημένο ίσως μυθοπλαστικό ζευγάρι του ελληνικού κινηματογράφου, την “Ελενίτσας” και τον “Αντωνάκη”, το φυσικό σκηνικό της Πλάκας και τη μεταφορά του ρεαλισμού της εποχής.
Πάντως, η ταινία οδεύει προς το κόψιμο των 300.000 εισιτηρίων και πραγματικά το αξίζει γιατί σε μια εποχή υλικής φτώχειας ο μόνος πλούτος μπορεί να προέλθει από τη δημιουργία Ελλήνων καλλιτεχνών!
Με σπουδές στην Επικοινωνία, guest εμφάνιση στο χώρο της Διαφήμισης, τελικά, με κέρδισε ο χώρος του Βιβλίου. Σε μία «έκλαμψη φρονήσεως», αποφάσισα να ασχοληθώ με τα δύο παιδικά μου όνειρα, τη μόδα και το γράψιμο, ε, και εδώ κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα!