Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολυ-αναμενόμενο blockbuster Dune, είναι η ταινία της χρονιάς. Ωστόσο, από την ημέρα της πρεμιέρας και μετά, μαζί με τις διθυραμβικές κριτικές που προέβαλαν, πολλοί θεατές μίλησαν για μία ταινία… βαρετή. Πως γίνεται να ισχύει κάτι τέτοιο για μία ταινία με την υπογραφή του Denis Villeneuve, η οποία είναι και η μεγαλύτερη υπερπαραγωγή που έχει δημιουργήσει η Warner Bros. τα τελευταία χρόνια, αναρωτηθήκαμε. Όμως, με μία επίσκεψη στην κινηματογραφική αίθουσα, επιβεβαιώθηκε αυτό που πολλοί προσπαθούν να πουν.
Το Dune είναι μία ταινία που «στα χαρτιά» στα έχει όλα, στην πράξη όμως… της λείπει η «ψυχή». Ο Villeneuve επέλεξε να ξεδιπλώσει την ιστορία του Frank Herbert με έναν τρόπο μινιμαλιστικό, γεγονός όμως που κόστισε στην ένταση της ταινίας και στην αγωνία που (δεν) δημιούργησε.
Όταν μία άρτια – τεχνικά – ταινία χαρακτηρίζεται ‘βαρετή’
Πρόκειται για μία ταινία τεχνικά άρτια – Denis Villeneuve αφού – η οποία όμως «χάνει» σε ζωντάνια. Πολλοί θεατές προσπαθούσαν μετά την έξοδό τους από τις κινηματογραφικές αίθουσες να προσδιορίσουν τι ακριβώς ήταν αυτό που τους έλειπε, σε μία ταινία που φαινομενικά τα είχε όλα.
Ωστόσο, η αίσθηση που άφησε ήταν ενός film ‘κούφιου’ του οποίου του έλειπε η αγωνία, το βάθος και η αλληλεπίδραση με τον θεατή. Ακόμη και οι πιο κομβικές σκηνές της, αυτές που θα έπρεπε να είναι δυναμικές και να συνεπαίρνουν τον θεατή, δεν κατάφεραν να προκαλέσουν έντονα συναισθήματα. Πολλοί ανέφεραν ότι ένιωσαν απλώς παρατηρητές βλέποντας το Dune, καθώς δεν μπόρεσε να τους βυθίσει μέσα στον κόσμο που δημιούργησε ο Frank Herbert. Αντί να ταξιδέψουμε και εμείς στον πλανήτη Arrakis, μείναμε αποστασιοποιημένοι και από τους χαρακτήρες και από το ίδιον τον μαγευτικό κόσμο του.
Ούτε τα πολλαπλά μπάσα κατάφεραν να «δυναμώσουν την ένταση» της ταινίας
Στην δεύτερη προβολή καταλαβαίνει κανείς ότι… εξαπατήθηκε από την ταινία, καθώς η ένταση που νόμιζε ότι είχε, οφείλεται στα ηχητικά εφέ που προσφέρει απλόχερα ο Hans Zimmer. Τα μπάσα στο Dune είναι τόσα όσα και τα πλάνα της ερήμου. Όσο δυνατή ήταν η ταινία σε πραγματική ένταση, τόσο «σιωπηλή» ήταν σε ουσία.
Μονοδιάστατοι χαρακτήρες και ένας άνευρος «Μεσσίας»
Ακόμη και εάν το cast έκανε καταπληκτική δουλειά με τις ερμηνείες τους, δεν κατάφεραν να μας κάνουν να νοιαστούμε για τους χαρακτήρες τους. Οι χαρακτήρες φάνηκαν να μην έχουν και ιδιαίτερα συναισθήματα, κάτι που ταίριαζε πολύ στο όλο δυστοπικό κλίμα του μελλοντικού σύμπαντος του Dune, προκάλεσε όμως κύμα… αδιαφορίας στο κοινό που δεν μπόρεσε να συνδεθεί μαζί τους. Ακόμη και ο ίδιος ο Δούκας ήταν ένας χαρακτήρας με προφανή έλλειψη βάθους.
Με ελάχιστες στιγμές λάμψης, που προήλθαν κυρίως από την Rebecca Ferguson, τον Jason Momoa και τον Josh Brolin, οι χαρακτήρες ήταν ανάλατοι και ψυχροί. Σε αυτό, φυσικά, δεν φταίνε οι ίδιοι αλλά ενδεχομένως τα κείμενα και οι σκηνοθετικές οδηγίες που τους δόθηκαν.
Ο Timothee Chalamet απέδειξε για άλλη μία φορά πόσο ικανός είναι υποκριτικά, εξάλλου, στην σκηνή όπου ανακρίνεται από την ανιχνεύτρια ψεύδους. Σε άλλες σκηνές όμως, δεν κατάφερε να μας πείσει για το χάρισμα του Πωλ Ατρείδη, όπως μας έκανε να νιώσουμε ο χαρακτήρας του διαβάζοντας τα βιβλία.
Εν τέλει, αναρωτηθήκαμε: Ναι, ο Πωλ ο Ατρείδης είναι ο εκλεκτός, γιατί όμως; Πέρα από τους άλλους χαρακτήρες να μας θυμίζουν πως εκείνος είναι ο αναμενόμενος ‘Λιζάν Αλ Kαίμπ’, δεν νιώσαμε πως πρόκειται όντως για έναν χαρισματικό μεσσία, πέρα από κάποιες άψυχες σκηνές όπου ο ίδιος επικρατεί ως άλλος deus ex machina. Για να αιτιολογηθεί το status του αυτό στον θεατή, υπήρξαν σκηνές αρκετά ασήμαντες όπως αυτή που ο Πωλ… δένει σωστά τις μπότες της στολής του, χωρίς να το έχει ξανά κάνει. Ουάου; Για μερικούς, μάλιστα, που δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία και δεν είναι γνώστες του σύμπαντος του Dune, δεν έγινε καν σαφές αν τελικά όντως ο Πωλ είναι ‘ο ένας’ ή όχι. Ίσως φταίει το γεγονός ότι επισκιάστηκε από την ταλαντούχα κινηματογραφική «μητέρα» του, την Rebecca Ferguson ή οποία υποδύθηκε την Τζέσικα.
Σε κάθε περίπτωση, είτε θεωρηθεί ‘βαρετό’, είτε όχι, το Dune είναι μία κινηματογραφική εμπειρία από αυτές που είχαμε χρόνια να ζήσουμε. Όσοι σκοπεύετε να την δείτε, σπεύστε άμεσα στις αίθουσες, καθώς απαιτείται μία επίσκεψη στο σινεμά για απολαύσετε την φωτογραφία, την σκηνοθεσία και τα εφέ της όπως σχεδιάστηκαν. Κατά τ’άλλα, πρόκειται για ένα έπος του είδους της επιστημονικής φαντασίας για το οποία θα μιλάμε για χρόνια, όπως με τον ‘Πόλεμο των Άστρων’ ή τον ‘Άρχοντα των Δαχτυλιδιών’; Μάλλον όχι.
Βέβαια, οι απόψεις συνεχίζουν να διίστανται, με πολλούς να μιλούν για αριστούργημα. Ο κάθε θεατής έχει την δική του γνώμη και έζησε την δική του εμπειρία προβολής. Έτσι, εάν κάποιος απόλαυσε στο έπακρον το Dune του 2021 και δεν τον επηρέασαν οι δικές μας παρατηρήσεις, τότε ακόμη καλύτερα για εκείνους.
