1972 και οι Pink Floyd μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας τους στην Αμερική δηλώνουν “άδειοι”. Ψάχνουν εναγωνίως να βρουν το επόμενο καλλιτεχνικό τους βήμα ενώ την ίδια ώρα ανησυχούν πως το ενδιαφέρον των δισκογραφικών εταιρειών δεν είναι και το μεγαλύτερο για το όνομά τους. Στην Βρετανία έχουν ένα φανατικό κοινό αλλά δεν έχουν κάνει το mainstream μπαμ στην αγορά, ενώ στην Αμερική αρκετοί τους θεωρούν πολύ προχωρημένους και πειραματικούς για τα γούστα τους. Κάπου εκεί εμφανίστηκε το The Dark Side of the Moon και η ιστορία του γκρουπ αλλά και του rock ολόκληρη άλλαξε δια παντώς. Ένα πραγματικά κλασικό άλμπουμ από την έτσι κι αλλιώς ξεχωριστή δισκογραφία των Pink Floyd, που κουβαλάει μία απίθανη ιστορία και ασύλληπτα ρεκόρ.
Για παράδειγμα αυτό το μνημείο των ‘70s που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα 50 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως ανάγκασε το 1984, όταν κυκλοφόρησε και σε CD, ένα ολόκληρο εργοστάσιο στη Γερμανία να παρατήσει την υπόλοιπη παραγωγή και να «κόβει» αποκλειστικά και μόνο το Dark Side Of The Moon για να ικανοποιήσει τη ζήτηση.
«Είχα αυτή τη ιδέα: γιατί να μην γίνει ένα άλμπουμ σχετικά με τις πιέσεις της καθημερινής ζωής; Την εκκλησία, τον φόβο του θανάτου…να βάλεις όλα αυτά μαζί και να τα σχετίσεις με το “πως είναι να είσαι ζωντανός”».
Με τους στίχους «Breathe, breathe in the air, don’t be afraid to care» ξεκινούσε ο Roger Waters, θέλοντας σύμφωνα με τον ίδιο να ζήσει την στιγμή. Η ηχογράφηση που σημάδεψε τα 70s, που έκανε τους hi-fi φανατικούς να αντικαθιστούν ξανά και ξανά τις κόπιες τους, ξεχώρισε για την σπάνια εσωτερική του ένταση, για την επίκλησή του στις σκιασμένες γωνιές του ροκ ψυχισμού. Από την άλλη θα βάλει σε άλλα επίπεδα τους Floyd. Όπως θα πει ο David Gilmour, εκεί που το κοινό έδειχνε το σεβασμό του κάνοντας ησυχία, όταν παίζαμε το «Money» (Νο.13 στην Αμερική) χιλιάδες παιδιά έκαναν πάρτι μπροστά στη σκηνή. Ο Waters θα πάει παραπέρα το θέμα, λέγοντας σε συνέντευξη του το ’87, ότι το Dark Side of the Moon “τελείωσε” το γκρουπ. “Με αυτό είχαμε εκπληρώσει τις φιλοδοξίες μας”. Η concept θεματολογία του άλμπουμ ξεκινούσε και τελείωνε από τα μαγικά μουσικά μέρη του Gilmour και την άκαμπτη αντίληψη του Waters, που δεν έχει καμία σχέση με «νέα εποχή» ή χίπικη αισιοδοξία.
Με την έκδοση του Billboard στις 13 Οκτωβρίου του 2001, το άλμπουμ που κυκλοφόρησε στις 24 Μαρτίου του 1973, γιόρταζε 1,278 εβδομάδες στο Top 200 των Pop Album. To άλμπουμ έμεινε μέσα στα 200 πρώτα για 741 εβδομάδες, δηλαδή περισσότερο από 14 χρόνια, περισσότερο από κάθε άλλο στην ιστορία της μουσικής.
Περιέργως, δεν έφτασε ποτέ στο νούμερο ένα της Βρετανίας, αφού το «Billion Dollar Babies» του Alice Cooper, η συλλογή «20 Flashback – Great Hits Of The Sixties» και το «Houses Of Holly» των Led Zeppelin το κράτησαν στο νούμερο δύο. Στην Αμερική ανέβηκε στο νούμερο ένα για μία και μόνο εβδομάδα (28 Απριλίου 1973), ενώ είναι το τέταρτο καλύτερο άλμπουμ σε πωλήσεις στην ιστορία της Capitol (Αμερική), μαζί με τα «The Beatles», «The Beatles 1967-1970» και το «No Fences» του Garth Brooks.
* Το άλμπουμ αποτελεί έναν από τους εφιάλτες των φανατικών συλλεκτών. Μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί γύρω στις 60 εκδόσεις του, με την πιο σπάνια την αυστραλέζικη τετραφωνική σε ροζ βινύλιο, ενώ η πρώτη αμερικάνικη Master Recording φτάνει τα 500 euro.
* Το άλμπουμ ξεκινάει με τον χτύπο μίας καρδιάς που σιγά σιγά “σβήνει”. Την ιδέα αυτή την είχαν οι Pink Floyd από την εποχή που είχαν δουλέψει για το soundtrack του Zabriskie Point (1970) του Μικελάντζελο Αντονιόνι.
* Το τρελό γέλιο στο Speak To Me ανήκει στον τότε executive road manager του γκρουπ, Peter Watts, η φωνή που ακούγεται να λέει “I’ve been mad for fuckingyears” στον τότε road manager Chris Adamson και τα λόγια “I’ve always been mad. I know I’ve been mad like the most of us have” στον θυρωρό των στούντιο του Abbey Road, Gerry O’Driscoll.
* Tα ρολόγια του “Time” ηχογραφήθηκαν από τον σπουδαίο παραγωγό και μηχανικό ήχου (και πολλά ακόμα) Alan Parsons σε μαγαζί με αντίκες.
*Το χαρακτηριστικό loop του “Money”, ηχογραφήθηκε από τον Waters στον κήπο του όπου έσκιζε χαρτιά και πέταγε κέρματα και μέσα σε κεραμικά της γυναίκας του!
* Στις πρώιμες live εκτελέσεις του The Great Gig In The Sky, είχαν προστεθεί ηχογραφημένα αποσπάσματα από ανάγνωση της Βίβλου.
* Τα εκπληκτικά φωνητικά της Clare Torry στο The Great Gig In The Sky ηχογραφήθηκαν μόλις μέσα σε 3 ώρες. Πληρώθηκε 30 λίρες, το διπλάσιο απ’ ότι συνήθιζε αφού την είχαν καλέσει Κυριακή. Το 2004 αποκαλύφθηκε πως ήταν έτοιμη να μηνύσει την EMI και τους Floyd, ζητώντας αναδρομικά πνευματικά δικαιώματα 30 χρόνων για το τραγούδι.
