«Τα μόνα όρια που έχουμε, είναι εκείνα που πιστεύουμε ». (ΓΟΥΑΙΗΝ ΝΤΥΕΡ)
Είναι τόσο μεγάλη η συζήτηση «περί ορίων» και περίπλοκη που όταν την ανοίγεις δύσκολα κλείνει. Μια τέτοια συζήτηση είχα χθες για τα όρια, που ενώ ξεκίνησε με αφορμή τα παιδιά μας (έτσι γίνεται πάντα), συνεχίστηκε και προσαρμόστηκε στην σχέση που έχουμε εμείς με τα όρια, οι μεγάλοι!
Ο λόγος που επικοινωνώ μαζί σου το θέμα είναι για να σου προτείνω, να την κάνεις και εσύ αυτή την συζήτηση. Είναι εξαιρετικά χρήσιμη και ωφέλιμη . Εάν τον τελευταίο -πολύ- καιρό νοιώθεις καταστάσεις και ανθρώπους να σου δημιουργούν άσχημα συναισθήματα και έχεις μπλοκάρει, σκέψου πολύ σοβαρά την περίπτωση να αρχίζεις να γίνεσαι πιο ξεκάθαρη/ος δηλαδή μέχρι που αντέχεις, επιτρέπεις θέλεις, πιστεύεις …σκέψου πως ήρθε η ώρα να μιλήσεις για τα όρια ΣΟΥ, με το παιδί σου ,το σύντροφό σου, τον εργοδότη σου, το γείτονα, το φίλο, τον όποιο συναναστρέφεσαι και φαίνεται πως καταπατά την περιουσία σου και εννοώ την ηρεμία σου και την ποιότητα της ζωής σου ή εκείνους που δεν έχουν καταλάβει , μέχρι που …
Δεν είναι πως δεν γνώριζα ή δεν γνωρίζεις την σημασία των ορίων, έλα όμως που στην καθημερινότητά μας, η οποία είναι ζόρικη, δεν δίνουμε σημασία, δεν κάνουμε σωστή «ανάγνωση» σε αυτά που συμβαίνουν στις σχέσεις μας με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να ερχόμαστε στη δυσάρεστη θέση να μην μπορούμε να διαχειριστούμε αυτά που μας συμβαίνουν και εκεί πάνω γίνεται ο κακός ο χαμός. Η χθεσινή κουβέντα μου ανέσυρε μνήμες πολύ άσχημες από το παρελθόν (το κοντινό) όπου ακριβώς επειδή είχα ξεχάσει την μαγική λέξη όριο , έπαθα και έμαθα!!!
Φυσικά και συμβαίνει εσύ να βάζεις τα όρια σου και να τα βλέπεις να καταπατούνται. Τότε πάμε σε άλλη συζήτηση επίσης χρήσιμη ,επίσης μεγάλη, οι επιλογές μας!!! ( όποτε βρεις χρόνο κάνε μια κουβεντούλα και για τις επιλογές) αν δεν βρεις κανέναν συνομιλητή διαθέσιμο , καν’ την με τον εαυτό σου.
Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε πως εμείς σεβόμαστε και αναγνωρίζουμε τα όρια των άλλων . Χρειάζεται ;
Καλή συνέχεια.
