Να ξεκαθαρίσω κάτι ευθύς αμέσως για να γλυτώσω και την παραμικρή πιθανότητα λιθοβολισμού από ένα οργισμένο γυναικείο πλήθος. Ο τύπος που έγινε πρώτη είδηση επειδή σε χθεσινή συναυλία της Beyonce στην Κοπεγχάγη άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το δεύτερο πιο απαγορευμένο πράγμα στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά το μήλο στον Κήπο της Εδέμ, είναι ένας αγενέστατος βλαξ, ένας αδιάκριτος… Δαναράς, που και μόνο που είδα την κίνησή του στο video που κυκλοφορεί ντράπηκα τρομερά. Το πιο πιθανόν είναι αυτή τη στιγμή να ταξιδεύει σε κάποιο κουτί προς Αμερική για να τον περιποιηθεί προσωπικά ο Jay Z, να ετοιμάσει δηλαδή με τα χεράκια του τα τσιμεντένια παπουτσάκια που θα του φορέσει όταν βραδιάσει και θα πηγαίνουν κατά θάλασσα μεριά…
Οποιοσδήποτε άνθρωπος, όσο εκνευριστικός, αλαζόνας, ψεύτικος, μεγαλομανής, ύπουλος και οτιδήποτε άλλο κι αν είναι, δεν του αξίζει η παραμικρή τέτοια χειρονομία, η οποιαδήποτε έστω σκέψη “σεξουαλικής παρενόχλησης”. Και αυτό ισχύει εις διπλούν και τριπλούν όταν αφορά μία γυναίκα, που η προστασία της προσωπικότητας και της θηλυκότητάς της αποτελεί μία από τις κατακτήσεις της κοινωνίας και της εξέλιξής της.
Ωστόσο έτυχε αμέσως μετά το video με το “συμβάν” να δω μία μυθική εμφάνιση της Joni Mitchell στην περίφημη συναυλία του Isle of Wight το 1970. Μία γυναίκα, μία κιθάρα, μισό εκατομμύριο άνθρωποι. Ναι, ναι, “εντάξει άλλες εποχές, συγκρίνεις ανόμοια πράγματα, η μία είναι μουσικός-δημιουργός, η άλλη performer” μπλα μπλα. Ωστόσο, δεν μπορείς παρά να σημειώσεις πως τότε, η γραμμή ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το να πουλάς sex appeal για να παραμένεις επίκαιρος ήταν σαν το Σινικό Τείχος. Ατελείωτη, παχιά παχιά και φαινόταν από το διάστημα. Σήμερα μοιάζει με τσιγαρόχαρτο. Είναι σαν την απόσταση ανάμεσα στην Beyonce και στον τολμηρό Βόρειο Βλάκα που απλώνει τα “ξερά” του. Δεν θα απαγορέψει ποτέ κανείς σε κάποιον να τραγουδήσει ένα τραγούδι ονόματι “Bootilicious” με ένα σώμα δώρο Θεού (ο Διάβολος φρόντισε για τα υπέρμετρα sexy συνολάκια), αλλά προφανώς γνωρίζει πολύ καλά και πως σ’ αυτό που κάνει υπάρχει η απόλαυση, η αποδοχή και η απόθεωση, αλλά συνάμα κάποιοι μικροί και “αθώοι” κίνδυνοι και συνέπειες. Και εάν δεν το ήξερε, μάλλον το κατάλαβε χθες.
Σεξουαλικότητα και ξερός καταναλωτισμός περπατάνε εδώ και χρόνια χέρι χέρι στην pop κουλτούρα, αναγκάζοντας ακόμα και τους πιο συντηρητικούς χαρακτήρες να υποκύψουν για να γίνουν διάσημοι και να προκαλέσουν την προσοχή του κοινού. Εάν εξαφανίζονταν αύριο αυτός ο συνδυασμός, η απίστευτα ταλαντούχα Beyonce δεν θα έμενε χωρίς δουλειά. Πάλι θεά θα ήταν, αυτή φορά ξεκάθαρα ερμηνεύτρια θεά. Έχει κάνει ωστόσο τις επιλογές της και με την παραπάνω γραμμή να έχει μικρύνει τόσο πολύ, ίσως να πρέπει να δει αυτό το video με την Mitchell. Που δεν χορεύει, ούτε λικνίζεται σε απόσταση αναπνοής από το κοινό, αλλά έχει έρθει πολύ πιο κοντά του απ’ όσο θα καταφέρει ποτέ ίσως να έρθει εκείνη, τραγουδώντας ένα “απλό τραγουδάκι” που μιλάει για το πως έβαλαν ένα πάρκινγκ στον Παράδεισο…
