Πάντα υπήρχε ένας Παντελίδης, η κάθε εποχή είχε τους δικούς της αστέρες που ήρθαν έλαμψαν και εξαφανίστηκαν το ίδιο εντυπωσιακά.
Δεν με πιστεύετε; Δεν θα πάω πολύ μακριά, μια μικρή βόλτα μέχρι την δεκαετία του 1990. Που είναι άραγε οι Μπίγαλης, Αρβανίτη, Τριαντάφυλλος, Λιβιεράτος, Λεμπέσης, Σαμπρίνα , Δασκουλίδης, Χαλκίτη και τόσοι άλλοι; Ήρθαν γέμισαν για 2-3 χρόνια τα εξώφυλλα των περιοδικών, τα λαϊκά ραδιόφωνα, τις αφίσες στα σκυλάδικα και ξαφνικά εξαφανίστηκαν για να τους αντικαταστήσουν άλλοι και αυτοί με τη σειρά τους σύντομα έδωσαν τη σκυτάλη στους επόμενους.
Αλλά για να μην έχετε καμία αμφιβολία ας περπατήσουμε λίγο και στη δεκαετία του 2000. Καραφώτης, Καθινιώτης, Βρεττός, Καλομοίρα, Ζώη, Χρύσπα, Πετρέλης, Πάζης και πολλοί άλλοι αναζητούνται με συμπάθεια. Κρίμα όλα αυτά τα παιδιά θα σου πουν αυτοί που πλήρωναν 150€ το μπουκάλι για να ακούσουν το σουξέ «Χαλαρά» του Πάζη γύρω στο 2003 ή αυτοί που περίμεναν καρτερικά για ένα αυτόγραφο του Τριαντάφυλλου κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 1990. Φυσικά, μαζί με αυτούς ξεχάστηκαν και τα τραγούδια τους. Ποιος θυμάται αλήθεια τα σουξεδάκια του Λεμπέση που έπαιζαν όλη μέρα στα ποπ ραδιόφωνα της εποχής; Κανένας! Συμβαίνει το ίδιο με το «Ένας Τούρκος στο Παρίσι» του Μαχαιρίτσα ή το «Μια στάση εδώ» του Μητροπάνου που κυκλοφόρησαν την ίδια δεκαετία; Ποιο μας έρχεται ευκολότερα στο μυαλό; «Ο προσκυνητής» του Αλκίνοου ή τα σκουπίδια που έγραφε ο Φοίβος (όχι ο Δεληβοριάς φυσικά) και παίζονταν ασταμάτητα σε ραδιόφωνο και τηλεόραση την δεκαετία του 2000;
Θα μου πεις ότι δεν υπάρχει καλύτερη αναγνώριση για έναν σημαντικό καλλιτέχνη και καλύτερη τιμωρία για έναν αναλώσιμο του συστήματος. Δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί το νόμισμα έχει πάντα δύο πλευρές. Σκέψου τότε τον μεγάλο δημιουργό – ερμηνευτή να μην ακούει τα τραγούδια του ή στην καλύτερη να τα ακούει δίπλα σε οικτρά σκυλάδικα. Σκέψου τώρα τον τότε μεγάλο σταρ των reality που ζει μέσα στην κατάθλιψη της ρηχής πραγματικότητας όταν τον είχαν κάνει να πιστέψει ότι είναι βασιλιάς και θα ζει σαν βασιλιάς για πάντα.
Η μηχανή του τζίρου θέλει πρώτη ύλη, οι μάζες ινδάλματα και οι αφίσες νέα πρόσωπα.
Γι’ αυτό σου λέω συμπαθή κ. Παντελίδη, δεν ακούω τα τραγούδια σου, δεν σε στηρίζω και δεν σε παρακολουθώ όχι γιατί έχω κάτι μαζί σου αλλά γιατί δεν θέλω να έχω συμβάλει στην κατάθλιψη σου…
Αγαπάει την Αθήνα και τον Αθλητισμό, στα 24 του έγινε ο νεότερος Πρόεδρος Αθλητικού Σωματείου και για τη δράση του στον Πρωτέα απέσπασε το βραβείο «Νησίδες Ποιότητας 2011» το «Ξαναφτιάχνοντας μια γειτονιά» είναι το πρώτο του βιβλίου.