Καθώς ανεβαίνεις από Ρέθυμνο προς Ανώγεια υπάρχει ένα χωριό που κρέμεται σε μια ράχη και το όνομά του είναι «Η Αξός». Δεν γνώριζα καν την ύπαρξή του, καθώς προσπαθούσα να ισορροπήσω τη μοτοσυκλέτα στις κλειστές στροφές και ο αέρας μου θύμιζε ότι πρέπει να είσαι ταπεινός καθώς ανεβαίνεις ψηλά, είδα μια πινακίδα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον: «Μουσείο Ξυλογλυπτικής» (!)
Έβαλα τη μηχανή στην άκρη του δρόμου και ανέβηκα τα σκαλοπάτια του πέτρινου περιβόλου ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου, έμεινα μερικά δεύτερα σαστισμένος προσπαθώντας να καταλάβω αν είναι πραγματικότητα αυτό που βλέπω! Το μουσείο ήταν κλειδωμένο και στην αυλή υπήρχαν δύο γλυπτά γύρω στα τέσσερα μέτρα ύψος, το ένα αναπαριστούσε τη μάχη του Ηρακλή με το Λιοντάρι της Νεμέας και το δεύτερο μια σύγχρονη τραγική στιγμή του Ελληνισμού που έδωσα το λόγο μου να μην το αποκαλύψω.
Στην άλλη άκρη του χωριού βρήκα τον Γιώργο Κουτάντο να συντηρεί μια ξύλινη επιγραφή, τον ρώτησα για το μουσείο και μου είπε ότι αύριο θα είναι ανοιχτό. Προχώρησα στον προορισμό μου που ήταν τα Ανώγεια αλλά το μυαλό μου ήταν καρφωμένο στα γλυπτά του Γιώργου. Ο Ήλιος άρχισε να δίνει τη θέση του στο Φεγγάρι και το σκοτάδι απλωνόταν στα βουνά του Ρεθύμνου. Το σχέδιο ήταν να τραβήξω φωτογραφίες και να βρω ένα καφενείο με γέρους Κρητικούς να μου πουν για την ιστορία του τόπου αλλά άλλαξα γνώμη, μισή ντροπή δική μου, μισή δική του, σκέφτηκα και πήγα να βρω πίσω στην Αξό το σπίτι του Κουτάντου, θα του χτυπούσα την πόρτα και θα του ζητούσα δέκα λεπτά να μου μιλήσει.
Μου άνοιξε την πόρτα ο αδελφός του ο Νίκος Κουτάντος που μαγείρευε κουνέλι κοκκινιστό με ρύζι και μου εξήγησε ότι αν δεν κάτσω για φαγητό δεν θα μου πουν τίποτα. Μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε ο Γιώργος, γύρω στα 30 με κρητική προφορά μαύρα γένια και ένα τεράστιο χαμόγελο. Όταν μου έδωσε το χέρι του κατάλαβα ότι έχω να κάνω με έναν άντρα που ξέρει καλά τι πάει να πει δουλειά.
Κάτσαμε μαζί μέχρι αργά, φάγαμε, ήπιαμε ρακί και κρασί σπιτικό, μιλήσαμε για τέχνη, πολιτική, γυναίκες, τη ζωή στο χωριό και τα όνειρα του Γιώργου, ο αδελφός του δίπλα καμάρωνε για τον μικρότερο από τα 8 αδέλφια της οικογένειας, τον μόνο που ζει μόνιμα στο χωριό τους.
Μετά ήρθε η ξενάγηση στο μουσείο ξυλογλυπτικής, έργα υψηλής τέχνης από έναν νέο άνθρωπο που αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό του. Παραστάσεις από την ανθρώπινη κοινωνία, από τη φύση, από την ορθοδοξία, τη μυθολογία, πλεγμένες με νοήματα και μηνύματα που μόνο ένας μεγάλος καλλιτέχνης μπορεί να δώσει.
Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος διαφορετικός από εμάς. Όταν κατάλαβε το ταλέντο που του έδωσε ο Θεός πήρε αποφάσεις που σίγουρα θα του εξασφαλίσουν μια θέση στην ιστορία της τέχνης.
Ο Γιώργος αποφάσισε να μην πάει σε σχολή και χωρίς να διαβάσει ούτε καν ένα βιβλίο να ανακαλύψει ξανά και ξανά μόνος του τον τροχό δημιουργώντας ξεκάθαρα μια αποκλειστικά δική του τεχνική.
Ο Κουτάντος απέρριψε την ιδέα να μετοικίσει στην Αθήνα και να προσπαθήσει να μπει στου καλλιτεχνικούς κύκλους πράγμα που θα ήταν εξαιρετικά εύκολο για αυτόν.
Αποφάσισε ότι τα έργα του δεν πωλούνται, – παράξενο ε; – και εμένα μου έκανε μεγάλη εντύπωση αλλά όταν πήγα στο μουσείο κατάλαβα γιατί. Τα περισσότερα έργα του Γιώργου αναπαριστούν δικούς του ανθρώπους, συγγενείς, φίλους συγχωριανούς, πώς να πουλήσεις ένα έργο που η πρωταγωνίστρια είναι η μητέρα σου ή ο αδελφός σου;
Χρεώθηκε μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ για να φτιάξει το μουσείο του και αποφάσισε ότι θα ζει με το εισιτήριο των επισκεπτών και επειδή αυτό δεν είναι αρκετό, πολλές φορές, ο Γιώργος εκτός από το ξύλο δουλεύει και τη γη, σκληρή δουλειά που του τρώει χρόνο από την ξυλογλυπτική αλλά ο Γιώργος δεν έχει τον μεγάλο χορηγό ούτε την κρατική χρηματοδότηση.
Ο μεγάλος καλλιτέχνης που ζει σε ένα βουνό της Κρήτης αποτραβηγμένος από την κοσμική ζωή αφοσιωμένος στην τέχνη του, λέγεται Γιώργος Κουτάντος και κάποια στιγμή θα μας κάνει περήφανους στο εξωτερικό γιατί στην Ελλάδα αποκλείεται όσο ζει να τον αναγνωρίσουμε, αδυνατούμε να παραδεχθούμε το μεγαλείο των συγχρόνων μας.
Ο El Greco ζει και τον γνώρισα χθες βράδυ στην Αξό Ρεθύμνου.
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Μουσείο Ξυλογλυπτικής επισκεφθείτε τον ιστότοπο woodenmuseum.gr
Αγαπάει την Αθήνα και τον Αθλητισμό, στα 24 του έγινε ο νεότερος Πρόεδρος Αθλητικού Σωματείου και για τη δράση του στον Πρωτέα απέσπασε το βραβείο «Νησίδες Ποιότητας 2011» το «Ξαναφτιάχνοντας μια γειτονιά» είναι το πρώτο του βιβλίου.