Χθες στις Η.Π.Α. έχασαν τη ζωή τους 28 άνθρωποι εκ των οποίων 21 παιδιά κάτω των 12 ετών. Κάποιος παράφρον άρπαξε δύο όπλα και μπήκε μέσα σε ένα σχολείο και έσπειρε τον πόνο σε όλο τον πλανήτη. Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από το έγκλημα που έκανε ένας άλλος παράφρον στη Νορβηγία που μας είχε συγκλονίσει όλους. Πολλοί από εμάς βιάστηκαν να σκεφτούν ότι τέτοια πράγματα δεν έχουμε στην Ελλάδα και ότι εδώ η κοινωνία μας δεν διατρέχει τέτοιους κινδύνους.
Χωρίς να είμαι ειδικός μπορώ να σκεφτώ ότι δύο είναι οι βασικές πηγές τους κακού. Η πρώτη ότι αρκετός κόσμος υποφέρει από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα ή διακατέχεται από επικίνδυνες ιδεολογίες και η δεύτερη ότι οι αρρωστημένες σκέψεις που μπορεί να κάνει κάποιος μπορούν να εφαρμοστούν εύκολα, η οπλοκατοχή δηλαδή.
Στις Η.Π.Α. υπάρχει κίνημα υπέρ της οπλοκατοχής το οποίο μάλιστα επηρεάζει και ένα μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων γεγονός που το καθιστά δύσκολο αντίπαλο. Αυτή η οπλοκατοχή είναι ένας βασικός παράγοντας αύξησης της ωμής και τυφλής βίας είτε από ιδεολογία είτε από ψυχολογικούς παράγοντες.
Τι συμβαίνει όμως στην Ελλάδα; Πρέπει να κοιμόμαστε ήσυχοι ότι δεν διατρέχουμε τέτοιου είδους κίνδυνο;
Θα αφήσω το θέμα της ψυχικής υγείας μιας και δεν είμαι ειδικός, για την οπλοκατοχή όμως όπως και οι περισσότεροι Έλληνες έχω συγκεκριμένη εικόνα.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και μετά στην χώρα μας έχει εισαχθεί παράνομα ένας μεγάλος αριθμός όπλων από την Αλβανία που έχουν εξοπλίσει κάθε λογής ενδιαφερόμενο. Ληστή, τρομοκράτη, προστάτη και κάθε άλλον που θα το εξυπηρετούσε να αποκτήσει ένα όπλο. Σαν να μην έφτανε αυτό πρόσφατα ένας αρχηγός πολιτικού κόμματος της προηγούμενης Βουλής πρότεινε την νόμιμη οπλοκατοχή (ευτυχώς το κόμμα του πάει προς διάλυση).
Ρωτώ λοιπόν ο αφελής, πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από βεντέτες ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών εδώ και 20 χρόνια; Πόσα καλάσνικοφ κυκλοφορούν αδέσποτα στη χώρα;
Δεν είναι εύκολο να βγούμε από την οικονομική κρίση, να λύσουμε την φοροδιαφυγή και την διαφθορά, ΟΚ. Τι θα λέγατε να αποφασίζαμε να μαζέψουμε όλα τα αδέσποτα όπλα;
Νομίζω θα νιώθαμε όλοι περισσότερο ασφαλείς.
Αγαπάει την Αθήνα και τον Αθλητισμό, στα 24 του έγινε ο νεότερος Πρόεδρος Αθλητικού Σωματείου και για τη δράση του στον Πρωτέα απέσπασε το βραβείο «Νησίδες Ποιότητας 2011» το «Ξαναφτιάχνοντας μια γειτονιά» είναι το πρώτο του βιβλίου.