Τι να κάνει σήμερα ο Αχιλλέας από το Κάιρο; Πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια. Ζει μαζί με το Μηνά; Μετακόμισαν σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα ή ζουν ακόμα σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο στη Σίνα;
Η κυρά Λέλα η Σμυρνιά πόσο χρονών να είναι; Τους πήγε ποτέ άραγε ένα γλυκό Μικρασιάτικο; Τους κέρασε λίγο ζεστό ψωμί είκοσι χρόνια που τους κουτσομπολεύει; Τα παιδιά που έδιωχνε όταν πλησίαζαν στο υπόγειο που να βρίσκονται σήμερα; Τι να ψηφίζουν;
Η καμέλια άραγε να είναι ανθισμένη;
Γέρασε πια ο Αχιλλέας από το Κάιρο, η μάνα του μπορεί να ζει, μπορεί και να έχει πεθάνει. Ο Μηνάς μπορεί να τον παράτησε, μπορεί να έχει κάνει και οικογένεια ίσως να είναι ακόμα μαζί και πια να περπατούν στο δρόμο χωρίς να τους ενδιαφέρει τι λένε οι αργόσχολοι…
Το σίγουρο είναι ότι πέρασαν μια ζωή με το στίγμα της κοινωνίας της κυρά Λέλας, μιας κοινωνίας που δεν άντεχε τα παιδιά που δεν γίνονται άντρες, που μη μπορώντας να κάνει τίποτα το δημιουργικό στη ζωή της πέρασε τα χρόνια της πίσω από μια κλειδαρότρυπα παρακολουθώντας τις ζωές των άλλων.
Σκέψου πόσο δύσκολα πέρασε ο Αχιλλέας τη ζωή του, σκέψου ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε ένα φίλο σου, σε ένα συγγενή σου σε κάποιον αγαπημένο σου άνθρωπο.
“Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου”
Αγαπάει την Αθήνα και τον Αθλητισμό, στα 24 του έγινε ο νεότερος Πρόεδρος Αθλητικού Σωματείου και για τη δράση του στον Πρωτέα απέσπασε το βραβείο «Νησίδες Ποιότητας 2011» το «Ξαναφτιάχνοντας μια γειτονιά» είναι το πρώτο του βιβλίου.