Ηρακλέους και Φωτομάρα γωνία βρήκα το πρόβλημά μας. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια λειτουργούσε η ψαροταβέρνα εκείνου του συμπαθητικού κυρίου με την τροφαντή κοιλίτσα και την λευκή ποδιά. Σέρβιρε ψαρομεζέδες σε μία αστική γειτονιά της Αθήνας, δύο στάσεις από το Σύνταγμα και ανάμεσα σε πενταόροφες πολυκατοικίες. Δεν μου είχε φανεί και πολύ καλή ιδέα από την αρχή αλλά το μαγαζί ψιλοδούλευε.
Ο συμπαθητικός κύριος μαζί με την γυναίκα του κρατούσαν το μαγαζί το οποίο έλαμπε από καθαριότητα και υποδέχονταν τους πελάτες τους με ιδιαίτερη καλοσύνη, τα Κυριακάτικα μεσημέρια μάλιστα είχε και αρκετό κόσμο.
Όμως η γειτονιά ήταν άμαθη από ψαροταβέρνες, τα παιδιά δεν προτιμούσαν το ψάρι, ήταν και ακριβότερο από το κρέας το αποτέλεσμα ήταν λογικό, το μαγαζί πια άρχιζε να μην βγάζει τα έξοδα του. Ο εργατικός και συμπαθητικός κύριος δεν το έβαλε κάτω, το καλοκαίρι άλλαξε όλο το μαγαζί και από ψαροταβέρνα το έκανε μπριζολάκια έτσι το έλεγε, πια το βασικό στοιχείο του μενού ήταν το κρέας, οικονομικότερο, δημοφιλέστερο στην γειτονιά και αγαπητό από τα πιτσιρίκια. Ο συμπαθητικός αυτός άνθρωπος που σίγουρα την ανακαίνιση την έκανε με χρήματα που είχε αποταμιεύσει δεν τα είχε υπολογίσει καλά. Παρότι το καλοκαιράκι τα τραπεζάκια που ήταν απλωμένα στο πεζοδρόμιο ήταν γεμάτα και οι πελάτες του ικανοποιημένοι το φθινόπωρο που ακολούθησε ήταν εξοντωτικό. Τα οικονομικά χαστούκια για την μέση οικογένεια της γειτονιάς απανωτά και οι γείτονες το πρώτο που αποφάσισαν να κόψουν ήταν το ταβερνάκι.
Να μην λέμε πολλά ο ανθρωπάκος το έκλεισε το μαγαζάκι του έχοντας χάσει ένα τμήμα από τις οικονομίες του που σίγουρα χάλασε για την ανακαίνιση και για να συντηρεί το μαγαζί μέχρι να πάρει την τελική απόφαση να το κλείσει.
Αυτός ο άνθρωπος είναι γύρω στα 55 έχει ακόμα 10-12 για να βγει στη σύνταξη και η γυναίκα του που τον βοηθούσε μάλλον δεν κόλλαγε ένσημα και δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη. Αυτός ο άνθρωπος τι δουλειά θα κάνει; Ποιος θα του δώσει μεροκάματο; Θα του κολλάει ένσημα για να βγει στη σύνταξη ή θα του τα δίνει μαύρα για δουλειές του ποδαριού; Και αν τέλος πάντων βρει εργασία είναι σίγουρο ότι μέχρι τα 67 θα μπορεί να εργάζεται;
Πρόβλημα, δεν βρίσκετε; Όλες αυτές οι στρατιές των ανθρώπων που ήρθαν από την επαρχία πριν 30 χρόνια για να απολαύσουν τις ανέσεις ενός διαμερίσματος, για να μπορέσουν να δουλέψουν σκληρά σε ταπεινές δουλειές και να κάνουν οικογένειες τώρα που τα πράγματα ζόρισαν τι θα γίνουν;
Αντί να κοιτάμε πως θα φέρουμε επενδύσεις από το εξωτερικό που θα αποδώσουν σε 5-10 χρόνια μήπως είναι καλύτερα να δώσουμε κανένα κίνητρο να γυρίσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στις ιδιαίτερες πατρίδες τους μπας και εξάγουμε καμιά ντομάτα και κανένα φασολάκι που φυτρώνει και γρήγορα; Γιατί αν δεν γίνει αυτό βλέπω να αυξάνονται δραματικά οι απόπειρες…
Αγαπάει την Αθήνα και τον Αθλητισμό, στα 24 του έγινε ο νεότερος Πρόεδρος Αθλητικού Σωματείου και για τη δράση του στον Πρωτέα απέσπασε το βραβείο «Νησίδες Ποιότητας 2011» το «Ξαναφτιάχνοντας μια γειτονιά» είναι το πρώτο του βιβλίου.