Σήμερα είναι 2/4/2013 πριν 32 ημέρες έγιναν οι Ιταλικές εκλογές τα αποτελέσματα των οποίων ταρακούνησαν όλη την Ευρώπη.
Οι Ιταλοί έβγαλαν πρώτο κόμμα την κεντροαριστερά του Μπερσάνι με μικρή διαφορά από τον δεύτερο Μπερλουσκόνι και χωρίς τη δυνατότητα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Τρίτο, οι γείτονες εξέλεξαν, τον Πέπε Γκρίλο που μαζί με τον Μπερλουσκόνι μπορεί να μην γίνεται με τίποτα να συνεργαστούν στην πολιτική αλλά αν ανέβαζαν μαζί μια παράσταση τσίρκου θα έσπαγαν όλα τα ρεκόρ επιτυχίας….
Τέλος, τέταρτος και καταϊδρωμένος ήρθε ο Μόντι με την κεντρώα παράταξη.
Το ότι δεν βγάζουν άκρη είναι γνωστό. Πώς να βγάλουν άλλωστε, όταν ο Μπερσάνι προεκλογικά έλουζε καθημερινά τον Μόντι; Όταν ο Μπερλουσκόνι εκβιάζει με την αβεβαιότητα την κοινωνία για να μην πάει φυλακή και ο Γκρίλο νομίζει ότι παίζει στο σινεμά και προσπαθεί να μεγαλώσει απλά το ρόλο του;
Στους τέσσερις οι δύο είναι κλόουν και ο ένας σοβαρός έβριζε τον άλλο καθημερινά για να βγει πρώτος.
Το ενδιαφέρον όμως δεν είναι εκεί αλλά εδώ στην Ελλάδα, σε μια παρόμοια αλλά πιο εύκολη κατάσταση βρεθήκαμε το περασμένο καλοκαίρι και εμείς. Κανένα κόμμα δεν είχε την αυτοδυναμία και κανένα κόμμα δεν είχε υποφερτές σχέσεις με τα υπόλοιπα. Ενώ λοιπόν όλοι προσπαθούσαν ή έκαναν ότι προσπαθούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση οι δημοσιογράφοι, οι εκδότες και οι επιχειρηματίες του τύπου είχαν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα τρομοκρατήσει περισσότερο τους Έλληνες.
Τελικά τα πράγματα έφτασαν στα άκρα και η χώρα οδηγήθηκε σε δεύτερο γύρo εκλογών με τις γνωστές συνέπειες.
Τώρα που πέρασαν αρκετοί μήνες και με το παράδειγμα της ψύχραιμης Ιταλίας μπροστά μας ολοζώντανο, μήπως να ξανασκεφτούμε την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου στη χώρα μας;
Αγαπάει την Αθήνα και τον Αθλητισμό, στα 24 του έγινε ο νεότερος Πρόεδρος Αθλητικού Σωματείου και για τη δράση του στον Πρωτέα απέσπασε το βραβείο «Νησίδες Ποιότητας 2011» το «Ξαναφτιάχνοντας μια γειτονιά» είναι το πρώτο του βιβλίου.