Κάθε φορά που πεθαίνει ένας σπουδαίος καλλιτέχνης οι δημοσιογράφοι σπεύδουν να σχολιάσουν με πάθος ότι χάθηκε ο τελευταίος μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής – ηθοποιός – ζωγράφος κτλ. Πόσοι άραγε είναι αυτοί οι τελευταίοι μεγάλοι; Ευτυχώς αμέτρητοι… Ο τόπος δεν σταματά να παράγει καλλιτέχνες άρα δεν σταματά να παράγει ελπίδα.
Όταν το ραδιόφωνο παίζει κάποιο τραγούδι του Ξυλούρη η μάνα μου σταματά ό,τι δουλειά κάνει για να το ακούσει, στο τέλος του κομματιού πάντα ο ίδιος πένθιμος μονόλογος. ‘’Όταν πέθανε ήμουν κοπελίτσα στο χωριό και έλεγαν τα ραδιόφωνα σώπασε το αηδόνι της Κρήτης’’
Προχθές άκουγα στο YouTube τον Γιάννη Χαρούλη να τραγουδά ένα κρητικό παραδοσιακό τραγούδι, ονομάζεται «Βοσκαδουράκι αμούστακο» και περιγράφει τον έρωτα ενός νεαρού βοσκού για μια κοπελιά, πραγματικά εξαιρετικό.
Κάτι τράβηξε την προσοχή της κυρίας Βασιλικής που δεν κατάγεται από την Κρήτη και παράτησε τις κατσαρόλες για να δει στην οθόνη του laptop τον Γιάννη να τραγουδά το ένα τραγούδι μετά το άλλο. Όταν το φαγητό κόντευε να καεί και έτρεχε στην κουζίνα φώναζε να την ακολουθήσω για να συνεχιστεί η συναυλία.
‘’Τι λεβέντης είναι αυτός; Να τον χαίρεται η μάνα που τον έκανε, ο Ξυλούρης θα καμαρώνει’’
Με 16 λέξεις μια τέλεια περιγραφή. Ο Γιάννης Χαρούλης είναι ένα νέο παιδί που τραγουδά τίμια. Έχει μια ομορφιά αρσενική, δωρική που τον κάνει αγαπητό στις γυναίκες και σεβαστό από τους άνδρες. Δεν προσπαθεί να είναι όμορφος βγάζει μια λεβεντιά που τον κάνει αξιοπρόσεχτο.
Τραγουδά μελωδίες της σύγχρονης έντεχνης και ροκ μουσικής σκηνής κάνοντας τη νεολαία να τον ακολουθεί και ταυτόχρονα επιβάλει στο κοινό του μουσικές ιστορικές και άξιες. Εύκολα θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην έντεχνη σκηνή από την στιγμή που τον εμπιστεύεται ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αλλά ο Γιάννης δεν θέλει απλά να γίνει γνωστός, θέλει να μας θυμίσει κάτι: ότι ελληνική παραδοσιακή μουσική δεν είναι τα κλαρίνα των πανηγυριών και τα μπουζούκια αλλά κάτι ανώτερο ξεχασμένο και αδικημένο.
Ο Γιάννης είναι ένα σπουδαίο άρμα που μεταφέρει χιλιάδες νέους πίσω στις μουσικές μας ρίζες, δεν φοβάται να πει πολιτικά τραγούδια και ρισκάρει να εκτεθεί ερμηνεύοντας παραδοσιακά κομμάτια δύσπεπτα και άγνωστα που φυσικά τα αναδεικνύει και τα ξαναγεννά.
Για εμένα ο Γιάννης Χαρούλης είναι ένας καλλιτέχνης ακριβός, απαιτεί να εξαργυρώνει την επιτυχία του με την προσοχή του κοινού στην μουσική μας παράδοση και αυτό απαιτεί αν μη τι άλλο, τσαγανό.
Και επειδή και εγώ είμαι βέβαιος ότι ο Ξυλούρης θα καμαρώνει για τον λεβέντη Κρητικό παρακαλώ απολαύστε….
και κάτι επίκαιρο…
Αγαπάει την Αθήνα και τον Αθλητισμό, στα 24 του έγινε ο νεότερος Πρόεδρος Αθλητικού Σωματείου και για τη δράση του στον Πρωτέα απέσπασε το βραβείο «Νησίδες Ποιότητας 2011» το «Ξαναφτιάχνοντας μια γειτονιά» είναι το πρώτο του βιβλίου.